NALİN ERDEM
"Sen avuçlarımda yıpranmış defterime karalamaya cüret edemediğim sözüm, karanlık odalarda yalnızlığım duyar da üzülür diye mırıldanmaya korktuğum ezgimdin Ozan. Hiç haberin olmadı. Oysa ben henüz besteleyemediğim şarkımın en isyankâr not...
Şiyar abinin arabasının bagajı dolmuş, Berzan'nınkinin önünde sıra olmuştu. Sıranın en ardına geçmiş, orada duruyordu Nalin. Gözü yere dalmış, bir şey düşünüyordu. Sıra ilerliyor, bagajda doluyor, Nalin daldığı yerden gözlerini ayırmadan bekliyordu. Onun sırası geldiğinde elindekinin arabaya sığamayacak kadar büyük olduğunu ancak fark etti.
Yavaşça yanaşıp elindekini bıraktı bagaja. Yana çekildi suskunca. İçeri girip yenileriyle çıkan kızlar da ellerindeki getirip bizim bagaja bırakmaya başladılar. Nalin onlar gibi geri girmedi içeri. Bir yere de gitmedi. Bekledi o kenarda.
Gitmedim bir yere. Bekledim o kenarda. Gözüm kaydı kollarına.
Hatırlamaya çalıştım. Düşmüş müydük bir yerden? Yaralanmış mıydık beraber? Dikkat çekici bir iz görmemiştim kollarında bu sabah. Neredeyse emindim buna.
Düşündüm. Düşündüm. Düşündüm.
Nalin ayağının tekini kaldırıp indirip sürttü yere. Bir eli buldu diğer kolunu. Okşar gibi dolandı orada.
Düşündüm. Düşündüm. Düşündüm.
Başını döndündürdü Nalin benden tarafa. Kahve gözleri bir çocuğun gözleriymişçesine masumlaştı bu bakışında. Çatıldı kaşları. Küskün bir çocuk oldu, yüz çevirdi bana.
