kleine tornado - bankzitters

Hoofdstuk 19

De bel gaat en Lot voelt haar hart sneller kloppen. Ze kijkt naar de kinderen op het schoolplein die rennen en spelen, en een knoop vormt zich in haar maag. Haar arm in het gips maakt alles niet makkelijker. Ze wil niet dat iemand raar naar haar kijkt.

"Ik wil niet dat ze me anders vinden," zegt ze zacht tegen Puck, die met haar hand stevig in de hare loopt.

Puck kijkt op, haar gezicht nog fris van de ochtend. "Ze gaan je niet anders vinden," zegt ze met haar meest overtuigende stem. "En als ze dat wel doen, dan geef je ze gewoon een grote glimlach en zeg je: 'Hé, ik ben Lot!'"

Lot glimlacht een beetje, maar het is nog steeds moeilijk. "Ik weet het niet, Puck... Ik voel me zo... anders vandaag."

Puck draait zich een stukje om en kijkt haar zusje serieus aan. "Jij hebt het al zo vaak gekund. Jij kunt alles, Lot. Ik geloof in jou."

Matthyas, die naast hen loopt met Cato op zijn arm, kijkt af en toe naar de twee meisjes. "Maak je geen zorgen, Lotje," zegt hij kalm. "Het is oké om je een beetje ongemakkelijk te voelen. Maar we doen dit samen. Jij hoeft niks te doen. Jij hoeft alleen maar jezelf te zijn."

Lot knikt, maar het blijft moeilijk om die zekerheid te voelen. Ze kijkt naar de kinderen die in de speeltuin staan, spelend met hun touwtjespringen of in de zandbak zitten. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst echt meedeed. Vandaag voelt ze zich zelfs een beetje vreemd, alsof haar arm in het gips iedereen eraan herinnert wat ze heeft meegemaakt.

Bij de klas aangekomen, is de deur al open en ziet Lot haar juf, Juf Annemieke, die hen verwelkomt met een warme glimlach. "Goedemorgen, Lot! Fijn dat je er weer bent," zegt ze vrolijk.

Lot knikt, maar voelt zich onzeker. "Goedemorgen," zegt ze zachtjes.

"Kom maar binnen," zegt de juf terwijl ze Lot vriendelijk aankijkt. "We beginnen vandaag rustig, oké? Jij hoeft niet meteen alles goed te doen. Als je iets nodig hebt, kun je altijd naar mij toe komen."

Matthyas knikt naar Lot. "Je hebt alles in handen, Lotje. Vandaag gewoon doen wat jij kunt."

Puck pakt haar hand weer vast. "Ik zit naast je op school," zegt ze met een grote glimlach.

Lot haalt een diepe adem en kijkt naar haar zusje. "Dank je, Puck. Ik ga het proberen."

De kinderen zijn al druk bezig met een kring. Lot gaat zitten naast haar beste vriendin, terwijl Juf Annemieke het ochtendritueel begint. Iedereen is vrolijk, maar Lot voelt zich nog een beetje buitenstaander. Ze kijkt naar de kinderen, naar de manier waarop ze met elkaar praten, lachen, spelen, en merkt dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelt. Maar niemand zegt iets over haar been. Niemand maakt een opmerking. Het lijkt bijna alsof het niet bestaat, of dat het gewoon een deel van haar is.

"Vandaag gaan we een tekening maken," zegt Juf Annemieke. "We gaan een grote regenboog tekenen, omdat de zon zo mooi schijnt vandaag. Wie heeft er al kleuren uitgezocht?"

Lot kijkt naar Emma, die haar enthousiast aanstoot. "We kunnen samen een tekening maken!" zegt ze met een glimlach. "Ik wil een regenboog tekenen. Jij ook?"

Lot kijkt naar de kleurpotloden die op tafel liggen. Het klinkt simpel, maar het voelt goed. Ze pakt een paar kleuren en begint voorzichtig een boog te tekenen. Ze kijkt naar de anderen, maar voelt zich toch rustig. Het is fijn om gewoon bezig te zijn, zonder te veel te moeten nadenken over wat anderen denken.

"Mag ik een beetje van je geel lenen?" vraagt Emma met een glimlach. "Ik wil ook de zon tekenen."

Lot kijkt op en knikt. "Ja, natuurlijk," zegt ze en geeft haar het gele potlood.