Üniversitede edebiyat ve konservatuar öğrencilerin gizemli bir şekilde ortadan kaybolması dikkatleri çeker. Fakat asıl soru şudur ki; hepsi arkasında iyi olduğuna dair notlar bırakmıştır.
Okul dolaplarına bırakılan zarflardan kimsenin haberi yoktur...
Gerçekten kül olmadan kendinizi nasıl yenileyebilirsiniz?
Nietzsche
İnsanlar çaresiz kaldıkları o anlarda ne yapıyordu? Öylece boşluğa dalıp giden oluyordu eminim. Bir yerleri dağıtan, bağıran çağıran... herkes bir şekilde içindeki yükü boşaltıyordu. Bizim babamla yaptığımız bir yöntem vardı ki şu an farkında olmadan onu yapmıştım çöktüğüm yerde. Toprağı biraz kazıp içine öfkemizi kustuktan sonra geri kapatıyorduk. Artık öfkemiz toprağa karışıp gidiyor ve bizi rahat bırakıyordu.
Çocuk aklımla babama ya bahçedeki ağacın meyveleri öfkeli doğarsa diye sorduğumu ve babamın buna kahkaha attığını anımsayınca dudaklarımda buruk bir gülümseme oldu.
Kendimi toparlayıp okula doğru yola çıktım. Hayatın şartları her zaman içimi kendimi toplayıp devam etmeme yol açıyordu. Bir gün her şeyi boşversem ne olurdu? Boş versene... Bunu asla yapamacağım.
Bugün sahne sanatları dersi vardı. Otobüse bindiğimde dolu olmadığını görmek sevindirdi. Çünkü burası son durağa yakındı. Başımı cama yaslayıp yol boyu düşünme fırsatım olacaktı ve korkarım ki takip ediliyordum.
Kampüsün içine girdiğimde ilk işim dolabımdan eşyalarımı almak ve fazlalıkları bırakmak oldu. Mektuba dair bir iz yoktu ama dolabın üzerindeki sembol hâlâ duruyordu. Diğer dolaplara da çaktırmadan bakmış fakat benzer bir şey bulamamıştım.
Büyük konferans salonuna indiğimde kalabalığın ön taraflara dağılmış olduğunu gördüm. Uygulamalı olarak bir piyes sergilenecek ve biz de detayları, nefes kontrolünü, partnerimize uyumu öğrenecektik.
