ងឺតៗ
កម្លាំងអុកញាប់ៗមិនសំចៃរបស់ដូយ៉ុនបណ្ដាលឲ្យតុអាហារដែលហេរីនកំពុងតែគេងឯណោះ លាន់សម្លេងងឺតងតៗមិនឈប់ តែវាក៏មិនបានប៉ះពាល់ដល់ អារម្មណ៍ដែលកំពុងពុះកញ្ច្រោលរបស់ពួកគេទាំងពីរដែរ ទើបដូយ៉ុនបន្តអុកក្រលែង រែងចង្កេះ លាន់សម្លេងផ្លាប់ៗ រហូតដល់ពួកគេដល់ទីរៀងៗខ្លួន។
“ហឹមមម...” ហេរីនដកដង្ហើមផឺតផតៗ ពេលបញ្ចប់ទឹកទី១រួច រាងកាយញ័រកន្រ្តាក់មិនទាន់បាត់ ឯដូយ៉ុនឯណោះគេមិនទាន់នឹងហត់អ្វីទេ តែក៏សម្ងំលើដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ ទាំងគូរបស់ហេរីន រងចាំឲ្យពិសរបស់គេហូរចូលទៅក្នុងខ្លួននាងអស់។
ហ្វឹប
បន្ទាប់ពីបង្ហូរ ភាពក្ដៅគគុកចូលខ្លួនហេរីនអស់ហើយ ដូយ៉ុនក៏ចាប់រាងស្ដើងរបស់ប្រពន្ធមកច្រកគៀវចង្កេះរបស់គេ ហេរីនឯណោះ ក៏មិនបដិសេធ ជើងគៀវចង្កេះមាំជាប់ ដៃក៏ស្រវា ឱបកញ្ចឹងករបស់គេដូចគ្នា។
មកដល់សាឡុង ដូយ៉ុនទម្លាក់រាងកាយហេរីនទៅលើសាឡុង តាមដោយរាងក្រាសរបស់គេក៏ចូលទៅតាម។
“រីន...” ដូយ៉ុនពោលឡើងតិចៗ ម្រាមដៃមាំលើទៅប៉ះបបូរមាត់ទន់របស់ហេរីន ពន្លឺភ្លើងទៀនដែលពួកគេអុចបំភ្លឺតិចៗ កាន់តែបន្ថែមសម្រស់ឲ្យរាងកាយរបស់ហេរីនសិចស៊ីលើសដើម។
“ចាស..” ហេរីនតបនឹងដូយ៉ុន ដៃឯណោះ ក៏លើកទៅប៉ះសរសៃសក់របស់ដូយ៉ុនថើរៗ។
“បងចង់បានកូន...ពួកយើងអាចយកកូនបានទេ?” ដូយ៉ុនពោលឡើងខ្សោយៗប្រាប់ពីបំណងដែលគេចង់បាន គេចង់បានកូន គេចង់មានកូនជាមួយនាង ទោះនាងនឹងគេតែងតែធ្វើរឿងបែបនេះជាមួយគ្នាដោយមិនការពារក៏ដោយ តែហេរីននាងតែងលេបថ្នាំការពារជារឿយៗ។
“ហឹម?បងថាម៉េច?” ហេរីនភ្ញាក់បន្តិច ពេលឮសម្ដីអ្នកម្ខាងទៀតនិយាយ នាងមិនទាន់គិតរឿងនោះទេ នាងមិនទាន់រៀនចប់ទី១២នៅឡើយផង។
“បងចង់មានកូនពួកយើង បានទេរីន?” ដូយ៉ុនប្ដូរពីអង្អែលបបូរមាត់ទម្លាក់មុខទៅលើទ្រូងទ្រលន់ទ្រលន់របស់នាងវិញ។
“តែអូនរៀនមិនទាន់ចប់ទេណា៎”
“បងដឹង តែ២ខែទៀតអូនក៏ចប់ទី១២ហើយត្រូវទេ?” ដូយ៉ុនត្រដូសក្បាលនឹងដើមទ្រូងរបស់ហេរីន ដូចកូនចង់សុំម្ដាយធ្វើរឿងអ្វីមួយ ហេរីនឯណោះនៅស្ងៀមមិនស្ដី មិនមែននាងមិនចង់មានកូនជាមួយគេទេ តែនាងនៅក្មេងណាស់។
“បងកុំប្រញាប់ពេកបានទេ អូនមិនមែនមិនចង់ទេ តែអូននៅក្មេងបងក៏ដឹង” នាងចង់នៅរៀនសិន ចង់មានអ្វីដែលជារបស់ខ្លួនសិន នាងនៅក្មេងណាស់បើមានកូនពេលនេះ នាងអាចមានសមត្ថភាពធ្វើជាម្ដាយរបស់កូននាងកើតដែរឬ?តើនាងអាចចិញ្ចឹមគេបានល្អឬអត់?
“តែបងចាស់ហើយ” គេដឹងនាងនៅក្មេង តែគេចាស់ហើយ បើនៅយូរជាងនេះទៀតគេខ្លាចថាគេមិនអាចលេងជាមួយកូនបាន។
“បងទើបតែ៣៩ឆ្នាំទេតើ ឲ្យអូនរៀនបន្តិចទៀតសិនបានទេ?” ហេរីន មិនចង់ឲ្យគេអន់ចិត្តទើបពោលលួងលោម ដៃនៅអង្អែលសរសៃសក់ក្រាសរបស់គេដដែល។
“បានមិនអីទេ ស្រេចតែអូនទៅចុះ” ទោះគេចង់បាន តែក៏មិនអាចបង្ខំនាង នាងនៅចង់រៀន គេក៏មិនអាចឃាត់ឃាំង ទើបមានតែព្រមតាមនាង ទោះអារម្មណ៍របស់គេសោកសៅក៏ដោយ។
១ខែកន្លង
ពេលវេលាធ្មេចបើកៗ រំលង១ខែទៀតទៅហើយ ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះហេរីនមិនសូវបាននៅផ្ទះទេ ព្រោះជិតដល់ពេលដែលត្រូវប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់ទី១២របស់នាង ទើបនាងខំរៀនជាងមុន ម៉ោង៧ចេញ ម៉ោង៦,៧ល្ងាចទើបបានចូលផ្ទះវិញ ដូច្នេះហើយហាងផ្ការបស់នាង គឺមានតែដូយ៉ុនប៉ុណ្ណោះដែលនៅមើល។
ក្រលេកមកកាន់ដូយ៉ុនឯណោះ គេដើរទៅម៉ោៗក្នុងហាងផ្ការបស់គេ ពេលម៉ោងជិត៨ទៅហើយ ហេរីននៅមិនទាន់មក គេតេក៏មិនលើក ឆាតក៏មិនតប មិនដឹងមានរឿងអី ដូយ៉ុនគេបារម្ភណាស់ តែមិនទាន់ចេញទៅតាមព្រោះខ្លាច ថាក្រែងអាចពេលគេចេញទៅ នាងក៏មកហើយជ្រួសផ្លូវគ្នា ទើបគេរងចាំសិន ចាំដល់ម៉ោង៨បើនៅតែមិនឃើញទៀតគេទៅតាម។
តែចិត្តបារម្ភក៏រលាយបាត់ពេលឃើញកាយប្រពន្ធមកវិញ ប៉ុន្តែក៏ជំនួសដោយអារម្មណ៍រំភើបគេបែរជាសោកសៅបន្តិច ពេលបានឃើញកាយប្រពន្ធចុះពីម៉ូតូរបស់មនុស្សប្រុស។ដូយ៉ុនគេមិនបានចេញទៅទទួលនាងទេ គេគ្រាន់តែមើលសកម្មភាពរបស់នាងពីចម្ងាយ នាងដោះមួកហុចឲ្យក្មេងម្នាក់នោះ ក្មេងនោះក៏ញញិមដាក់នាងវិញ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក្មេងនោះក៏បើកម៉ូតូចេញទៅ ទើបហេរីនដើរចូលមក។
“យ៉ុន..” ហេរីនពោលហៅដូយ៉ុន ពេលឃើញដូយ៉ុនអង្គុយនៅសាឡុងទទួលភ្ញៀវ។
“ហឹម?អូនមកហើយហេស៎ ម៉េចក៏យូរម៉្លេះថ្ងៃនេះ?” ដូយ៉ុនដកខ្សែភ្នែកចេញពីទូរទស្សន៍មកតបនឹងហេរីន គេទើបតែដើរមកអង្គុយពេលដែលប្រុសម្នាក់នោះជិះចេញទៅប៉ុណ្ណោះ។
“អូននៅជាប់ធ្វើលំហាត់ជាមួយមិត្តភក្ដិ ទើបយូរបែបនេះ” ហេរីនតបទៅដូយ៉ុន ដូយ៉ុនឯណោះក៏ញញិម បន្តិច រួចងើបដើរមកទន្ទឹមនឹងហេរីន។
“បាទ!អូនទៅលាងដៃទៅ ញ៉ាំបាយ ម្ហូបត្រជាក់អស់ហើយ” ឆ្លើយយ៉ាងធម្មតាបំផុត ដៃឈោងទៅទាញកាតាបចេញពីហេរីន រួចយកទៅទុកក្នុងបន្ទប់ឲ្យនាង ទៅដល់ក្នុងបន្ទប់ទឹកមុខដែលញញិមមុននេះក៏ទម្លាក់ចុះជំនួសដោយទឹកមុខសោកសៅ គេមិនហ៊ានសួរនាង ថាក្មេងម្នាក់នោះជានរណា ឬសួរថាហេតុអីទើបនាងនៅជាមួយក្មេងនោះដល់យប់ថ្នាក់នេះ?គេមិនហ៊ានទេ គេខ្លាចនាង នឹងខឹងជាមួយគេ គេខ្លាចថានាងនឹងគិតថាគេជាមនុស្សចាស់គិតច្រើន មិនយល់ពីពួកនាង មិនយល់ថាក្មេងដូចជាពួកនាងត្រូវការពេលវេលាជាមួយមិត្តភក្ដិ ដូច្នេះហើយទើបគេមិនហ៊ាន គេខ្លាច ថាបើសិនជាគេនិយាយទៅចម្លើយដែលទទួលបាន មិនមែនជាចម្លើយដែលគេចង់បាន។
ឈរមួយសន្ទុះទើបគេដើរចេញពីបន្ទប់គេងទៅផ្ទះបាយ ដែលពេលនេះកំពុងមានហេរីននៅអង្គុយរួចជាស្រេច ទើបដូយ៉ុនប្រញាប់ ទៅអង្គុយទល់មុខនាង ហើយពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមញ៉ាំបាយរៀងខ្លួន។
ម៉ោង៩យប់
ហេរីនដើរចេញពីបន្ទប់ទឹក ស្លៀកឈុតគេងយប់ពណ៌ផ្កាឈូក ព្រមទាំងមានកន្សែងមួយជូតសរសៃសក់របស់នាង ហេរីនដើរទៅរកកាតាបរបស់នាង រួចទាញទូរសព្ទចេញមកក្រៅ ទើបឃើញថាវាអស់ថ្មដល់រលត់តាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង ទើបនាងប្រញាប់យកទៅសាក ហើយគ្រាន់តែទូរសព្ទដំណើរការវិញ ហេរីនក៏បានឃើញ Miscall ជាច្រើនលោតឡើង ដល់នាងចូលទៅមើលទើបដឹងថាជាលេខរបស់ដូយ៉ុន។ហេរីនឃើញបែបនោះ ក៏ងាកទៅមើលរាងកាយរបស់ដូយ៉ុនដែលកំពុងតែគេងនៅលើគ្រែប៉ុន្តែបែរខ្នងដាក់មកខាងនាង ទើបហេរីនដែលដូចជាយល់ថាហេតុអ្វីទើបកាលពីល្ងាចមិញ ដូយ៉ុន មិនសូវនិយាយស្ដី គឺមកពីរឿងនេះ។
ផឹប
ឡើងទៅដល់លើគ្រែហេរីន ក៏ស្រវាឱបចង្កេះរឹងមាំរបស់ដូយ៉ុន តែដូយ៉ុនគេងស្ងៀម ហាក់ដូចជាគេងលក់។
“អូនដឹងថាបង មិនទាន់គេងទេ..” ហេរីនពោលឡើង ទៅកាន់រាងក្រាសដែលដេកបែរខ្នងដាក់នាង
“ពីល្ងាចមិញទូរសព្ទអូន អស់ថ្មទើបមិនដឹងថាបងតេមកអូន” ហេរីនបកស្រាយមូលហេតុដែលនាងមិនបានលើកទូរសព្ទកាលពីល្ងាច តែរាងក្រាសរបស់ដូយ៉ុនឯណោះនៅតែគេងស្ងៀម មិនព្រមបែរមករកនាងដដែល។
“បងឃើញមិត្តដែលជូនអូនមកដែរឬ?”
“....”
“ម្នាក់នោះជាមិត្តអូន គេជាហ្គេយ៍នោះទេ បងកុំបារម្ភអី” ដូយ៉ុនឮនាងបកស្រាយដល់ត្រង់នេះ ទើបដូយ៉ុន បែរខ្លួន មកដេកទល់មុខនាងវិញ តែមិនតបជាមួយនាងទេព្រោះអត់ទាន់បាត់ងរ=_=។
“អូននៅធ្វើលំហាត់នៅផ្ទះមិត្តអូនពិតមែនតែសុទ្ធតែជាមនុស្សស្រីទេ ម្នាក់ដែលជូនអូនមកនោះ ក៏មិនមែនជាប្រុស១០០ភាគរយដែរ តែមានតែគេដែលជិះមកតាមផ្លូវមកផ្ទះរបស់ពួកយើង ដូច្នេះហើយទើបគេឌុបអូនមក...”គ្រាន់តែដូយ៉ុនបែរមុខរក ហេរីនក៏ត្បុលមុខចូលទៅក្នុងដើមទ្រូងកក់ក្ដៅរបស់ដូយ៉ុនភ្លាម។
“បងសុំទោស..”សុខៗ ដូយ៉ុនក៏ពោលឡើង
“ហេតុអីបងសុំទោស?”
“បងមិនគួរណាអន់ចិត្តជាមួយអូនសោះ..” ដូយ៉ុនពោលតិចៗ អារម្មណ៍គេពេលនេះមិនដូចពីមុនទេ ឲ្យតែពាក់ព័ន្ធជាមួយនាង គេរហ័សប៉ះពាល់
អារម្មណ៍ណាស់ គេជាប្រុសតែហេតុអ្វីទើបគេឲ្យមនុស្សស្រីដូចជានាង មកលួងទៅវិញ។
“មិនអីទេ អូនទើបខុសដែលមិនប្រាប់បងឲ្យបានច្បាស់ពីដំបូង” មែនហើយនាងទើបខុស ខុសដែលមិនលើកទូរសព្ទ ខុសដែលមិនព្រមបកស្រាយប្រាប់គេពីដំបូង នាងគួរណាតែតេ មកប្រាប់គេឲ្យបានមុនថា ម៉ោងប៉ុន្មានទើបនាងអាចត្រឡប់មកវិញ មិនបណ្ដោយឲ្យគេគិតច្រើនបែបនេះ។
“បងស្រឡាញ់អូនរីន” ដូយ៉ុនពោលផង ដៃទម្លាក់ទៅក្រសោបឱបនាងណែនជាមុនផង។
“អូនក៏ដូចគ្នា” ហេរីនពោលក្នុងទ្រូងទូលាយ ទាំងញញិម នាងស្រឡាញ់គេណាស់ នាងមិនចង់ឲ្យគេគិតច្រើនទេ។
Be continued 💋
