"Cehennem" diye tabir ettiği yerde 2 yıl boyunca tutsak kalan, ona yaşatılanlardan dolayı erkeklerden korkan bir kadın ve Güneş korkmasın diye ona dokunmayan, aralarındaki mesafeye sürekli dikkat eden, onu hayata geri döndürmeye çabalayan bir adamın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gnash- i hate u, i love u
Yorumlarınız ve destekleriniz benim için çok önemli. Sizin sayenizde büyüyoruz. Oy vermeyi unutmayınız 🧡
🥀
"BEYAZ BİR YALAN"
Her yer soğuk.
Odam soğuk, tenim soğuk, içim soğuk.
Hissettiğim endişeden dolayı elim ayağım buz gibi.
Bakışlarım saate kaydı. Neredeyse sabah olmak üzereydi ama gözüme uyku girmemişti. Saatlerdir Alihan'dan haber alamamıştım. Doktora gitmiş miydi, iyi miydi, nasıldı hiçbir fikrim yoktu.
Beni tüketen sadece endişe de değildi, hissettiğim suçluluktan dolayı da vicdan azabında boğulmak üzereydim. Hâlbuki Asil'e yaklaşmaması gerektiğini ona söylemiştim ama Asil benim atımdı, ister istemez açıklanamaz bir suçluluk çekiyordum.
Ya da bu suçluluğu açıklayabilirdim. Hani böyle, çocuğun topuyla komşunun camını kırar da onun suçluluğu ve mahcupluğu siner üzerine. Senin bir suçun yoktur ama çocuk senindir, doğal olarak suçlu da sensindir. Tam olarak bu haldeydim.
Sıkıntıyla soluyup yatağın içinden çıktım. Havanın ılık olmasına rağmen endişenin yarattığı titremeden dolayı dolabımdan ceket alıp balkona geçtim. Henüz güneş doğmadığı için bahçe dışında kalan her yer simsiyahtı. Bakışlarımı doğu yönüne çevirip, "Doğ artık." Diye fısıldadım. Alihan'ın işe gitme saatinde ormana gidecektim. Bir umut oyuğa gelmesini, iyi olduğunu görmeyi umuyordum. Ondan sonra rahatlıkla uyuyabilirdim.
Aslında Eylül'ü arayıp ondan da durumunu öğrenebilirdim ama Alihan'ın bir şey söylemediği takdirde hamile haliyle onu heyecanlandırmak istemiyordum. Poyraz abimi ise arayamazdım. Zaten Alihan'la görüştüğümü kimse bilmiyordu.
Parmaklarımı balkon korkuluğuna sarıp öne doğru hafifçe eğildim, canlanmaya başlayan günün kokusunu içime usulca çektim. Bir umut içimdeki endişenin geçmesini, huzurla dolmayı bekledim ama nafile bir çabadan öteye gidemedim.
Alihan bana ne yapıyordu bilmiyordum ama bu durum iyice canımı sıkmaya başlamıştı. Kendimden her gün vazgeçerken neden onun canı için endişeleniyordum?
Ne önemi vardı?
Belki de arkadaşlığını kabul ederek hata etmiştim. İyileşeceğim derken onunlayken yeni tanıştığım dünyada kaybolacaktım. İşin sonu ise masallardaki gibi bitmeyecekti. Ben gerçek onu gördükçe daha çok merak edecek o, gerçek beni gördükçe arkasına bile bakmadan kaçacaktı.
Mektubundageçmişinle ilgilenmiyorumdese bile geçmişimi öğrendiği an her şey bitecekti.
Ve en kötüsü de bu durum ilk kez canımı acıtıyordu. Başkalarının geçmişimi öğrendiğinde benden tiksinme ihtimalleri kendime ve geçmişime duyduğum öfkemi arttırırken Alihan'ın tiksinme ihtimaliyle canım yanıyordu.
