ස්වේත හංස | ongoing

10 වන දිගහැරුම

ඒ කතා කරේ නම් වෙනම කටහඬකින් හරියටම ඒ ලෙවල් කරන කාලෙ ක්ලාස් එකක් කට් කරලා මාට්ටු උනාම තාත්තා මට කතා කරපු විදිහට.

"මම ගෙදර ඉන්නේ"

"දැන් විනාඩි 25යි තත්පර 55කට කලින් බර්ගර් කින්ග් එකේ ස්පයිසි චිකන් බර්ගර් එකක් ගිලගිල හිටියේ එතකොට මන්ද"

වෙලාවයි තත්පර ගානයි ලස්සනට මතක් කරන ගමන් මගෙන් ඒ ඇහුවේ හරියට මම කන එක දිහා බලාගෙන හිටියා වගේ. ඒකත් කාපු එකේ වර්ගෙත් හරියටම කියන ගමන්.

"ඔයත් ආවද?"

"නෑ"

"මම මම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේ"

ආපස්සට මමත් ප්‍රශ්නයක් එල්ල කරපු පාර ආපහු එයා ප්‍රශ්නයක් අහපු බව මට මතක් කරා.

"නෑ අප්පා ශාන් කතා කරා එයා ක්‍රිස්ට්මස් වලට රට යනවලු ඉතින් එයාට බඩු වගයක් ගන්න යන්න කවුරුත් නෑ කියල මට එන්න කිව්වා."

"ම්ම්ම් හරි බායි"

"ම් මේඒහ්... හං"

මට වචනයක්වත් කතා කරන්න දුන්නේ නෑ එතකොට එහෙන් ෆෝන් එක කට් කරලා ඉවරයි.

"එකපාරටම මුට මොන යකා වැහිලද අනිත් එක මම අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ දුන්නෙත් නෑ. මූ ඇවිල්ල පැත්තකට වෙලා බලාගෙනවත් හිටියද? හිටියත් ඉතින් මට මොකද මට කතා කරන්න එපැයි"

මම මටම කියාගත්තේ කොහොම ඒක වෙන්න ඇත්ද කියලා කල්පනා කරන ගමන්. එහෙම හිත හිත ඇඳට වැටුණු පාර ආයෙ ඇදෙන් නැගිටිද්දි වෙලාව හයහමාරටත් කිට්ටුයි. තාම උදේ යන්න ඇඳගත්තු ඇඳුම පිටින්මයි. මම ඉක්මනින්ම වොශ් එකක් දාගෙන පහළට ගිහිල්ලා ටීවී එකත් ඔන් කරගෙන ඒක දිහා බලාගෙන හිටියේ අම්ම එනකං. ඒත් එක්කම මගේ ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් වෙලා මැසේජ් එකක් ආවේ තාත්තගෙන්, ඊයේ යවපු අම්මගේ උපන්දිනේ ෆොටෝ වීඩියෝ වලට රිප්ලයි එකක් විදිහට. ඒකෙ තිබ්බේ තම්බ්සප් එකක් දීගෙන ඉන්න කෙනෙක් ඉන්න ස්ටිකරයක්. අපේ තාත්තට මොකක් හරි යවපුවහම රිප්ලයි එකක් විදිහට එවන්න තියෙන්නේ ඒ ස්ටිකරේ විතරද කොහෙද. හැම එකටම එවන්නේ ඕක.

කොහොම හරි වැඩි වෙලා යන්න කලින් අම්මත් ආපු එකේ. ටික වෙලාවක් දෙන්නම ආගිය විස්තර කතා කර කර ඉඳලා කෑමත් අරගෙන නිදාගන්න ගියා. අම්මත් එක්ක කතා කර කර ගෙවෙන වෙලාවල් කියන්නේ. මම මගේ ජීවිතේ ගොඩක්ම ආස කරන වෙලාවල්. වෙලාවකට අම්මත් එක්ක එකතුවෙලා තාත්තිගේ ෆැමිලි එකේ අයට බයිනවා, වෙලාවකට අයියට බයිනවා ඒ වෙලාවට නම් මමත් හොඳට පිදුරු දානවා, ඊට පස්සේ අයියට කෝල් එකකුත් අරන් දෙනවා. එතකොට කෝල් එකෙන්ම අයියට බයිනවා අහගෙන මම මාර සතුටක් විඳින්නේ. පව් ඒ අහිංසකයා.