ហេរីនឮហើយបានតែរលីងរលោង តែក៏សួរទៅដូយ៉ុនបន្ត
“អូនសុំសួរបងមួយទៀតបានទេ?” ហេរីននិយាយឡើង
“អូននិយាយមក”
“បើបងស្គាល់ប៉ាម៉ាក់អូនយូរហើយ ហើយបង និងប៉ាម៉ាក់អូនស្និតស្នាលនឹងគ្នាទៀត ចុះហេតុអ្វីទើបអូនមិនស្គាល់បង?”
“ហ៊ឹស មកពីអូនមិនចង់ស្គាល់បងទេដឹង?បងមករស់នៅសេអ៊ូលពិតមែន ពេលបងអាយុ៣០ឆ្នាំ បងមករកការងារធ្វើនៅទីនេះ ប៉ុន្តែទោះជាបងនៅសេអ៊ូល តែបងតែងតែទៅលេងប៉ាម៉ាក់អូន រៀងរាល់ពេលឆ្លងឆ្នាំជានិច្ច បងតែងជួបអូនជារៀងរាល់ឆ្នាំ ឃើញអូនធំធាត់ឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ លុះទើបតែពេលអូនមានអាយុប្រហែល១១ ១២ ឆ្នាំទើបបងមិនសូវបានទៅ ព្រោះរវល់ការងារនៅសេអ៊ូល ណាមួយបងចង់សន្សំលុយ ដើម្បីបើកហាងផ្កា...”
“បងបើកវាដើម្បីអូនឬ?” ពេលឮគេនិយាយពីការបើកហាងផ្កា ហេរីនក៏និយាយកាត់
“ហេតុអីអូនដឹង?”
“ម៉ាក់ប្រាប់អូន...”ហេរីនឆ្លើយ
“មែនហើយ បងបើកវាព្រោះតែអូន បងមិនមែនជាអ្នកមាន អ៊ីចឹងសន្សំយូរណាស់ ទើបបើកវាបាន កាលនោះ ម៉ាក់អូនប្រាប់បងថា អូនប្រាប់គាត់ថានៅពេលធំឡើងអូនចង់បើកហាងផ្កាដោយខ្លួនឯង អ៊ីចឹងទើបបងចង់បង្កើតវាសម្រាប់អូន ចង់ឲ្យអូនសប្បាយចិត្តពេលនៅជាមួយបង”
ស្ដាប់ដូយ៉ុន និយាយហេរីនបានតែហូរទឹកភ្នែកមករហាម នឹកសរសើរគេណាស់ដែលរងចាំនាងមកដល់ពេលនេះ នាងគ្រាន់តែជាកូនក្មេងម្នាក់តែគេបែរជាមកស្រឡាញ់នាងស្មោះស្ម័គ្របែបនេះ នាងរំភើបពេក មិនដឹងនិយាយបែបណា ទើបយំហ៊ូៗ លើកដៃជូតទឹកភ្នែកដែលហូរមកតាមថ្ពាល់។
“បានហើយឈប់យំទៅប្រពន្ធតូចរបស់បង ” ដូយ៉ុនដើរទៅក្បែរកៅអីរបស់ហេរីន លើកម្រាមដៃរបស់គេ ទៅជូតទឹកភ្នែកដែលនៅលើថ្ពាល់របស់នាង។
“...លោកប្ដី..ហឹក..” ហេរីនអណ្ដើតអណ្ដក់ លើកដៃប្រអប់ដៃខ្លួនឯង ប៉ះម្រាមដៃរបស់ដូយ៉ុន កែវភ្នែកសម្លឹងមើលទៅកែវភ្នែករបស់ដូយ៉ុន ពួកគេសម្លឹងមើលគ្នាដោយអារម្មណ៍ជាច្រើនលាក់បង្កប់ក្នុងនោះ ពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការគោរព និងភាពស្មោះស្ម័គ្រ។
“ឈប់យំទៅ បងមានកាដូឲ្យអូនមួយទៀត” ដូយ៉ុននិយាយប្រាប់ហេរីនឲ្យឈប់យំ ខណៈម្រាមដៃក្រាសឈោងទៅយករបស់ម៉្យាងដែលគេលាក់នៅក្នុងបណ្ដូលផ្កាកូឡាបពណ៌ស្វាយដែលគេហុចឲ្យនាងមុននេះ មកបង្ហាញនាង។
“ខ្សែកឬ?” ហេរីននិយាយទាំងភ្ញាក់ផ្អើល ពេលឃើញរបស់នៅចំពោះមុខ វាជាខ្សែកពណ៌ប្រាក់មួយខ្សែដែលមានបណ្តោងអក្សរ “DY”។
“ខ្សែកនេះ បងទៅកុម្មង់ពីហាងគ្រឿងអលង្កា យូរណាស់ទម្រាំបាន” ដូយ៉ុន និយាយឡើង ដៃក៏លើកខ្សែកនោះមកពាក់លើកកញ្ចឹងកសខ្ចីរបស់ហេរីន ខណៈហេរីនឯណោះលើកដៃម្រាមដៃស្រឡូនមកប៉ះបន្តោងមួយនោះតិចៗ។
“អក្សរនេះបានន័យថាម៉េច?” ហេរីនពោលសួរអ្នកនៅពីក្រោយឯណោះ
“វាជាអក្សរកាត់ឈ្មោះរបស់បង DY មានន័យថាដូយ៉ុន” ដូយ៉ុនពោលប្រាប់ ខណៈដូយ៉ុនឯណោះ បន្ទាប់ពាក់ឲ្យនាងហើយ ក៏វែកសរសៃសក់របស់នាងទៅមួយជំហាង រួចឱនថើបកញ្ចឹងកសខ្ចីបន្តិច។
“មិនមែនមានតែអូនទេដែលពាក់វា បងក៏មានមួយដែរ មានបន្តោង អក្សរ “HR” មានន័យថាហេរីន វាជាប្រភេទខ្សែកគូស្នេហ៍ បងឧស្សាហ៍ឃើញគូស្នេហ៍នៅក្នុងអ៊ីនធឺណែត ភាគច្រើនសុទ្ធតែមាន ទើបបងចង់ធ្វើវាពាក់ជាមួយអូនដែរ” ដូយ៉ុនរ៉ាយរ៉ាប់ពីខ្សែកនេះប្រាប់ទៅហេរីន ហេរីនឯណោះក៏រលីងរលោងសារជាថ្មី មើលចុះលោកប្ដីរបស់នាងគួរឲ្យស្រឡាញ់ពេកហើយ។
“អរគុណលោកប្ដីសម្លាញ់ អូនស្រឡាញ់បង”
“បងក៏ស្រឡាញ់អូនដូចគ្នាហេរីន” ដូយ៉ុនពោលចប់ ក៏ទម្លាក់បបូរមាត់ទៅថើបបបូរមាត់របស់ហេរីន ហេរីនឯណោះក៏ងើយមុខទៅជញ្ជក់តបវិញ ពួកគេជញ្ជក់អណ្ដាតគ្នា ស្អិតរមួតជាមួយគ្នា អណ្ដាតគ្រវាសគ្រវាត់ជាមួយគ្នា លាន់សម្លេងជីបជុប៎ៗ ពេញបន្ទប់ងងឹតដែលមានពន្លឺភ្លើងព្រាលៗ ថើបមួយសន្ទុះទើបពួកគេដកបបូរមាត់ចេញ មកដកដង្ហើមដង្ហក់ក្បែរគ្នា។
“តាមបងចាំអូននិយាយថាចង់ញ៉ាំមីមែនទេ?” ដូយ៉ុនពោលឡើង ដៃរវាមអង្អែលស្មា បណ្ដេញតាមខ្សែអាវរូបប៉ុនសរសៃសក់របស់ហេរីន។
“ញ៉ាំអី អូនមិនបានចម្អិនវាផង”
“កុំមកធ្វើមិនដឹងរឿងក្មេងច្រម៉ក់” ដូយ៉ុនខ្នាញ់ហេរីន ដែលធ្វើមិនដឹងរឿង ទាំងដែលនាងដឹងគ្រប់យ៉ាង ទើបម្រាមដៃក្រាសមិនចាំយូរ លូកចូលតាមកអាវរ៉ូបរបស់នាងទៅច្របាច់ដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ ទាំងគូ ហេរីនឯណោះ រមីតរមួលនៅលើកៅអី ដៃស្រឡូនលើកទៅប៉ះដៃរបស់ដូយ៉ុន ដែលកំពុងតែច្របាច់ដើមទ្រូងរបស់នាង។
“អ្ហឹម” ហេរីន ថ្ងួចថ្ងូរក្នុងបំពង់ក ពេលប្រអប់ដៃរបស់ដូយ៉ុន ច្របាច់ទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ខ្លាំងទៅ ៗ ច្របាច់ឈ្លីលេង ដល់ចុងទ្រូងស៊ីជម្ពូរបស់ហេរីនឡើងរឹង ដៃអាវរ៉ូបរបស់នាងត្រូវដូយ៉ុនទម្លាក់ចុះតាមដោយខ្លួនរបស់រ៉ូបក៏ដូចគ្នា ហើយរ៉ូបដែលហេរីនពាក់ជាប្រភេទរ៉ូបមានប៉ុង អ៊ីចឹងគ្រាន់តែទាញទម្លាក់ក៏បង្ហាញទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់របស់នាងបាត់ទៅហើយ។រ៉ូបរបស់ហេរីនត្រូវមកទើរត្រឹមចង្កេះ ខណៈដូយ៉ុនឯណោះ ដៃក៏មិនឈប់ច្របាច់ នៅច្របាច់ច្របល់ញីញក់វា លេងដល់ហេរីន ថ្ងួចថ្ងូររហឹស។មួយសន្ទុះទើបដូយ៉ុនដកដៃចេញពីដើមទ្រូងត្រលុកទ្រលន់ ប្ដូរមកជាចាប់រាងកាយតូចស្រឡូន មកដាក់លើតុវិញ។
ផឹប!
“ អូនចង់ញាំវានៅត្រង់ណាខ្លះប្រពន្ធសម្លាញ់ លើតុ លើសាឡុង លើគ្រែ លើឥដ្ឋ មាត់បង្អួច បន្ទប់ទឹក បន្ទប់គេង អូនចង់បានកន្លែងណា?” ដូយ៉ុនពោលសួរ ដៃស្រវាចាប់ដោះអាវខ្លួនឯងចេញ បង្ហាញដើមទ្រូងហាប់ណែន។
“ត្រង់ណាក៏បាន បងចម្អិនឲ្យញ៉ាំអូនញ៉ាំទាំងអស់” ហេរីនពោលបែបស៊ិចស៊ី ដៃស្រឡូនលើកទៅក្រសោបកញ្ចឹងកមាំ ឲ្យគេឱនមកដើម្បីជញ្ជក់អណ្ដាតគ្នា
“គួរឲ្យស្រលាញ់ពិតមែន...” ដូយ៉ុនពោលឡើង រួចទើបសូកអណ្ដាតរបស់គេចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់នាង មិនឲ្យខាតពេលវេលាយូរ ដូយ៉ុនថើបបណ្ដើរ ដៃស្រវាចាប់ទាញខោក្នុងរបស់ហេរីនបណ្ដើរ ខណៈពេលដែលទាញខោតូចចេញបានសម្រេច ម្រាមដៃវែងពោរពេញដោយសរសៃរក៏ទម្លាក់ទៅអង្អែលលេងត្រង់មាត់ល្អាងបន្តិច ប្រើម្រៀមដៃរបស់ខ្លួន គៀរស្រទាប់កូឡាបថើរៗ រួចទើបជ្រែកម្រាមដៃរបស់គេចូលទៅខាងក្នុង។
“អ្ហឹមៗ” ហេរីនថ្ងូរផង ត្រគាកក៏ពើតពើងបណ្ដើរ ម្រាមដៃក្រាសកំពុងលុកលុយក្នុងស្រទាប់កូឡាបក៏ចេះតែញាប់ទៅៗ ខណៈដៃតូចស្រឡូន លើកទៅអង្អែលខ្នងរឹងមាំបណ្ដើរ បបូរមាត់ក៏ជញ្ជក់គ្នាមិនឈប់។
ដូយ៉ុនថើបមួយសន្ទុះធំ ទើបគេដកបបូរមាត់ចេញពីបបូរមាត់ទន់ក្រអូប បង្អូសមកថើបតាមកញ្ចឹងក សរលោង ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ ខាំញិញលើនោះ បន្សល់ស្នាមក្រហមរដុប ដៃដែលលុកលុយមុននេះ ក៏ដកចេញ ជំនួសមកចាប់ក្រសោបច្របាច់ ទ្រូងទ្រលុកមួយរំពេច។
“អា៎..ហឹមម...” ហេរីនក្រហឹមក្នុងបំពង់ក ពេលដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ត្រូវប្រអប់មាត់ធំ ខាំជញ្ជក់ ដូយ៉ុនថើបផង ជញ្ជក់ផង ដូចក្មេងបៅដោះម្ដាយមិនខុស ដៃម្ខាងច្របាច់ ម្ខាងអង្អែលរាងកាងស្រឡូនឲ្យពើតរមួល។
ដូយ៉ុន បង្អូសថើបដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ឆ្អែត ទើបបង្អូសចុះខាងក្រោមសន្សឹមៗ កាត់ផ្ទៃពោះរៀបស្មើរបស់ហេរីន គេខាំគេជញ្ជក់ឡើងស្នាមក្រហមពេញនោះ ខណៈរ៉ូបរបស់ហេរីនឯណោះក៏គេទាញចុះបណ្ដើរ ស្របនឹងបបូរមាត់របស់គេក៏បង្អូសមកក្រោមជារឿយៗ។
“ហឹមមម....”ហេរីនក្រហឹម ក្នុងបំពង់កទាំងផឺតពោះ ពេលអណ្ដាតរបស់ដូយ៉ុន ចាប់ផ្ដើមគ្រវាសគ្រវាត់ ក្នុងរាងកាយរបស់នាងជាចលនាញាប់ស្មេរ ។
ថើបក្រេបលម្អងមួយសន្ទុះ ដូយ៉ុនដកបបូរមាត់ចេញ ពីកូឡាបរសជាតិផ្អែមវិញ មិនចង់ចាំយូរ ដូយ៉ុន ស្រវាទាញទម្លាក់ខោ និងខោបក់សឺរបស់ខ្លួនចុះដល់ជង្គង់ រួចចាប់នាគរាជដែលបំប៉ោងខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីត្រៀមប្រយុទ្ធឯណោះ ទៅប៉ះនឹងស្រទាប់កូឡាបដែលជាប់ទឹកសន្សើមរបស់ហេរីនមួយរំពេច។
“អ្ហឺ...” ហេរីនថ្ងូរតិចៗ ពេលដឹងដល់ ដំបងសាច់ដែលប៉ះមាត់ល្អាងរបស់នាង ហេរីនទម្លាក់កែវភ្នែកទៅមើល ត្រង់ចំណុចផ្សារភ្ជាប់ ឃើញដំបងសាច់រីកមាឌ បែកសសៃលូនចូលទៅក្នុងម្ដងបន្តិចៗ ដល់វាកប់គល់លាន់សម្លេង ប៊ឹប!
“សឺត” ដូយ៉ុនក្រហឹមក្នុងបំពង់ក ពេលដំបងសាច់របស់ខ្លួនបានចូលទៅដល់ផ្នែកដែលជ្រៅបំផុតហើយ ទើបរាងក្រាស ចាប់ជង្គង់ហេរីនឲ្យកន្ធែកធំជាងមុន ហើយមិនចាំយូរ ត្រគាកមាំក៏ចាប់ផ្ដើមក្រលែងជាចង្វាក់ៗ។
ផ្លាប់ៗៗៗ
សម្លេងសាច់ទង្គិចសាច់ចាប់ផ្ដើមលាន់រងំ ពេញបន្ទប់ដែលមានពន្លឺព្រៀលៗ រាងកាយសង្ហា របស់ដូយ៉ុនកំពុងតែមមាញិក រុញបញ្ចូល ស្នូលសាច់របស់គេចូលទៅខាងក្នុង ដៃដែលចាប់ជង្គង់សខ្ចីរបស់ហេរីន ទម្លាក់ទៅក្រសោបដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ម្ដង ខណៈឯហេរីនឯណោះ ដៃលើកឡើងទៅទប់សាច់ស្មារបស់ដូយ៉ុន បបូរមាត់ថ្ងួចថ្ងូរមិនឈប់។
“អា៎ៗ”
Be continued 💋
