just love me ( complete/ finish)

chapter 4

"okay raffy your discharge now,you may go home " masayang sabi ni dr. henry, sya ang attending physician ko pinsan pala sya ni marcus.

"thank you doc" sagot ko.

1 week and 3 days ang tinagal ko sa hospital nakadengue ako..

ewan ko kung saan ko nakuha yun dahil sa nangyari pinalinis ni marcus ang penthouse pati yun paradise publication office pina-general cleaning nya din sabi ni bob.

si marcus..

after manggaling namin sa mansion at iuwi nya ako hindi na kami nakausap at nagkasama ng matagal at maayos.

hindi ko alam kung bakit pero nahahalata kung umiiwas sya sa akin,

dati naman kahit anung oras sya umuwi gigisingin nya ako o magigising talaga ako para sabay kaming kumakain o kahit paghahandaan ko lang sya tapos uupo lang ako sa table at tatanungin ko kung anong nanyri sa araw nya at akin din tapos bago kami

matulog..

we talk

we laugh

we cuddle

and we make out kahit almost 2 or 3 in the morning na.

ganun yun set-up namin before and after the wedding, that was 3 weeks ago bago ako magkasakit.

today is our 37th day together..

nang bumalik si marcus galing japan sa hospital na din sya nagstay buti na lang his family owned the hospital nasa vip suite kami parang bahay na talaga.

from small living room to a mini kitchen.

si manang ang nagaasikaso sa amin at sabi pa ni marcus magkakaroon na daw kami ng house maid sa penthouse kapag nakauwi na kami dahil daw hindi na ako pwedeng gumawa ng gawain bahay.

nakakalungkot yun pero dahil sa gusto nya hindi na ako nakipagtalo.

hindi ko na sya mapapagluto at maasikaso.

kahit masaya ako na magkasama kami ulit ni marcus may something wrong akong nararamdaman sa kanya sa kilos nya.

parang may iba talaga.

kapag kausap ko sya ngayon minsan hindi sya makatingn ng diretso sa mata ko gaya ng dati.

i miss his dark brown eyes.

ayokong magtanong kung anu ba ang bumabagabang sa kanya.

sino ba ako?

i know my limitions and i know where to stand.

he act happy in front our friends and family.

we act happy in front of them..

medyo nakilala ko na si marcus at alam kung may kakaiba talaga sa kanya.

nararamdaman ko..

ang kinakatakot ko lalo kung umuwi na ba kami sa penthouse balik ba ulit kami sa setup na hindi kami magkita.

kahit na magkatabi sa hospital bed ko at makayap kami matulog but when he wake up he is so distance to me yun ang pakiramdam ko.

is everything okay? minsan natatanong ko din ang sarili ko yun.

okay ba ako sa naramdaman kung pagiwas nya mula ng magkasakit ako,

lumipat talaga ako ng kwarto dahil akala ko baka mahawaan ko sya ng sakit ko.

pinagluluto ko parin sya at naghihintay pa din ako sa kanya kahit na tinatawagan nya ako na huwag na syang hintayin at kumain na ako.

umaalis ako ng maaga dahil ayaw kung magpakita na puyat ang mata ko dahil hindi ako makatulog ng maayos nang di ko sya katabi at namumutla ako dahil masama talaga ang pakiramdam ko, buti nlng busy ang mga tao sa paradise hindi nila napansin pero bumigay na talaga ang katawan ko nun umagang bago flight ni marcus papuntang japan sobrang sama ng pakiramdaman ko gusto ko na talagang magpadala sa hospital pero alam ko importante ang pagpaunta nya dun hindi ko na sinabi sa kanya.