The Lighthouse

Κεφάλαιο 10°

--Αν δε δοκιμάσεις κάθε γεύση παγωτού δε μπορείς να διαλέξεις... Αλλά και πάλι , καμιά φορά σου αρέσουν όλες...--

Λίγες μέρες αργότερα

Είχε ετοιμάσει τα πράγματα της από τη προηγούμενη μέρα ενώ εκτός από αυτά , έπρεπε να αντιμετωπίσει και τη γκρινια του Τόμας που ωθούσε τα νεύρα της στα άκρα.
Έτσι όπως είχε γίνει η κατάσταση η Ελίζαμπεθ του είχε ζητήσει να κάνουν ένα διάλειμμα στη σχέση τους μα εκείνος ήταν πεπεισμένος πως συνέβαινε κάτι και ότι απλά του το έκρυβε. Είχε κουραστεί να ψάχνει δικαιολογίες και να δίνει εξηγήσεις.

Η Σούζαν από την άλλη , από τη μέρα που βρήκε αγόρι , ήταν περισσότερο απασχολημένη και δεχόταν πιο εύκολα τα λεγόμενα της Ελίζαμπεθ.

"Απορώ δηλαδή τι θα κάνουμε στο βουνό! Ειλικρινά αυτά τα παιδιά ώρες ώρες νομίζω ότι είναι βαρεμενα!" μονολογησε και γέλασε ταυτόχρονα. Κακά τα ψέματα είχαν γίνει συνήθεια και μέσα της ένιωθε περίεργα που το χρονικό περιθώριο που έδωσαν εξ αρχής τελείωνε. Εκτός αυτού , πλέον είχε καταλάβει πραγματικά τους σκοπούς τους και όχι μόνο δε φοβόταν αλλά ήταν και περήφανη μερικές φορές. Δεν ήταν και εύκολο να γίνεσαι ένα με τα σκατά μόνο και μόνο για να πιάσεις κάποιον έμπορο ναρκωτικών.

Οι σχέση που είχε αναπτύξει μαζί τους, είχε εξελιχθεί σε κάτι που δεν ήξερε πώς να το προσδιορίσει με λέξεις. Δε θα έλεγε πως ήταν κολλητή φίλη μαζί τους  αλλά ούτε και εχθρος. Ξεκίνησε να μαθαίνει τις συνήθειες τους ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε και εκείνη κάποια πειράγματα προς το πρόσωπο τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθούσε να αποφεύγει κάθε τι πονηρό...
Δεν ήξερε αν ο Καρίμ τους είπε για το φιλί αλλά και να τους έλεγε, ήταν σίγουρη πως δε θα τους ένοιαζε. Δεν ήταν οι τύποι που θα άφηναν εκτεθειμένους τους εαυτούς τους κι αν ήθελαν ένα απλό πήδημα, αρκούσε μια τσάρκα στο κλαμπ και τέλος. Ποτέ δεν τους είδε με γυναίκα όμως. Ήξερε από όσα άκουγε κατά διαστήματα πως είχαν κάποιες καβατζες αλλά ως εκεί.
Θα τολμούσε να πει, πως με όλο το κόσμο μπορεί να ήταν οι μεγαλύτεροι κόπανοι, αλλά αν κάποιος τους γνώριζε, σίγουρα θα άλλαζε γνώμη ενώ η παραδοχή αυτού για τον ίδιο της τον εαυτό, ήταν τρομακτική όταν έγινε.

"Νομίζω είναι εντάξει όλα. Φορτιστής, σνακ, κουβέρτα... Ένα σαββατοκύριακο είναι. Θα περάσει" έκανε το τελευταίο τσεκ μα ξάφνου σταμάτησε και πάγωσε κοιτώντας το κρεβάτι της. Ήταν σίγουρη πως κάποιος στεκόταν από πίσω της. Ένιωσε περίεργα. Σαν κάτι κρύο να γέμισε το δωμάτιο μονομιάς. Οπλίζοντας με θάρρος τον εαυτό της, γύρισε απότομα αλλά δεν ήταν κανείς.
"Ωραία. Η παράνοια ήταν ότι ακριβώς είχα ανάγκη τώρα..." Το κινητό της χτύπησε και κοίταξε την ώρα