Under the Stormy Ocean (Completed)

Chapter 36

Chapter 36

My heart keeps in banging loudly as I'm getting nearer at the Airport. I wiped my tears off using my unused handkerchief.

I dropped off of the car without looking at my appearance. Kahit isang silip lang ay hindi ko na nagawa. Pumasok ako sa loob ng hindi pinapansin ang mga taong nagtitinginan sa direksyon ko.

Nasa mukha nila ang admirasyon, pagkamangha at pagtataka kung bakit ako nandito. Well, I'm not Benkt Alexius, we have the same features but two things that differentiate us...our height and skin color.

He is 3 inches taller than me and had a pale—white skin. While I'm a moreno, sa higit Isang taon ko ritong namamalagi sa Sweden...wala namang nagbago.

Inikot ko ang buong paligid kaya lang hindi ko sila nakita. Palinga-linga ako sa paligid baka sakaling matagpuan sila. Muntik na akong mawalan ng pag-asa.

Nabuhayan lang ako ng loob nang makita ang isang lalaki na papuntang exit. Malalaki ang hakbang nito at parang may hinahabol na oras.

I followed him just a few meters away. Walang tao sa bandang 'to kaya malaya kong magagawa ang gusto kong gawin.

With so much excitement and longingness I crash body into him—giving him a tight hug.

Naramdaman ko pa ang pagkabigla niya at pagkabato sa kinatatayuan. I don't care anymore if someone would see me in this situation. Ang tanging hiling ko lang sy huwag nila akong ipagtabuyan.

He patted my arms and cough a little. Lumuwag bigla ang pagkakayakap ko.

"Why are you hugging me boy?" tumibok ang puso ko sa kaba.

Hindi pamilyar ang boses niya sa pandinig ko. As I look on our reflection in front of the shiny glass. Nanlaki na lamang ang mga mata ko at kaagad na napabitaw sa kanya.

Fuck!

I've mistakenly hug a man... a complete stranger.

Lumingon ako sa buong paligid, "Sorry dude, I've mistaken you as my partner." tumalikod kaagad ako pagkatapos yumuko sa harapan niya.

Hindi ko na hinayaan pang makapagsalita siya. Sobrang kahihiyan na itong nararanasan ko. Dadagdagan ko pa ba.

After an hour of searching them... I lost my hope. I give up—again. On the second time around I lose them again with my stupidity.

Dahan dahan akong naglakad palabas habang nakayuko. Naiisip ko na baka hindi talaga kaming tatlo itinadhana. Siguro ipinagtagpo kami sa maling panahon.

Lumipad na ang eroplanong papuntang Pilipinas. Isa sa mga nakasakay doon ay ang mga taong hindi ko naipaglaban. Hindi ko man lang hinayaang magpaliwanag bago ako gumawa ng desisyon na makakasakit sa amin.

Kung hinayaan ko na magpaliwanag si Asher sa panahong iyon, may pag-asa pa bang maaayos namin ang sitwasyon?

Siguro, Oo. Kaya lang pinangunahan ako ng takot.

Nararamdaman ko ang nginig sa katawan. Ilang sandali lang ay naramdaman ko na ang mainit na luha na dumadausdos sa pisngi ko.

Nagtataka ang mukha ng guard na nakatingin sa akin.

"Totoy panyo o. Huwag ka nang umiyak." may inabot siyang panyo sa akin. Nagpasalamat naman ako rito.

I appreciate his little action and concerned towards me. Namiss ko si lola. Gusto ko nang mahigpit na yakap.

Nakalabas ako ng Airport ng mabigat ang dibdib. Nag-vibrate naman ang cellphone ko na hawak hawak ko lang.

Joakim:

Punda ka raw here Rik. Tagay us. I'm a Pinoy na.

Napahagikhik tuloy ako. Tang-inang punta yan.

Xander:

Joakim is already drunk. He's texting you?

Alarik:

Yeah. I'll be there.

Kailangan ko ng alak. Sa ngayon ito lang ang makapag-patanggal ng nararamdaman ko.

I inhaled and exhaled.

Malalaki ang hakbang ko habang papunta sa kotse ko. Wala nang atrasan to.

Bago pa man ako makapasok sa kotse may nagsalita na sa aking likuran. Napasulyap ako sa madilim na kalangitan. Lord, mahal niyo talaga ako.

"Cross? You came here." malumanay ang boses ni Asher nang banggitin ito.

Hindi ako makapaniwala na nasa likuran ko lang sila. Ang saya ng puso ko na tila nabunutan ng tinik.

Humihikbi ako na humarap sa kanila. They are still here. Hindi sila umalis.

"Babe—baby. I miss you." ngumiti parin ako kahit na nanginginig ang mga labi ko.

They hugged me with so much comfort. Ngayon ko lang ulit ito naramdaman.

In all those years, yakap lang pala nila ang hinahanap ko. Hindi ko pala iyon matatagpuan sa iba. Hindi ko pala iyon mararamdaman sa ibang tao kundi sa kanila lang.

Kaya pala parang may kulang sa akin. May hinahanap pala ang puso ko na hindi kayang maibigay ng iba. Naghihintay lang pala ito na bumalik ang tunay na nagmamay-ari.

Ang gaan sa pakiramdam ngayong hawak ko na ulit sila.

"Akala ko tuluyan na kayong umalis. Natakot ako..." pag-amin ko.

They kissed my shoulder.

"We can't leave you here, Cross." bulong na pagkakasabi ni Sevilleja.

"Inihatid lang namin sila Mateo. May urgent na nangyari sa kompanya nila. Hindi kami makakaalis ni Sevilleja kung hindi ka namin kasama." mas humigpit ang yakap ni Zargon sa akin.

"Wala kaming balak na umalis hangga't hindi ka namin bitbit pauwi." malamyos akong tumawa dahil sa sinabi ni Sevilleja.

Pumasok kami sa loob ng kotse ko. Hindi ko alam kung saan kami tutungo.

Ilang minuto lang ay huminto kami sa isang malaking bahay. Kulay asul ang pintura nito. Bumukas ang gate at tumambad sa akin ang maaliwalas na paligid.

"Binili ko ang bahay na 'to. Nagustuhan mo ba?" napatango ako.

Pumasok kami sa loob ng bahay. May malaking vase sa gilid ng hagdanan na siguradong milyon milyon ang halaga.

Tumambad sa aking paningin ang nag-iisang portrait na nakasabit sa pader. Natulala ako sandali...kaming tatlo ang nasa larawan.

Lumambot ang tingin ko ng maalala ito. Kuha ito no'ng nasa Siargao kami. Nakaakbay kaming tatlo habang may nakaukit na malaking ngiti sa mga labi. Parang dinala ako ng larawang ito sa panahong iyon.

Napatawa ako ng maanalisa ang  nangyayari. Inikutan ko sila ng mga mata.

"What?" plastado ang ngisi sa labi nila.

"Siguradong sigurado kayo a na babalik ako." tudyo ko sa kanila.

"Alam namin na babalik ka. Because you love us."

Oo....bumalik ako...

Tama dahil... "Mahal ko kayo." always. Nakaukit na sa puso ko.

| Sairoimes |