Reminiscence

Nirvana

Magulo 'to pramis. Kayo na ho ang magisip, hanggang ako naguluhan ng kaunti. Haha! Nirvana is from Sam Smith's song; Nirvana. Here it goes.

-

"Will you take me to Nirvana?" Mahinang bulong niya sa akin habang nakayakap ako sa kanya ng mahigpit.

Nirvana?

I've never heard it before.

"Take me to Nirvana, please." She whispered desperately as I held her closer to me. She's shaking so bad, and I can't help it.

"Okay, just lead the way." Masaya niya akong hinila palabas ng hospital. Para siyang batang binigyan ng candy. Ngayon ko na lang siyang nakitang masaya. Masayang masaya, na parang walang problema.

She kept on whispering yes while we were heading to this mystical place that she calls 'Nirvana'. Well I don't care as long as it makes her happy then fine.

Sasamahan ko siya sa lahat ng kalokohan niya o kung ano pa man ang gusto niyang gawin. I'm like a lost puppy following my master's commands.

She's the only one who never left me behind. I handle her carefully, she's very frail and fragile any moment she can break. Kahit ganito siya hinding hindi ko siya pakakawalan. Nakapasok na kami sa aking sasakyan. Her face is plastered with a wide grin and I never want to wipe it off her face.

"Dumiretso ka lang sa Guiwan, then lumiko ka papunta sa Yubenco, tapos dumiretso ka ulit. Dadaan ka sa may crossing ng Tetuan turn right, take the route of Cabato road." She said. Nasa Cabato road na kami, may isang malaking three story building na color beige ang ganda ng pagkagawa ng bahay.

"Lumiko ka ulit papunta sa Tumaga, alam mo kung nasaan ang Forest Lake?" Bigla ako nanlamig sa sinabi niya. Oo alam ko kung nasaan yun. Tumango ako bilang sagot.

"Malapit na tayo." Excited niyang sabi.

Biglang umiba ang ihip ng hangin. Nanlamig ang buo kong paligid. Hindi ko alam kung matutuwa pa ba ako o kikilabutin na. Nang nakarating na kami sa Forest Lake, hinarang kami ng security guard.

"Ba't kayo nandito sa ganitong oras ng gabi? Mag alas dose na oh! Wala ba kayong takot? Sementeryo 'to!" Sabi nung security guard sa amin.

"May bibisitahin lang kami." Walang nagawa yung guard kaya pinapasok niya kami.

Kahit ang dilim dilim ng paligid, nagbibigay liwanag ang ngiti niya. Wagas siya kung ngumiti, parang wala nang bukas.

"Lumiko ka doon sa may statue ng mga ibon yung malapit sa may wishing well tapus diretso ka lang pataas." Tumango ako, sa tingin ko malapit na kami.

"We're here! We're here! We're here!" Mahina niyang sabi. Binigyan niya ako ng isang makabuluhang tingin.

"Nakita mo yung cherry blossom tree na naroon oh?" Tumango ako it's stunning though. Hinila niya ako roon at nagtaka ako, I know that pagkatapos ng cherry blossom ay isang dead end na. It made me wonder.

"Saan banda ba ang sinasabi mong Nirvana?" Ngiti lang ang tangi niyang sagot. Palapit kami ng palapit sa punong iyon. Biglang nanlaki ang aking mga mata. Woah. Th-there's a-a st-stairw-way.

How is that even possible?

"Come," she whispered and took the stairway. Malawak siya, pababa. I was flabbergasted. How? I recalled my childhood, I didn't remember any memory that under this cherry blossom tree holds a stairway to Nirvana.

The stairway is painted gold with with silver streaks at each end. It has been engraved with snowflakes that are white like a cloud. Mas lalo akong naguluhan and at the same time excited to see this place she calls Nirvana. When we reached the last stairstep. I was left with my mouth hanging wide open. I can't believe what I'm witnessing right now, is this a dream? I never want to wake up again.