Behind The Bars #1

Chapter 25

Hello! I'm Fuji at your service. I'm just starting to purse my passion on writing. As you can see this is my first published story and I really need a support right now. A simple appreciation will do. Interact with me in the comment section, and please vote. Thank you so much (⁠≧⁠▽⁠≦⁠)

"Khione, I thought he's available? You said na you woul help me pa nga e." Fritz said in shocked.

He just shrugged. "I didn't say na tutulungan kita."

Fritz frowned. "But you were silent! Silence means yes!"

Khione stared at her. "Assuming? I'm just being nice to you these past few days. Is it enough? Can I have Jhelo's attention now?" he said and looked at me.

Fuck what? I couldn't keep up. This is too much. Sabi ko na nga ba they planning something e.

"What do you mean? You like him too?" Fritz is confused.

"Dunno." Khione said and walk away.

I left dumbfounded. Khione's really confusing me–us right now. He said he didn't want me to comfort him yet he's doing this!

"Magkano na 'yung ipon? Baka naman sa susunod na linggo pwede na tayong umalis." Khione said nung kinagabihan.

I didn't answered him.

"Jhelo." tawag niya sa madiin na pananalita.

I cannot resist him, okay? But he's confusing me and I don't like any of this! Such a headache.

I didn't know Khione is stubborn in a cute way. But I'm angry. You're angry at him, Jhelo. Just this day.

"Baka nasa thousands na 'yon. Sabi ni Lola pwede na raw tayong umalis sa susunod na linggo." sabi ko, hindi siya tinitingnan.

Narinig kong lumapit siya sa may tabi ko dahil sa kaluskos na nagawa no'n. "Gusto mo na bang umuwi?" he asked in a low tone.

I just nodded at nagsimulang mag pagpag ng higaan para lang hindi niya ako kausapin. Galit ako, ayaw kong may masabi sa kanyang hindi maganda.

"Sa last day natin, gusto mo gumala? Tayong.......dalawa lang?" he softly asked.

Tsk, alam kasing galit ako. Alam na alam kung paano ako kunin. Bwisit, akala niya ba papayag ako? Bakit? Bakit hindi?

"Okay." sabi ko at humiga na sa baba. As usual nasa kama siya ako nandito.

Hindi talaga ako sanay sa ganito, first time ko lang maranasan ang ganitong buhay. It humbled me, I learned in a short time. And it's a great lesson at least for me.

"Malamig ba diyan?" sabi niya pa rin sa malumanay na boses.

Akala ko mananahimik na siya e, hindi naman siya ganito. I mean hindi siya ganyan makipag usap! Lagi akong sinusungitan tapos hindi pa ako pinapansin.

Eh ano 'to? Bakit siya na ngayon nag papansinin. Assuming na kung assuming.

Tumango lang ulit ako, baka mamaya mabato niya ako ng unan. Napaka unpredictable pa naman niya.

"Gusto mo tabi tayo?" walang preno niyang saad.

Tangina naman, Khione. Ano na naman 'to! Baliw na baliw na nga ako sayo tapos gaganyan ka pa. Paano na ang katinuan ko.

Pero hindi ako papayag. "Ayoko, malikot ako matulog."

"Kahit ngayon lang?"

What's wrong with him? He's looking at me with his....soft gaze when our eyes met while waiting for my answer.

Unpredictable indeed.

Wala na akong nagawa kaya pumayag na ako, humiga na ako sa tabi niya nang hindi siya tinitingnan. Parang tanga kasi. Nanlalambot ako kapag tinitingnan niya ako. Baka mamaya makalimutan kong galit ako.

Malaki naman 'yung bed, it's just malaki rin kaming dalawa to fit in yet ayaw na akong pababain ng isang 'to.

Pirmi lang akong nakahiga pino-proseso ang mga nangyayari. Yes, it's one of my desire na makatabi siya pero hindi ko naman inaasahan na tutuparin 'yon ng gano'ng kaaga! Hindi ako makagalaw nakakahiyang tumabi sa isang 'to. Ang bango niya tapos ang lambot pa ng balat.

"Bakit ang tahimik mo?" tanong niya na nag pagulat sa'kin.

"W-wala."

Bigla siyang tumagilid at ngayon ay nakaharap na sa direksyon ko. Tinitingnan niya ako. I can see it.

"May naaalala ka bang childhood memories mo?" bigla niyang tanong.

Umiling lang ako. It's really clear na wala akong maalala, ang naalala ko lang ay ang memorya ko nang lumipat kami sa Manila.

I was asking my parents about it, kung bakit wala akong maalala sa childhood ko. But they were refusing to answer and opening a new topic.

"Bakit wala? Nag karoon kaba ng memory loss somehow?" kuryos na siya ngayon about sa'kin?

Kung siguro nasa tamang wisyo lang ako ay baka sa sobrang saya ko ay sumabog na ako dahil interestedo siya sa'kin. Pero hindi, curious din ako sa'kin, sa sarili kong memorya...

"I really don't know, but I cannot remember anything except nung lumipat na kami sa Manila."

Nakita ko pa siyang tumango-tango kahit na hindi kumbinsido sa mga naging sagot ko. But I was honest I swear!

Kapag nga nakabalik na ako ay magtatanong na talaga ako because confusions killing me.

Narinig kong may binubulong pa siya but I'm really tired and sleepy that's why I dozed off and slept just like that.

When the morning comes I'm the first one to woke up while Khione is still sleeping while HUGGING ME??!?!!

Shit, shit, shit. Kumalma ka, Jhelo. I know that you're an evil and it's just a hug okay? You must not scare him. Just let him be like this...

Siguro ay muka na akong pulang kamatis dito. Ito naman kasi natulog sa may dibdib ko, nakayakap at tanday pa!

Hindi na rin ako magrereklamo, I'm liking these. What a great morning.

"Khione? Jhelo?!" I heard Ma'am Fina knocking.

Tatayo pa lang sana ako pero natulak na ako ni Khione..."Ouch, my back!" daing ko.

"Hala! Sorry! Sorry! Nagulat ako e. Kasalanan mo 'yan." rinig ko pang sabi niya bago buksan ang pinto. "Goodmorning Ma'am Fina. Pasensya na po na late kami ng gising. Magluluto lang po ako ng breakfast. Huwag niyo pong pansinin 'yung isa diyan. Nanghuhuli lang 'yan ng imaginary frog."

Sabi niya habang paliit nang paliit ang boses dahil umalis na rin agad sila sa pintuan.

Nagtatawanan pa talaga. Yung likod ko! Ang sakit gago.

"Goodmorning, Jhelo!" Fritz greeted me as soon as she saw me walking towards the dining.

"Morning, morning Ma'am Fina." I greeted.

"Dig in, masarap magluto si Khione." sabi nito at nilahad sa'kin 'yung plato.

Fried rice, omelette egg, banana, milk and others ang nasa hapag.

Ordinary breakfast, however, Khione make it special.