Sicario

Capítulo treinta y seis

na początku trochę dużo opisów (BYŁY POTRZEBNE, OKEJ?!!!), ale myślę, że to nie problem...🫣

aha, no i wprowadziłam kilka małych zmian do rozdziałów itp🥰

Z GÓRY PROSZĘ WYBACZYĆ ZA POWTÓRZENIA, ALE NIEKTÓRYCH SŁÓW (WG MNIE) NIE DA SIĘ LEPIEJ ZASTĄPIĆ... 🙏🙏(tak wiem dramat😭)

i włączcie sobie Timeless od Abela i Cartiego🫶🏿🫶🏿🫶🏿🫶🏿

SOLDADO

Nic nie nakręca mnie tak, jak strach tej pyskatej gówniary. Tylko ona potrafi sprawić, że odchodzę od pierdolonych zmysłów. Uzależniłem się do tego stopnia, że to rozpierdala mnie doszczętnie. Jestem jak cholerny narkoman, w okół którego mózgu krąży tylko jedna myśl – więcej. Pragnę, kurwa, więcej. Nic nie może równać się ze słodkim przerażeniem w jej brązowych oczach, które wręcz nim ociekają.

Chcę zrobić z nią wszystko.

Chcę ją zepsuć.

Złamać.

Zniszczyć.

Ale jednocześnie chcę, aby żaden inny skurwiel już nigdy nie położył na niej swoich brudnych łap. Chcę, żeby do końca swojego życia była skazana tylko i wyłącznie na mnie. Żeby od razu po wstaniu i kładzeniu się spać, myślała tylko o mnie.

Chcę uczynić ją swoją.

Chcę już zawsze mieć ją przy sobie.

I nie cofnę się, kurwa, przed niczym.

Z ekscytacją i rosnącym pożądaniem, jak i erekcją w spodniach obserwuję, jak moja mała niegrzeczna dziewczynka biegiem rzuca się w głąb lasu. Gwałtowne kroki Laili pozostawiają po sobie charakterystyczny odgłos. Wykrzywiam usta w satysfakcjonującym uśmiechu i odliczam do dwudziestu sekund.

Dwadzieścia.

Jestem zahipnotyzowany precyzyjnymi ruchami jej idealnych, długich nóg.

Dziewiętnaście.

Prawie potyka się o kamień.

Osiemnaście.

Nie jest nawet blisko.

Siedemnaście.

Jej sylwetka oddala się coraz bardziej, sprawiając wrażenie zdobyczy uciekającej przed żądnym krwi zwierzęciem.

Szesnaście.

Powoli zbliża się do wejścia do lasu.

Piętnaście.

Znika za grubymi pniami drzew, jednak wciąż ją doskonale widzę.

Czternaście.

Zaciskam pięści, tracąc ją z zasięgu wzroku.

Trzynaście.

Rozglądam się i upewniam się, że nikogo wokół nas nie ma.