Üniversitede edebiyat ve konservatuar öğrencilerin gizemli bir şekilde ortadan kaybolması dikkatleri çeker. Fakat asıl soru şudur ki; hepsi arkasında iyi olduğuna dair notlar bırakmıştır.
Okul dolaplarına bırakılan zarflardan kimsenin haberi yoktur...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba arkadaşlar uzun bir sürenin ardından buraya da vakit ayırabildim. Bölümün diğer partı da yarın gelecek.
Değerli yorumlarınızı esirgemeyin.
Sevgiyle kalın 🪄 🎭
Bölüm 21.Açlığın Yankıları
Bir yerden sonra insanları önemsemeyi bırakmış ve kendi doğrularımla yola devam etmiştim. Kalabalıkların arasında konuşan kimse arkanı döndüğünde orada olmuyordu. Hayatınız da belki de on kere gördüğünüz bir insanın sizin üzerinizde hüküm sürmesine izin vermemeliydiniz.
Tıpkı biraz önce sevgili Gülşah'ın acılarımla dalga geçmesi gibi. Pencereden gökyüzünü izleyip Bulut'un doğumunu düşünürken beni o andan çekip çıkartan Ilgın oldu.
"Hey, sen iyi misin?"
"Evet iyiyim, öylesine dalmışım."
"Birileri sen gelince daha agresif ve patavatsız oldu, takma."
"Takılacağım kadar önemli biri değil," dediğimde Gündüz gevşek gevşek gülmeye başladı. Yanımda oturmasına tahammül edemediğim için kalkıp biraz odayı gezmeye başladım. Tavanın uzunluğu yalnızca salona özeldi.
Köşede duran kütüphanede hatırı sayılır bir kitap vardı. Canları sıkıldıkça okuyorlar diye düşündüm ama kitaplar oldukça el değmemiş duruyordu. Konsolun çekmecelerini karıştırdığımda bin parçalık bir yapboz bulunca sevindim.
Boydan boya cam duvar olan yere geçip hepsini tek tek döktüm ve çevirdim.
"Orada bir yapboz olduğunu bilmiyordum. Başka var mı acaba?" diye soran Ilgın'a "Dikkatli bakmadım bak istersen," diye cevap verdim. Sorun şuydu ki kutusunda sadece belli yerler gözüküyor, kalan kısımlar bilerek oyulmuş gibi duruyordu.
Orada yalnız başıma ne kadar zaman geçirdim bilmiyorum. Zil sesi çaldığında akşam yemeğinin olduğunu düşünüp bu sefer hızla bana ait olan mini asansöre ilerledim. Zihnimin oyalanması açlığımı unutturmuştu.
Evlilik programlarında ağır ağır açılan kapı gibi yemeğimi vermeye nazlanan asansöre gıcık oldum. Açıldığında dijital saat yine üç dakikayı gösteriyordu. Karnı bahar ve bir kase yoğurdu görenlerin yüzü ekşise de ben severdim ve masadaki yerimi çoktan almıştım. Üstelik tabağı bitirmem iki dakikamı bile almamıştı.
Tabildot tabaklarımızı mini asansöre bırakırken içindeki küçük şişeyi alıp kana kana içtim. Yemek yedikten sonra kendimi biraz daha iyi hissediyordum. Burası sadece bir gözlem yarışması değil, psikolojimizi deneyecekleri bir sınavdı da...
