Chapter 16
Kurt's P.O.V
"Hmmm, Kurt?" napatingin ako dun sa tumawag nang pangalan ko.
"What do you want?"bored na sagot ko sakanya tapos tumingin nalang ulit ako dun sa garden na kanina ko pa tinatanaw. It's been a month and a half and damn! I just miss her so bad. Naramdaman kong umupo si Chelsea sa tabi ko.
Hindi ko nalang siya pinansin I don't have the energy to do so, I feel so weak. It feels like I'm a battery being drain over and over again everyday because Sophia is not me. She's became the source of my power my strength but I just let her slipped trought my fingertips. Kung sana hindi ko nalang siya iniwan dun mag isa magkasama pa siguro kami ngayon.
"Want some." Sabi niya sabay abot sakin nung sandwich and mineral water na dala niya.
"No, Thanks." sagot ko naman.
"Kainin mo na, you can't be like this forever kailangan mo nang lakas para mahanap mo siya or kaya to move on. I know nahihirapan ka sa situation mo ngayon and maybe your blaming yourself because of what happened at malamang sinasabi mong ano ba naman ang alam ko at bakit ako nakikialam sayo. Pero come to think of it hindi pwedeng sakanya lang iikot ang mundo mo. Isipin mo ang ma=ga magulang mo don't be selfish Kurt madaming nag mamahal sayo na siguradong mas nahihirapan kasi nag kaka-ganyan ka."
Tinignan ko siya akala ko iiwas siya sa tingin ko pero hindi mas lalo pa niyang nilaliman yung tingin niya sakin. Seryoso ba sya? Tsk hindi niya alam yung nararamdaman ko but she's right hindi malamang nahihirapan din sila mommy dahil sa nangyayari sakin pati ata pagiging trainee ko dito sa ospital namin napapabayaan ko na.
"Oh, eat this"inabot niya ulit yung sandwich and water pero this time kinuha ko na din.
"Thanks" sabi ko naramdaman kong napangiti siya nang kinagat ko yung sandwich.
"Salamat din." sabi niya
"For what?"tanong ko naman.
"All this time kasi sa twing nilalapitan kita lagi kang lumalayo this is the first time na pinansin mo ko and kinausap nang maayos kahit na medyo maiikli lang yung sagot mo ayos na."
Chelsea's POV
"All this time kasi sa twing nilalapitan kita lagi kang lumalayo this is the first time na pinansin mo ko and kinausap nang maayos kahit na medyo maiikli lang yung sagot mo ayos na." pagkasabing-pagaksabi ko nun ay tumayo siya saka naglakad papaalis.
TInitigan ko lang siya habang naglalakad siya paalis. I siled to myself this is the first time na kinausap niya ako. Ang sarap nang feeling dati kasi palagi nalang niya ako iniiiwasan. Nung una medyo nag sisisi ako sa ginwa ko dahil sa nakikita kong nahihirapan si Kurt pero ngayong nakikitako na mas malaki talaga ang chance na mapansin niya ako through Sophia's absence I think I have nothing to regret.
I know its selfish but what else could I do? He's the only thingi in this world that I want so bad. And I would do everything to make him mine. At hindi kung sino man ang humadlang samin sigurdong sa hindi maganda ang kahahantungan Cause I don't like to share what's mine. And Kurt akin lang siya walang pwedeng umagaw sakanya he's mine, and mine alone.
_____________________________________________________________________________
Author's Note!!!
Hahahaa musta naman guys :) sorry kung maikli haha medyo busy ee may pasok na kasi haha terror pa nung ibang prof feeling ko magiging study hard talaga kami ngayon haha :)) sana nagsutuhan niyo xD kung gusto niyo pala magpa-dedicate message or comment nalng kayo :)) and this chapter will be dedicated to you :) thanks for reading xD
Later's baby, Selle xD
BINABASA MO ANG
Unconditionally LOVING you..(ON-HOLD)
FanfictionLove? Hindi naman lahat nakakahanap niyan diba? Ee ni mismong mga tang nasa maayos na pag-iisip hindi sinuswerte pano payung wala? Possible ba talaga na ma-inlove ang isang nurse nang isa sa pinaka sikat na PSYCHIATRIC hospital sa kanyang pasyente...
