➰ Ama Biz Üveyiz ➰

45. BÖLÜM

Yüzünde ki her ayrıntıyı ezberlemiştim artık. Yaptığı her hareketten ne hissettiğini , kafasında kurduğu cümleleri anlayabiliyordum. Ona baktıkça içimde oluşan duygular farklılaşıyordu. Benlik duygusu vücuduma ona baktıkça yeniden ve yeniden aşılanıyordu. Benimdi o , yalnız benim! Bu duygu o kadar güzeldi ki , özel oluşunu vücuduma giriş şeklinden anlıyordum.

Farklı duygular daha farklı etki ediyordu bana. Daha pürüzlüydüler. Daha karmaşık. Ama bu duygu , bir anda geliyordu ve asla gitmek bilmiyordu. Benim oluşunu seviyordum. En az onun olmak kadar güzeldi.

Kafasını kitaptan kaldırıp bana baktı. Kalemi masaya bırakıp kollarını masaya yatırdı ve vücudunu tamamen bana döndürerek gözlerime kitlendi.

"Bana yardım edeceğini sanıyordum."

"Ediyorum zaten." dedim hiç istifimi bozmadan. Elimi kafamın altına koymuş , dirseğimide masaya dayamış onu izliyordum.

"Yapma. İki saattir beni izliyorsun." Söylediği söz üzerine hemen toparlandım ve savunmaya geçtim.

"Hayır," hızla önündeki kitabı önüme aldım ve aradığım cümleyi bularak ona gösterdim. "Bak bura da ki yazıyı aynen alabiliriz ve..."

"Asi," Sözümü kesmişti. Kafamı kaldırıp ona baktığımda elini oturduğum sandalyenin arkasına koydu. "Ben senin ne yaptığını çok iyi biliyorum. Beni izliyordun." Yavaşça yutkundum. Sesi çok güzeldi. İnsanı yatıştırıyordu sanki. Az önce hızlı hareket etmiştim ve şimdi onun sesi beni durdurmuştu. Onun o büyüleyici yüzüne bakmak beni yatıştırıyordu.

"Ben," diyerek cümleye girecek oldum ama ne diyeceğimi toparlayamamıştım. Tekrar yutkundum. Ne diyecektim ben? Biraz daha eğildi ve yüzünü yüzüme yakın bir yerinde durdurdu.

"Beni izlemeni seviyorum."

Bir anda dudaklarıma yapıştığında hızla gözlerimi kapattım. Kalp atışlarımı kontrol edemiyordum. Sanki bedenimden çıkıyordu. Her defasında bir öncekinden daha çok heyecanlanıyordum ve bu normal değildi. Gittikçe alışmam gerekirken kat ve kat daha heyecanlanıyordum. Sanırım gerçek aşk buydu.

Dudaklarını dudaklarımdan çekip yüzünü gene benim yüzüme yakın bir yerde sabitledi. Tam gözlerimin içine bakıyordu ve ben elimi kalbime koyup onu yavaşlatmak istiyordum ama bunu yapamıyordum. Çünkü gözümü kırpamayacak kadar heyacanlıydım. Kaskatı kesilmiştim.

"Seni seviyorum." dedi her beni öpüşünden sonra dediği gibi. Gözlerini kısarak güldü. Gülünce gözleri yok oluyordu zaten , gene öyle olmuştu. Hiçbir şey dememiştim , anlık şok üstüme yapışmış gibiydi. "Keşke bende deseydin." dediğinde kısa bir süre sabit kalıp ardından gülüp üstümde ki gerginliği attım. Ona çok az daha yaklaşıp durdum.

"Bende." Kaşlarını kaldırıp bana odaklandı.
"Bende?" dedi benim aksime soru sorar gibi. İstediği cevabı biliyordum. Ama söylemek istediğimden emin değildim. Onu biraz daha kızdırmak fena olmazdı.

Biraz daha bekledikten sonra sinirlendiğini anladım , güldüm ve ona biraz daha yaklaştım.

"Bende seni seviyorum."

İlk kez bir erkeğe seni seviyorum demiştim. Bu anıyı unutmadığıma inanamıyordum. Rüyama girecek kadar bilinç altıma kazıdığını düşünmemiştim. Bu ilk değildi ona seni seviyorum diyişimin. Bu da dediğim anılardan biriydi ama önemli olan bu değildi. Önemli olan o benim ilk seni seviyorum dediğim erkekti.