Unconditionally LOVING you..(ON-HOLD)

Chapter 13: Choice

Chapter 13

Sophia's POV

"Ang tigas naman nang upuan, is this seat suppose to be like this?" Bulong ko kay Louie. Nakasakay kasi kami sa bus. Yung malaking bus mas malaki siya dun sa mas maliit, ah! basta malaking bus siya it's almost like a shuttle but it didn't have an airconditioner or something it's just fresh air.

"Oo kaya wag ka nangmag inarte diyan." Sabi niya saka ipinikit ang mga mata na parang matutuog na. Seriously?! He could sleep in this kind of situation. Saka hindi ako na-iinarte nu?! I'm just asking tsk. I glared at him knowing na hindi naman niya ako nakikita kasi nga nakapikit siya.

Naku pasalamat siya sakanya ako titira. Tinignan ko muna yung mga taong nakasakay sa paligid napansin kong nakatingin samin yung dalawang matandang asa may kabilang side lang malapit samin.

"Naku ang mga kabataan nga naman oh o, kay bata-bata pa nag tatanan na." Sabi nung isa sa kanila na para bang kami yung tinutukoy at kung kilala niya kami malamang binatuan na niya kami sa sama niyang makatingin.

"Ano ka ba naman Rosa, wag ka ngang ganyan para namang hindi mo alam kung ano ang kapangyarihan nang pag-ibig, palibhasay ganyan din kayo ni Jose dati."  sabi nung isa pang matanda na tila ba naa-amaze naman saming dalawa ni Louie.

Tumalikod nalang ako sakanila saka tumingin sa bintana. Tsk grabe naman pagkamalan ba naman kaming nagtanan? Yung totoo? Hindi ko nalang pinansin yung patuloy nilang pagbubulungan nila na malamang hanggang ngayon kami yung subject. 

Tumingin nalang ako sa bintana, tinignan ko nalang yung mga tanawin na nakikita ko sa labas puro bukirin na to siguro asa probinsya na kami. Tama yung desisyon kong sumama sakanya ito din yung kailangan ko, I realy need a peacefu place where no one knows me so that noone would judge me.

Yes, judge me. Alam ko naman na kahit sinong tao ang makarinig nang problema ko siguradong may sasabihin tungkol sakin, hmmp a bitter smile formed to my face. Before, I really don't care  what  others would hink, no scratch that, I still don't care what others would think but Kurt was an excemption to that statement cause it's him I care about when I know Ishouldn't, I couldn't.

Hindi ko dapat nararamdaman to, ayoko dito sa nararamdaman ko. Naguguluhan ako, I know I'm not deserving to be happy, I'm not deserving to be loved. 

I could still remember how happy I was, how I inlove I was. Yes was, past tense, nakaraan, tapos na. Sobrang saya ko nung mga panahong yun akala ko nga  kahit anong mangyari hindi na ako magiging malungkot pa pero siguro lahat nang magagandang bagay nag tatapos. 

Pano siya nagtapos? Haha hindi ko pa din ata kayang sabihin or ikwento basta ang alam ko lang sakit-sakit, kasi alam kong hindi na siya babalik. Hindi ko na siya mayayakap, hindi ko na siya makakausap.

Gabi-gabi umiiyak ako hanggang isang araw napag desisyunan ko nalang na lumayo sa mundo sa mundong walang ibang ginawa kundi ipaalala sakin lahat yung mga matatamis na alaala na sa huli magiging mapait din pala.

I stopped myself from speaking wala din naman akong gustong sabihin. I stopped myself from moving wala din naman akong gustong puntahan. I stopped myself from everything, I thought it would lessen if not remove all the pain away but I was wrong. I felt more alone, more vulnerable, more fragile.

Akala nang mga tao sa paligid ko nababaliw na ako kaya pinasok nila ako mental na pinag ta-trabahuhan nang kapatid ko thinking na mga doctor ang solusyon sa problema ko, siguro tama sila sa pag layo sakin pero hindi doktor o kahit sino ang makaka ang hilom nang sugat na nararamdaman ko sa puso ko. Wala kahit sino.

I've stayed there for I don't know how long. I actually lost the track of time and that's definitely what I needed ayokong maramdaman yung dami nang oras na wala siya sa tabi ko, ayoko talaga.

Hanggang isang araw kinausap ako nang isang doctor si Dr. Del Rosario. Yes, yung Papa ni Kurt sinabi nyang alam niyang wala akong mental disorder or anything, na ako lang ang may gawa nito sa sarili ko na normal lang na ulit ako at pinapahirapan ko na lang ang mga tao sa paligid ko na nagmamahal sakin kung ipag-pappatuloy ko pa to.

Hindi ko alam kung pano niya nalaman pero isa lang alam ko tama siya lalo ko lang pinapalala ang problema ko. Ako lang naman ang dapat apektado pero dahil sakin pati sila Mommy nadadamay na.

Tinanong ko siya sabi ko hindi pa ako handang balikan yung mundong pinang-galingan ko yung mundong binuo naming dalawa, nang mag-kasama. Pinayagan niya akong mag stay sa hospital na yun para makapag isip nakiusap din ako na kung pwede itago nalang muna niya asa maayos na kalagayan na ulit ako. Pumayag din siya pero sa isang condition ako yung magiging pasyente nang anak niya. 

Gusto niyang gawin ko ulit yung mga ginawa ko noon para tignan kung makakaya din ba nang anak niya na malaman yung tunay kong kalagayan. Pumayag ako dahil kailangan ko talagang manatili don akala ko magiging madali lang pero hindi, iba si Kurt.

Nung una naiinis ako sakanya ewan ko ba ang hangin kasi nang dating niya masydong over confident. He reminds me so of him kaya naiinis ako sakanya kasi feeling ko unti-unti nanamang lumalalim yung mga sugat na asa puso ko.

Pero hindi nagtagal, parang nasasanay na ko sakanya, hinahanap-hanap ko na yung kakulitan yung ka-sweetan niya lahat nang effort nya napapansin ko yung sincerity sa na mga actions niya alam ko din yun. Yung feeling nang kahit hindi kami nag uusap kahit hindi ako nag sasalita alam kong nagkakaintindihan kami. Hindi ko alam kung tama ba nararamdaman ko kasi unti-unti na akong nakaka-bangon sa sakit pero paulit-ulit ko ding tinatanong sa sarili ko do I deserve it all? At ang tanging sagot ko lagi is No, I know that I don't deserve this I don't deserve him.

He deserve someone better someone who is whole and not someone whose broken, whose physically, emotionally, spiritually destoyed. Ayokong isama siya sa misery nang buhay ko, hindi ko kaya yun.

Kaya nung ibinalak ni ate Chelsea na iligaw ako hindi ako nag laban kasi alam kong kailangan ko nang oras at nang panahon, panahon para makapag isip para pumili. And I know that whatever choice it would be, it would be the best for them, for him.

_____________________________________________________________________________

Authors Note!!!

 haha nakaka-stress itype ang chapter na to hindi ko alam kung bakit, lumabas ata lahat nang braincells ko sa utak ahaha xD

By the way highway! gagawa me nang one shot haha sana supportahan niyo lols ahmm sooo yun lang haha until mag 15 reads ulit itong chapter and please basahin niyo muna bago kayo mag vote hindi ko kailangan nang vote na pampadami ang I need a vote that relly count yung vote na alam kong deserve koyung nag vote kayo kasi nagustuhan niyo yung chapter haha alam niyo yun? haha

So this chapter is dedicated to ate Glimmer kasi sobrang Idol ko siya as in suuuuuppppeerrr!!!! haha pls ate glimmer sana mapansin mo to insipiration ko talaga kayo :) haha love yu po xD

laters baby,selle  :)