Reminiscence

Hang On or Let Go

People, despicable human beings. They show you love, they show you compassion. They show good in everything they do. And when you finally acknowledged all their efforts, their pressence, they  leave you hanging. Great, isn't it?

"Zharm, nakabusangot nanaman ang mukha mo o. Huwag mo na kasi siyang alalahanin pa." Ani ni Gella, bestfriend ko.

"Hindi ko maiwasan eh. Ang tanga tanga ko."

Muli akong naluha. Hindi ko alam kung bakit pero siguro sa tindi ng galit at sakit na nararamdaman ko ngayon. Panibagong kabanata nanaman ng aking buhay ang nasulyapan ko. Buhay ng wala siya. Wala yung punyetang lalaki sa buhay ko.

Puro pait at pighati lang ang naranasan ko kasama siya. He didn't made me feel special, he made me feel rubbish every time I'm with him.

And that was the most foolish thing I've ever done in my life. They told me to avoid him, to find someone new yet I didn't listen and look at what happened to me. Look at what he has done to my being. He broke me. He shattered my soul. He took everything I had. And now I am left here torn and still breaking apart.

"Tama na, Zharm, tahan na."

"Di ko na kaya Gella. Hindi ko na talaga kaya." Sagot ko habang tumutulo ang aking mga luha, "Sa lib lang muna ako, tapusin ko lang ang term paper namin."

"Zharm naman, wala kang mapapala kung lagi mo lang iniiwasan ang mga problema mo. Narito lang kami para makinig sayo ngunit ikaw ang lumalayo eh. Nakakapagod na rin minsan. Kakayanin mo yan, geh una na ako."

Mabilis siyang tumayo at naglakad patungo sa locker room. Nahimasmasan ako sa sinabi niya. Medyo masakit pero yun yung totoo.

Hindi ako pumunta ng library, dumiretso ako sa rooftop ng school para magpahangin.

And I made a grave mistake.

Mabilis akong lumabas pero hinabol niya ako.

"Zharm! Wait!" Gusto ko talagang sapakin ang sarili ko. Ang tanga mo Zharm alam mo naman na doon ang tambayan niya tapos aakyat ka lang ng basta basta. Tanga mo talaga tanga tanga tanga.

"Zharm kausapin mo naman ako oh!"

Napatigil ako sa pagbaba, at hinarap ko na ang punyetang lalaking sumira ng buhay ko. Ang tanging lalaing minahl ko ng sobra pa sa sarili ko ngunit binalewala niya lang ito at tinapon na prang basura. Hindi ko na kaya ang sakit. Punong puno na ako sa lahat ng ginagawa niya. Niloko niya ako. Sinaktan ng lubusan. Hindi ko na kaya.

"Wala na tayong dapat pag usapan pa, Koby." I ran so fast yet he kept up with me. He was in fact a varsity player and he could run ten times faster than me. Bakit ngayon pa ako tinamaan ng katangahan ko ha. It could be any day, but it strike me today and it drives me insanely stupid.

Bigla ko na lang naramdaman ang dalawang malaking braso na ikinarga ako na parang sako ng bigas. At itinaas ng napakataas. Napasigaw ako ng wala sa oras, dahilan kung bakit bigla kaming pinagtitinginan at nabubulungan pa ang mga tao sa paligid namin. For sure, magiging issue nanaman 'to sa school namin. 

"Koby, parang awa ibaba mo na ako! Ayaw kitang kausapin bakit hindi mo yun maintindihan? Simple lang naman yun a. Ibaba mo na ako!"

Patuloy lang ako sa kakasigaw pero wala lang ito sa kanya.

It was just useless. Like my love for him. Useless and unappreciated.

Bumalik kami sa rooftop. Wala akong nagawa. Nang nakarating kami roon, hinihingal na siya. Yan kasi sinabi ko na ibaba niya na ako ayaw makinig. HIndi nakikinig. Yan ang priblema sa kanya Parang  isang sako ng bigas  din kaya ang bigat ko. 5 palapag pa yun malamang hihingalin talaga siya. Tinitigan ko siya ng masama. Habang hinahabol niya ang kanyang hininga. Naglakad ako patungo sa pintuan pero hindi ko na ito binuksan.