រំលងទៅមួយសន្ទុះទៀត ម៉ោងក៏រំកិលឈានដល់៨យប់ទៅហើយ បន្ទាប់ពីញាំអារហាររួច ទាំង៤នាក់នាំគ្នាអង្គុយញ៉ាំផ្លែឈើមើលទូរទស្សន៍ ទាល់តែម៉ោងជាង៩ទើបពួកគេចូលបន្ទប់គេងរៀងៗខ្លួន ផ្ទះរបស់ហេរីនធំជាងផ្ទះរបស់ដូយ៉ុន មានបន្ទប់គេងបី ម៉ាក់នាងគេងផ្សេង ប្អូននាងផ្សេង ហើយនាងក៏ផ្សេង រាល់ដងពេលនាងគេងក្នុងបន្ទប់នេះនាងគេងតែម្នាក់ឯង តែលើកនេះក៏បន្ថែមដូយ៉ុនម្នាក់ទៀត។ទោះជាបន្ទប់ផ្សេងគ្នា តែបន្ទប់នីមួយៗក៏មិនធំប៉ុន្មាន គ្រែនៅក្នុងបន្ទប់ក៏តូចសម្រាប់គេងបានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ អ៊ីចឹងហើយ ទើបហេរីន និងដូយ៉ុន សម្រេចចិត្តក្រាលកម្រាលពូកគេងលើឥដ្ឋតែម្ដង។
បន្ទាប់ពីងូតទឹករួចរាល់អស់ ដូយ៉ុន និងហេរីនក៏គេងនៅលើកម្រាលពូកទាំងពីរនាក់ ខណៈឯហេរីន រាងកាយកំពុងត្រូវដូយ៉ុនឱបឡើងណែន។
“អូនសុំសួរមួយបានទេ”ហេរីនពោលតិចៗក្បែរទ្រូងរបស់ដូយ៉ុន
“អ្ហឹម?”
“ហេតុអ្វីទើបលោកពូនៅម្នាក់ឯងអ៊ីចឹង?” នាងចង់សួរថាម៉េចនាងមិនធ្លាប់ឃើញប៉ាម៉ាក់របស់គេ។
“បងជាក្មេងកំព្រា រស់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាតាំងពីតូច បងមិនធ្លាប់មានគ្រួសារណាទេ បងមានតែអូន” ដូយ៉ុននិយាយខ្សោយៗ ប្រាប់នាងឯហេរីនឮហើយបានតែមិនសប្បាយចិត្តមិនគួរនាងមកសួរសំណួរបែបនេះសោះ។
“អូនមិនបាច់បារម្ភថាបងខូចចិត្តទេហេរីន បងមិនអីឡើយ ពេលនេះបងមានអូន អូនជាប្រពន្ធបង អ៊ីចឹងទោះពីមុនបងឯកោ តែពេលនេះវាមិនមែន” ដូយ៉ុន ឃើញហេរីនមិនឆ្លើយ ដឹងថានាងមានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត ទើបពន្យល់ប្រាប់នាង ឯហេរីនឯណោះបានតែងក់ក្បាលទទួល។
“បងក៏មានសំណួរចង់សួរអូនដូចគ្នា”
“....”ហេរីនងើយមុខទៅមើលដូយ៉ុន
“ហេតុអីពេលបងហៅម៉ាក់អូន ថាម៉ាក់ក្មេក អូនក៏សើច?”បរិយាកាសក្នុងបន្ទប់អម្បាញ់មិញសោកសៅ ក៏ប្រែជាល្អវិញ ហេរីនដែលឮហើយ បានតែសើចម្ដងទៀត។
“មិនឲ្យអូនសើចយ៉ាងម៉េច អ្នកម៉ាក់អាយុបងលោកពូ មិនដល់៥ឆ្នាំផង ហើយលោកពូ មកហៅគាត់ថាម៉ាក់ អូនមិនសើច” និយាយផងលើកដៃខ្ទប់មាត់ផង
“អូនចង់ថាបងចាស់មែនទេ?”ដូយ៉ុននិយាយតទៅវិញ ធ្វើឲ្យអ្នកសើចអម្បាញ់មិញស្ងាត់មាត់ជ្រាប។
“មិនមែនទេអូនគ្រាន់តែ...”
“ត្រូវតែដាក់ទោស” មិនឲ្យហេរីននិយាយចប់ ដូយ៉ុនក៏និយាយកាត់ហើយឡើងទៅសង្រ្គប់រាងកាយរបស់ហេរីនភា្លមៗ។
“លោកពូចង់ធ្វើអី?”
“ដាក់ទោសក្មេងខ្លះ”គេនិយាយបណ្ដើរ លាត់អាវរបស់គេដោះចេញបណ្ដើរ
“តែម៉ាក់ និងប្អូនអូន...”នាងខ្លាចពួកគាត់ឮ
“បងនឹងធ្វើតិចៗមិនឲ្យពួកគាត់ឮឡើយ”ដូយ៉ុននិយាយហើយ ក៏ចាប់ដោះអាវរបស់នាងចេញដូចគ្នា បើកបង្ហាញទ្រូងត្រលុកទ្រលន់គួរឲ្យត្របាក់ពេញៗភ្នែក ទើបគេមិនចាំយូរឱនទៅជញ្ជក់ភ្លាមៗ ជញ្ជក់បឺតឆ្លាស់ពីម្ខាងទៅម្ខាង ម្ខាងគេបឺត ម្ខាងទៀតគេច្របាច់ ហេរីនឯណោះ បានតែលើកដៃខ្ទប់មាត់ ព្រោះខ្លាចឮសម្លេងទៅក្រៅ។
ថែថើបទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់អស់ចិត្ត ដូយ៉ុន ក៏ចាប់ស្រវាខោតូចរបស់នាងចេញដូចគ្នា បន្ទាប់មកគេក៏ចាប់ញែកជើងស្រឡូននាងឲ្យកន្ធែកធំ រួចតម្រង់ស្នូលសាច់របស់គេទម្លុះចូលមិនចាំយូរ។
“អ្ហឹមៗ”ហេរីនថ្ងូរតិចរលាក់ខ្លួន ជើងស្រឡូនគៀវចង្កេះមាំជាប់ ដូរយ៉ុនទម្លាក់កែងដៃទាំងសង ច្រត់សងខាងកញ្ចឹងក របស់ហេរីន ចង្កេះរបស់គេឯណោះប្រឹងដោលមួយៗមិនលឿនខ្លាំង តែមួយចង្វាក់ៗ ចូលជ្រៅដល់បាតនៃរាងកាយរបស់នាង។
ផ្លាប់!ផ្លាប់!ផ្លាប់!
សម្លេងសាច់ទង្កិចសាច់លាន់តិចៗ ពីរាងកាយទាំងពីរ ដូយ៉ុន ថ្ងូរចេញខ្យល់តាមជើងធ្មេញ គេងើបមុខឡើងពីកញ្ចឹងករបស់ហេរីន ថ្ងូរងើយកឡើងទៅលើ ដៃទាំងសងចាប់ទាញជើងស្រឡូន ឲ្យខិតមករករាងកាយរបស់គេជិតជាងមុន ងាយស្រួលឲ្យគេ រុញដំបងសាច់របស់គេចូលជ្រៅៗជាងមុន។
លុះមួយសន្ទុះក្រោយមកពួកគេក៏ដល់ទី បញ្ចេញពិសស្នេហ៍ប្រឡាក់ពេញកម្រាលពូក។
“បន្តទេ?”ដូយ៉ុនពោលសួរ ហេរីនឯណោះក៏ងក់ក្បាលទទួលទើបដូយ៉ុនញញឹម ចាប់លើករាងកាយនាងឲ្យអង្គុយលើគ្រែ រួចចាប់កន្ធែកជើងរបស់នាងបង្ហាញល្អាងក្រហមស្រស់ មានហូរហៀរសំណើមស្នេហា សន្ធឹក ដូយ៉ុន មិនរងចាំយូរក៏ហុចបបូរមាត់របស់គេទៅក្រេបជញ្ជក់ ក្រេបយកសំណើមស្នេហានោះគ្មានសល់។ចំណែកឯហេរីនឯណោះ ថ្ងូរងើយកដៃច្រត់ទៅលើពូក ស្រៀវស្រើប ញ័រញាក់រាងកាយ ពេលអណ្ដាតរបស់ដូយ៉ុនរុលចូលទៅគ្រលាស់នៅខាងក្នុង។
លុះមិនយូរប៉ុន្មានរាត្រីដ៏ក្ដៅគគុកក៏បានបញ្ចប់ ពេលព្រឹកដ៏ស្រស់ត្រកាលក៏ឈានចូលមកដល់ ហេរីនងើបឡើងពត់ពេនខ្លួន នាងងាកសម្លឹងទៅមើលដូយ៉ុន ក៏មិនឃើញទើបនឹកឆ្ងល់ថាគេបាត់ទៅណា ទើបស្រីតូចហេរីន រហ័សរៀបចំខ្លួនចេញមកក្រៅ ក៏ឃើញដូយ៉ុន នៅរៀបចំអារហារពេលព្រឹកជាមួយម៉ាក់នឹងប្អូននាង ថ្ងៃនេះម៉ាក់នាងមិនទៅហាងទេ ឲ្យអ្នកធ្វើការនៅទីនោះមើលមួយថ្ងៃ ព្រោះគាត់ចង់នៅលេងជាមួយកូនស្រី និងកូនប្រសាររបស់គាត់ពេញមួយថ្ងៃ។
ជួបជុំគ្រួសារមិនទាន់ទាំងបាត់នឹកផង ក៏ដល់ពេលត្រឡប់ទៅវិញទៅហើយ ហេរីនលាម៉ាក់របស់ខ្លួន និងប្អូន ត្រឡប់ទៅវិញ ព្រោះនាងមិនអាចនៅយូរទេ ស្អែកនាងត្រូវទៅសាលាវិញហើយ។
“ជម្រាបលាម៉ាក់!បងទៅហើយហារ៉ា”ហេរីនលើកដៃលាដាក់ម៉ាក់នឹងប្អូនប្រុសចេញពីក្នុងឡានម្ដងទៀត ខណៈដូយ៉ុនឯណោះក៏ឱនក្បាលគោរពលាម្ដាយរបស់ហេរីន និងលើកដៃលាប្អូនប្រុសហេរីនដូចគ្នា បន្តពីនោះពួកគេក៏ចេញដំណើរតែម្ដង។
ពួកគេចេញពីប៊ូសានម៉ោង៥ល្ងាច អ៊ីចឹងទៅដល់សេអ៊ូល ក៏ម៉ោងជាង៨ដែរ។ដូយ៉ុនបើកឡានស្ងាត់ៗ មិនឮហេរីននិយាយទើបសួរ។
“កើតអីរីន?មិនស្រួលខ្លួន?ឬនៅនឹកម៉ាក់?”ដូយ៉ុនពោលសួរទៅប្រពន្ធតូចរបស់ខ្លួន ដែលស្ងប់ស្ងាត់មិននិយាយស្ដី ជិះជិត៣ម៉ោងហើយ នាងមិននិយាយអ្វីសោះ។
“អ្ហឹម”
“មិនអីទេ ចាំពេលទំនេរ បងនាំមកទៀត អូនកុំកើតទុក្ខអី” ដូយ៉ុនបើកបណ្ដើរ និយាយលួងប្រពន្ធបណ្ដើរ គេក៏យល់ នាងខានជួបម៉ាក់យូរហើយ ដល់បានជួបតែមួយភ្លែតទៀត ច្បាស់ជានៅនឹកមិនខាន។
“លោកប្ដី...”
“បាទ!”
“អូនស្រឡាញ់បង!” សម្ដីនិយាយរបស់ហេរីន បានតែធ្វើឲ្យដូយ៉ុន ភ្ញាក់ផ្អើលដល់ចាប់ហ្រ្វាំងឡានឲ្យឈប់។
“អូននិយាយថាម៉េចរីន?” គេខ្លាចថាគេស្ដាប់ច្រឡំ
“អូនស្រឡាញ់បង” ហេរីនមិនខ្លាចក្នុងការនិយាយម្ដងទៀត ថានាងស្រឡាញ់គេ មែនហើយនាងស្រឡាញ់ប្ដីរបស់នាងខ្លាំងណាស់ រឹតតែដឹងរឿងនោះពីម៉ាក់របស់នាង នាងរឹតតែស្រឡាញ់គេលើសដើម។
ខណៈឯដូយ៉ុនឯណោះបានតែរំភើបស្ទើរស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលឮពាក្យថាស្រឡាញ់ចេញពីមាត់នាង ទើបដូយ៉ុនមិនបង្អង់ កាច់សោឡានឲ្យរលត់ រួចហក់ទៅថើបនាងមួយរំពេច។
Continued 💋
