"កុំខ្លាច បងជាប្ដីរបស់អូន សឺត.."ដូយ៉ុន និយាយទាំងបញ្ចេញសម្លេងតាមជើងធ្មេញ ស្របពេលដែលដំបងសាច់បានលេចចូលទៅខាងក្នុងបានបន្តិច គេក្ដាប់មាត់ឡើងលេចសរសៃតាមកញ្ចឹងក ពេលគេខំទ្រាំមិនរុញទៅខ្លាំង ខណៈឯហេរីនឯណោះ និយាយមិនចេញបានតែបិតភ្នែកទប់ភាពឈឺចាប់ប៉ុណ្ណោះ។
ដូយ៉ុន រុញដំបងសាច់របស់គេម្ដងបន្តិចៗ រហូតដល់វាកប់លេចបាត់គ្មានសល់រូបរាង តែក៏លេចវត្តមានតំណក់ឈាមក្រហមច្រាល ហូរមកតាមដំបងសាច់របស់គេ ធ្វើឲ្យគេបានត្រឹមតែញញិម ព្រោះពេលនេះ គេក្លាយជាប្ដីរបស់នាងពិតប្រាកដហើយ។
ដូយ៉ុន ឱនមុខចុះទម្លាក់ទៅថើបថ្ងាសរបស់ហេរីន ដែលពោពេញទៅដោយតំណក់ញើស មុននឹងពោលតិចៗ
"បងកម្រើកខ្លួនហើយ" ថាតែប៉ុណ្ណេះ រាងកាយរបស់គេក៏ចាប់ផ្ដើមរង្គើ នាំឲ្យកាយតូចរបស់ហេរីនដែលនៅខាងក្រោមរង្គើតាម នាងតូចរលាក់ខ្លួន ទៅតាមកម្លាំងសម្រុករបស់នាយតិចៗ ខណៈតំណក់ទឹកភ្នែកក៏ស្រក់មកអមជាមួយ ព្រោះភាពឈឺចាប់ ទើបដូយ៉ុន ដែលឃើញលោមុខទៅថើបថ្ពាល់ជាការលួងលោម ទាំងចង្កេះរបស់គេកំពុងកម្រើកជារឿយៗ។
ផ្លាប់ៗៗ!
"អ្ហឺ អ្ហាស៎ៗ" មិនយូរប៉ុន្មាន បន្ទប់ស្ងប់ស្ងាត់ក៏ប្រែជាមានសម្លេងថ្ងូររហឹម ចេញពីបបូរមាត់ទាំងគូរ ជាពិសេសគឺ ហេរីន អម្បាញ់មិញ នាងយល់ថាវាឈឺ តែពេលនេះ វាបែរជាមានតែភាពសុខស្រួលទៅវិញ នាងក៏មិនយល់ពីខ្លួនឯងដែរ ដឹងត្រឹមតែខួរក្បាលរបស់នាងបញ្ជាឲ្យនាងថ្ងួចថ្ងូរបែបនេះ។
"អ្ហឺៗលោកពូ អាស៎ៗ" ហេរីនថ្ងួចថ្ងូរកាន់តែខ្លាំងព្រោះរាងកាយរបស់នាងកាន់តែរង្គើញ័រជាងមុន ដូយ៉ុន ចាប់ក្រសោបកជើងតូចៗឲ្យគៀវចង្កេះរបស់គេ រួចទើបបង្អូសដៃទៅចាប់ក្រសោបច្របាច់ដើមទ្រូងដែលលោតរន្ថើននៅចំពោះមុខ ដូយ៉ុនច្របាច់ដើមទ្រូងរបស់នាងបណ្ដើរ ចង្កេះគ្រលែងរុញដំបងសាច់របស់គេចេញចូលបណ្ដើរ ផ្ទៃមុខក្រហមពោរពេញដោយដំណក់ញើសងើយឡើងទៅខាងលើថ្ងួចថ្ងូរយ៉ាងសុខស្រួល។
ផ្លាប់ៗៗ!
"អ្ហឺស រីន អ្ហឺស..."ដូយ៉ុនក្រហឹមដើមក ពេលគេកន្រ្តាក់ព្រលែងពិសរបស់គេចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ហេរីនគ្មានសេសសល់ ទើបគេទម្លាក់ខ្លួនទៅសង្រ្គប់ជាប់លើរាងកាយរបស់នាង ដើមទ្រូងរឹងមាំសង្កត់លើដើមទ្រូងធំទ្រលុកទ្រលន់ ដាក់មុខរបស់គេជាប់នឹងកញ្ចឹងក៏របស់នាង។
"ពេលនេះអូនជារបស់បងហើយរីន..."ដូយ៉ុនពោលក្រហឹមតិចៗនៅក្បែរត្រចៀករបស់ហេរីន ខណៈហេរីនក៏មិនបានតបអ្វី ដៃរបស់នាងនៅក្រសោបឱបស្មាទូលាយរបស់ ដូយ៉ុនជាប់ សម្ងំដកដង្ហើមស្ងាត់ៗ។
"អ្ហឺ.លោកពូ..អ្ហឺ.." ហេរីនថ្ងូតិចៗ ពេលសម្រាកមិនទាន់បានប៉ុន្មាន ដំបងសាច់ដែលនៅត្រាំក្នុងខ្លួននាងមិនទាន់សូម្បីតែដកចេញនោះ ក៏កម្រើកខ្លួនឡើងម្ដងទៀត ដូយ៉ុនរលាក់ខ្លួនតិចៗ ជាចង្វាក់ៗ តែមួយចង្វាក់ៗរបស់គេ ធ្វើឲ្យហេរីនចង់យំព្រោះ គេបុកចូលជ្រៅ ជាងលើកមុនទ្វេដង។
ផ្លាប់ៗៗ!
"អ្ហឺសៗៗ ...លោកពូ ឈប់ទៅ.." ហេរីនថ្ងូររលាក់ខ្លួន ពោលសុំទៅរាងក្រាសដែលនៅខាងលើឲ្យឈប់ ព្រោះនាងហត់ នាងចង់គេង។
"អ្ហឺសៗ" ដូយ៉ុនមិនឆ្លើយជាមួយហេរីន តែក៏បញ្ចេញសម្លេងថ្ងូរជំនួសវិញ ដៃទាំងសង ចាប់រាងកាយហេរីនឲ្យគេងផ្អៀង រួចគេក៏ចាប់ជើងស្រឡូនម្ខាងរបស់ពាក់លើស្មារបស់គេ រួចទើបរុញដំបងសាច់របស់គេចូលជ្រៅៗ នឹងខ្លាំងក្លាបំផុត។
ផ្លាប់ៗៗ
"អ្ហឺសៗៗ"
ម៉ោង១១យប់
ម៉ោង១១យប់ទីបំផុតសង្គ្រាមស្នេហ៍ក៏បានបញ្ចប់ដោយសារតែ រាងកាយតូចរបស់ហេរីនសន្លប់បាត់មាត់ឈឹងនៅក្រោមទ្រូងរបស់ដូយ៉ុន សន្លប់ទាំងដែលដូយ៉ុនមិនទាន់បញ្ឃប់សកម្មភាពនៅឡើយ ទើបរាងក្រាសមិនចង់ធ្វើខ្លួនជាមនុស្សល្មោភខ្លាំងធ្វើដាក់នាងទាំងនាងមិនដឹងខ្លួន ក៏សម្រេចចិត្តមកអង្គុយចុងគ្រែ ទាំងរាងកាយនៅអាក្រាត។
អង្គុយមួយសន្ទុះ ដូយ៉ុន ក៏លើករាងកាយតូចជាប្រពន្ធបីចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក ព្រោះគេមិនចង់ឲ្យនាងគេងទាំងរាងកាយប្រឡាក់ពោរពេញទៅដោយទឹកលម្អងស្នេហារបស់ពួកគេទាំងពីរបែបនេះឡើយ។
ម៉ោង៦កន្លះព្រឹក
ក្រឡេកមកកាន់បន្ទប់ដែលមានសង្គ្រាមស្នេហ៍កាលពីយប់មិញឯណេះ គ្មាននរណាម្នាក់ទាន់ភ្ញាក់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែកំពុងគេងឱបគ្នាជាប់ដូចខ្លាចបាត់គ្នាយ៉ាងអ៊ីចឹង លុះរំលងទៅប្រមាណជា១០នាទីទៀត ទើបមានម្នាក់ថ្ងូររឮកដឹងខ្លួនឡើង។
"អឹម...."ហេរីនថ្ងូរតិចៗ បើកភ្នែកឡើងសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន ហើយអ្វីដែលនាងឃើញមុនគេនោះគឺរាងកាយរឹងមាំរបស់ដូយ៉ុន កំពុងគេងឱបនាង ទើបធ្វើឲ្យខួរក្បាលរបស់នាងនឹកដល់រឿងកាលពីយប់ ពិតមែន ពួកនាងពិតជាបានធ្វើរឿងនោះជាមួយគ្នា នាងពិតជាបានធ្វើបែបនោះជាមួយលោកពូ...មិនមែនទេ...គឺជាមួយប្ដីរបស់នាង!!
នាងតូចគិតបណ្ដើរ អៀនបណ្ដើរដល់ក្រហមមុខកាត់ព្រឹក នាងមិនមាត់អ្វីទេ គ្រាន់តែគេងស្ងៀមៗ សម្លឹងមើលមុខប្ដីរបស់នាង មើលចុះគាត់គេងបែបនេះ ពិតជាសង្ហាមែន។
នាងគិតបណ្ដើរ ដៃតូចៗភ្លេចខ្លួនក៏លើកទៅប៉ះបង្អូសតាមខ្ទង់ច្រមុះខ្ពស់ នាងបង្អូសវាយឺតៗ មកក្រោមប៉ះនឹងបបូរមាត់ក្រាសរបស់គេ ទើបធ្វើឲ្យនាងគិតដល់រឿងយប់មិញមួយរំពេចទៀត បបូរមាត់នេះហើយ ដែលថើបជញ្ជក់រាងកាយរបស់នាង....
"អេស៎!!"នាងតូចគិតដល់ត្រង់នេះ ក៏ប្រញាប់ដកដៃចេញមកភ្លាម នេះនាងឆ្កួតហើយមែនទេ ហេតុអ្វីទៅគិតរឿងបែបនោះ ចំជារោគចិត្តពិតមែនហើយ។
"យ៉ាងម៉េច បងសង្ហាមែនទេ?" សម្លេងអ្នកដែលនាងគិតថាមិនទាន់ភ្ញាក់និយាយឡើងបានតែឲ្យនាងលស់ព្រលឹងអស់ រហ័សងាកមុខទៅមើលអ្នកគេងក្បែរខ្លួនភ្លាម ហើយក៏ឃើញច្បាស់ថាគេកំពុងបើកក្នែកសម្លឹងមកនាងទាំងញញិម។
"លោកពូងើបតាំងពីពេលណា?"
"គឺពេលដែលអូនយកដៃមកប៉ះមុខរបស់បងហ្នឹងហើយ" ដូយ៉ុនពោលទាំងញញិម ដៃក៏ស្រវាឱបរាងកាយរបស់ហេរីនណែនៗ។
"....."ខណៈហេរីនមិននិយាយស្ដី បានត្រឹមតែអៀនពេលត្រូវគេចាប់បាន ទើបសម្ងំស្ងៀមឲ្យគេឱប នាងមិនយល់ពីខ្លួនឯងទេ ក្រែងជានាងមែនទេ ដែលតែងតែនិយាយថាមិនធ្លាប់ចាត់ទុកគាត់ជាប្ដី ?ចុះហេតុអ្វីពេលនេះ គំនិតរបស់នាងប្រែខុសពីមុនខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ??
"យ៉ាងម៉េចបងសង្ហាឬអត់?" គេសួរម្ដងទៀត ពេលមិនឮនាងឆ្លើយ
"....."នាងនៅតែមិនឆ្លើយដដែល តែនាងងក់ក្បាលជាការទទួល ទើបបានតែធ្វើឲ្យដូយ៉ុន រឹតតែខ្នាញ់ មនុស្សអីគួរឲ្យស្រឡាញ់ខ្លាំងម៉្លេះ?
"ព្រឹកនេះ អូនកើតអី ម៉េចក៏ចម្លែកម៉្លេះ?" គេពោលទាំងញញិមខឹល រំកិលមុខរបស់គេទៅថើបថ្ពាល់របស់ហេរីន ខណៈហេរីនក៏បោះសម្ដីត
"ព្រោះតែរឿងនោះទេដឹង?អា៎!"បំណងនិយាយញ៉ោះគេរួចហើយ ក៏ងើបរត់គេចតែបែជាគេចមិនផុតត្រូវគេចាប់ជាប់ផ្ដួលមកលើពូក ហើយគេក៏ឡើងទៅសង្គ្រប់ពីលើភ្លាមៗ។
"គួរឲ្យស្រឡាញ់បែបនេះ គួរតែបានរង្វាន់ដែរទេ?" ដូយ៉ុននិយាយបណ្ដើរស្រវាចាប់ទាញភួយបោះចោលទៅក្រោមគ្រែបណ្ដើរ បង្ហាញរាងកាយទទេរស្អាតរបស់ពួកគេម្ដងទៀត យប់មិញគេងូតទឹកឲ្យហេរីនពិតមែន តែគេមិនបានស្លៀកពាក់ឲ្យនាងទេ។
"អ្ហឺអត់ទេ" ហេរីនពោលបដិសេដ ស្របនឹងដៃក៏រុញក្បាលរបស់ដូយ៉ុន ដែលបម្រុងលេបត្របាក់ចុងទ្រូងរបស់នាងឯណោះ ពីយប់មិញគេលេងនាងដល់សន្លប់ ឥឡូវព្រឹកឡើងបម្រុងធ្វើបែបនោះទៀតឬ?គេចង់ឲ្យនាងសន្លប់ម្ដងទៀតមែនទេ?
"យ៉ាងម៉េចអូនចង់បដិសេធប្ដីមែនទេ?" និយាយទាំងទឹកមុនរៀងអន់ចិត្តបន្តិច ព្រោះគិតថានាងនៅតែមិនទទួលស្គាល់គេជាប្ដីដដែល។
"មិនមែនទេ..."នាងរហ័សបកស្រាយ
"បើមិនមែនទេ អ៊ីចឹងអូនមិនគួរបដិសេដបងឡើយ"និយាយចប់ ដូយ៉ុនក៏ទម្លាក់បបូរមាត់ទៅជញ្ជក់ដើមទ្រូងរបស់នាងមួយរំពេច។
To be continued 💋
