"කොහෙද අපි යන්නේ?"
ඇත්තටම මම ඒ ඇහුවේ ඊයේ වෙලාවත් එක්ක එන්න කියලා කිව්වත් හරියටම දන්නේ නැති ප්‍රශ්නේ මොකක්ද කියලා. අනිත් එක එක පාරටම මගේ නම්බර් එකට මැසේජ් කරලා කියන්න තරම් යන්න තියෙන වැදගත් ගමන මොකක්ද ඒකත් මේ මාත් එක්කම.
"ඒක ගිහින්ම බලාගන්න දැන් යං මාව එක්කන් යන්න පහලට"
කොහෙද යන්නේ කියලා කුතුහලයෙන් මම හංසව එක්කගෙන පහලට ඇවිල්ලා කාර් එකෙන් දාලා ඇවිල්ලා ඩ්‍රයිවින් ශීට් එකේ ඉඳගත්තා.
"විල් චෙයා එකත් අරන් එන්න මට ඇවිදින්න බෑනේ"
ඔව් මට ඒක අමතක උනා තමයි හැබැයි එකේ යන්න අකමැති කෙනාම ඒක අරන් එන්න මතක් කරපු නිසා මම ආපහු ගිහිල්ලා වීල් චෙයා එක අරන් ඇවිල්ල කාර් එකේ පිටිපස්සෙන් දැම්මා
"කොහෙටද දැන් අපි යන්නේ"
"කරාතේ ක්ලබ් එකට, මම ඔයාට ඩිරෙක්ෂන් දැම්මා ඒකෙන් බලාගෙන යන්"
මම ෆෝන් එකත් අරගෙන ඩිරෙක්ෂන් එක බලලා යන්න ඕනේ පාර හරියටම තහවුරු කරගත්තා. කොහොම හරි විනාඩි විස්සක විසි පහක විතර ඩ්‍රයිව් එකකට පස්සේ අපි ලොකේෂන් එකට ආවා. පාකින් ලොට් එකේ වාහන ගොඩක් නවත්තලා තිබ්බා. මම බැහැලා වීල්ශා එකත් අරගෙන ඒකෙන් හංසව ඉන්දවගෙන කරාතේ ක්ලාස් තියන්න පුළුවන් කියලා හිතෙන මට්ටමක බිල්ඩින් එකක් ඇතුලට ගියා.
"අද මගේ ටූනමන්ට් එක මට ප්ලේ කරන්න වෙන්නේ නැහැ."
ඒක අහනවත් එක්කම මගේ හිත එක තත්පරයකට නැවතුනා. මෙච්චර මේඩ්ල් ටෲපීස් ගොඩක් අරන් තියෙන කෙනාට ඒ එකතුව තවත් වැඩි කරගන්න පුළුවන් වෙන එක මැච් එකක් අද මම නිසා එයාට ප්ලේ කරන්න වෙන්නෑ කියන හැඟීම මගේ හිතට ගොඩක් වද දුන්නා.
"ශෙයෝන් මම දන්නවා ඔයා දැන් මොනාද හිතන්නෙ කියලා ඒක හිතන්න ඕනේ නෑ මම කිව්වනේ ඒක මගේ වැරැද්ද"
"ඒත් මේක මෙහෙම නොවුනානම් ඔයාට මේක ප්ලේ කරලා වින් කරන්න තිබ්බා"
"මම මේඩ්ල් ඕනේ තරම් අරන් තියෙනව මම ඕනේ තරම් මැච් වින් කරලා තියෙනවා ඉතින් මේක මට නිකම්ම නිකං එක මැච් එකක් විතරයි"
BẠN ĐANG ĐỌC
ස්වේත හංස | ongoing
Phi Hư Cấuආදරේ වැඩක් නෑ කියලා හිතන් හිටපු මම, ඔය දගකාර ඇස් දෙකට වශී වුනා හංස 🤍
