Eskiden Kırık Kalp | Yarı Texting

30. Bölüm

Seleme ceneme nebere..
Yeni bir bölümle karşınızdayım efenim...

Hoşça gelmişsiniz, sefalarla birlikte mükemmel gelmişsiniz

Bilmem kaçıncı kez önemli bir not: bolumu yazfiktan hemen sonra paylaştığım için yazım yanlışları ya da mantık hatalarini kontrol etmiyorum, genelde ertesi gün ya da bir kaç gün sonra düzenliyorum lütfen kusurma bakmayin tamam mı lan

İçimdeki ses otuzlarda final yap diyo ama çok şey yarım kalıyo bu seferde:(

Bu yüzden tam gaz devamke

★

Mahkeme günü...

Bekliyordum.

Sadece bekliyordum.

Velayetim anneme mi yoksa babama mı verilecekti?

Kimin yanında yaşamaya devam edecektim on sekizime kadar?

Önce anneme baktım. Yüzündeki o kibirli gülümseme ile babama meydan okuyarak bakıyor ve bu davayı kesin kazanacağına inanıyordu.

Sonra babama baktım. İfadesiz gözlerle anneme meydan okuyarak bakıyordu.

Kim kazanacaktı benim savaşımı?

Hakim belgeleri inceledikten sonra boğazını temizledi yavaşça. Kağıtları yeniden masaya koyarken tokmakla bir şeye vurdu.

O şeyin adı her neyse artık...

"Karar verildi. Yaz kızım, taraflar Araf Yılgın'ın ve Meryem Yılgın'ın boşanmasına karar verilmiştir. Verda Su Yılgın'ın velayeti babası Araf Yılgın'a verilmeye karar kılınmıştır."

(Arkadaşlar bir mahkeme konusmasi kesinlikle böyle değildir iehxjekjcjcjsks hicbir fikrim yok kafamdan sallayarak bir şey yazdım.)

Annem şokla hakime bakarken babam yüzündeki zafer dolu bir sevinçle bana bakıyordu.

Arkada oturan Yağız ve ailesi sesli sevinirken hakim ağaya kalkıp "Mahkeme bitmiştir." diyerek salonu terk etmişti.

Hemen babama koşarken boynuna atladım. Beni sıkıca kucaklarken saçlarımı öptü. Annem içeride herhangi bir görevliye itiraz ederken Kuzey Sancak'ın babası, yani annemin yeni eşi annemin yanına giderken ifadesiz bir şekilde bize bakıyordu.

Dante abi babamın omzunu sıkıp gülümsedi ve "Verda her zaman senin kızındı ve onu asla kaybetmezsin." dedi. Babam ona gülümserken Selin abla yanıma gelip bana sıkıca sarıldı. "Bizden yine kurtulamadın kız cadaloz."

Kıkırdarken "Zaten öyle bir düşüncem yoktu ki..." diye mırıldandım. Ondan ayrılırken Selin abla babamların yanına gitti. Yağız gelip alttan elimi tutarken alnıma bir öpücük kondurup çenesini başıma yasladı. Onun dibinde soluklanırken gülümsedim.

Annemin aylar boyuncaki boş ve yersiz sözlerinin hepsi boşa çıkmış, velayetim babama verilmişti. Umarım artık bana 'benimle yaşamak zorundasın' naralarını atmazdı, ki velayetim ona çıksa bile eminim onun yanında çok zaman harcamazdım.

Yağız benden ayrılırken Kuzey Sancak yanıma geldi. Babam ona bakıp gülümsedi ve "Hoşgeldin." dedi.

Kuzey Sancak ona karşılık verirken babam konuştu. "Bütün herşey için sana teşekkür ederim Kuzey. Sen olmazsam kızım benimle olamayacaktı."