NALİN ERDEM
"Sen avuçlarımda yıpranmış defterime karalamaya cüret edemediğim sözüm, karanlık odalarda yalnızlığım duyar da üzülür diye mırıldanmaya korktuğum ezgimdin Ozan. Hiç haberin olmadı. Oysa ben henüz besteleyemediğim şarkımın en isyankâr not...
Sosin'siz, Nalinim diyen bir Halime'li sadece. Seversiniz...
Keyifli okumalar 💃
🎻🎻🎻
Bölümdeki şarkı: *Ceylan - Ayna
🎻🎻🎻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Bazı geceler unutabilmek kurtuluştur. Bazı geceleri unutmaksa azap. O gecelerden birinde beni unutman en büyük ayıbındır. Uyan!'
1999
Abimin boynu fazla geriye gitmişti. Belki bundandı açtığım radyonun sesini bastıraracak kadar gür horluyor olması. Yolu neredeyse yarılamıştık. Benzinliğe girdim. Durunca abimin kafasına elimi attım düzeltmek için. İrkilerek uyandığı gibi bileğimi kaptı. Bir saniye sürdü sürmedi sıkması. Bırakıp dikleşti. Gün ışığı gözünü alınca gözlerinin köşelerini kıstı. "Saat kaç?"
"10 oldu prenses."
Ağzının köşesiyle güldü. "İyi uyumuşum."
"Bir ara şekerine baktır. Yemeğin üstüne bu kadar uyumak iyi değil."
O uyuduktan sonra taktığım emniyet kemerini fark edip çözdü. "Çoktandır yarım yamalak uyumuştum. Beşik gelmiş mıy mıy sürüşün."
"Ha abi. Sende kusur yoktur hiç." Kemerimi çözüp kapımı açtım.
"Olanı da gösterecek değiliz." Pompacıya el yaptı. Depoyu fullemesini işaret etti. Bana da el işaretiyle tuvalete gideceğini söyledi.
Ben de su almak için markete gitmeyi düşündüm. Arka cama eğilip Nalin'i kontrol ettim. Uyuyordu daha. Onu bırakıp gidemedim.
Arabaya yaslanıp akan günün kalabalığını izledim bir süre. Depo dolunca kartımı almak için arabanın kapısını açtım. O sıra adam bana borcumun ne kadar olduğunu söylüyordu.
Nalin mırıldandı. "Bi' susun!"
Adam duymamıştı Allah'tan. Ödemeyi yapıp cüzdanı içeri geri bıraktım. Nalin başını camla koltuk arasına sıkıştırmış, elleriyle kollarını tutarak uyumaya devam ediyordu. Elleri kollarını bir nebze sıkıyor gibiydi. Üşüyordura yordum. Ceketimi alıp arka kapının ötekini açarak üstüne örttüm. Uyanmadı. Kapıyı kapamadan baktım yüzüne.
Makyajsız haliyle sanki bir parça hatırımdaki Bülbül'e benzetecek oldum onu. Yahut artık kim olduğunu öğrendiğim için onda tanıdık yüzü arayabiliyordum.
Kapıyı örtüp sırtımı yasladım cama. Yola baktım yine. Benden neden kim olduğunu gizlemişti?
O gün beni tanımıyor olma ihtimali artık hiç yoktu. Benim onu tanıyamamam gibi bir bahanesi olamazdı. Yatağında sakladığı afiş bile buna kanıttı.
