ස්වේත හංස | ongoing

17 වන දිගහැරුම

"කොල්ලොකාරයෝ..."

අයියා එහෙම කියද්දී මම ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන අයිය දිහා බලාගෙන හිටියේ කවදාවත් නැති බයක් හිතේ හංගගෙන. අයියා මේ වගේ ප්‍රශ්නයක් ජීවිතේට මගෙන් එයි බලාපොරොත්තු නොවෙන්න ඇති.

"ම්ම්ම් ඔව් සමාජේ කියන්නේ එහෙමනේ"

"ඉතින් සුදූ හිතන්නේ ඒ සමාජේ විදියට මමත් කියයි කියලද?"

මම එහෙම්මම බිම බලාගත්තා. ඒක වචන විරහිත බැල්මක්. කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරි හිතාගන්න බැරි හරි අමුතු බැල්ලමක්.

"මගෙ ලමයෝ... කෝ බලන්න මගෙ දිහා"

අයියා එහෙම කියලා මගේ නිකට ලගින් අල්ලලා අයියගෙ පැත්තට මූන හරවගත්තා. මගේ ඇස් වල පිරුණු කදුලු පාරේ ලයිට් එලිය වැදිලා දිලිසෙනවා අයියට පේන්න ඇති ඒත් අයියා ඒ ගැන එක වචනයක්වත් ඇහුවේ නැත්තේ මම අපහසුතාවෙට පත්වෙයි කියලා හිතුන නිසා කියලනම් මට විශ්වාසයි.

"ආදරේ කියන්නේ දැනෙන්න ඕනෙ දෙයක් මිසක් අපිම බලෙන් හිතේ ඇතිකරගන්න ඕනෙ දෙයක් නෙමෙයි සුදූ, ඇති කරගන්න දේවල් ඉක්මනින් නැති වෙනවා. ඒත් දැනෙන දේවල් කවදාවත් නැති වෙන්නේ නෑ"

"ම්ම්ම්"

"ආදරේට අදාල කොල්ලෙක්ද කෙල්ලෙක්ද කියන එක නෙමෙයි සුදූ, ඒක මේ ලෝකේ හදපු කිසිම තේරුමක් නැති සම්මතයක් විතරයි. දැනෙන තැන නවතින එක තමයි ආදරේ කියන්නේ. ඒක සම්මතේ අසම්මතේ කියලා වෙන් කරන්න බෑ. ලස්සනම ආදරකතා ගොඩක් තියන්නේ සම්මතේට පිටින් ලමයෝ."

"අයියේ..."

"සුදූ දන්නවද ලස්සන වෙන්න ඕනේ පොතක පිට කවරයක් නෙමෙයි. පොතේ ඇතුලෙ තියන දේවලුයි. ඉතින් ඒ වගේ ගොඩක් ලස්සන දේවල් තිබ්බේ ලෝකෙට පෙන්නන සම්මතේ ඇතුලේ නෙමෙයි ලෝකෙට වැහිලා තිබ්බ අසම්මතේ ඇතුලේ"

"ඔව් අයියේ.."

"තේරුනාද මගෙ මැට්ටට"

මම අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ අයියා දීලා ඉවරයි. ඔව් ඒක ගොඩක් ගැඹුරුයි ඒත් ඒ වචන වල ලොකු ඇත්තක් තිබ්බා. අයියා කියන්නේ හරි පුදුම කෙනෙක්. දෙයක් දිහා එක පැත්තකින් විතරක් නොබලා හැම පැත්තෙන්ම බලන මනුස්සයෙක්. ඉතින් එහෙම අයට ඕනෙම දෙයක් තේරුම් ගන්න එක ලොකු අමාරුවක් නෙමෙයි. එහෙම මිනිස්සු වැඩිය මේ ලෝකේ නෑ.