Esaret-i Araf (+18)

14. Bölüm

Satır arası yorumlarınız bir yazarın en büyük motivasyon kaynağı inanın bu yüzden yorumlarinizi eksik etmemenizi diliyorum...

İyi okumalar....

Avlunun ortasında gördüğüm kadınla sinirlerim bozulmuştu. Gerçekten onu görmeyecegimi falan düşünmüştüm ama yanılmışım gerçi burası onun eviydi benim buna şaşırmam anlamsız geldi. Onunla aynı çatıda olmak istemiyordum gerçekten bunu yapamazdım, öfkeli bakışlarımı yüzüne sabitlenmiştim o ise bana adeta meydan okuyarak bakıyordu. Ezel yüzünde en sahte gülüşüyle pişkin tavrıyla ayaklanıp avlunun ortasına doğru gelmeye başladı.

Alaylı bakışlarının hedefinde ben vardım. Gerçekten bir an için onu öldürmeyi düşündüm her şey bambaşka olabilirdi tüm bunlar başımıza gelmezdi o benim en yakın arkadaşımdı zamanında benim hayatımı mahvetmek yerine bana Asaf'a olan aşkını söyleseydi onunla evlenmezdim. Ağzından çıkacak iki kelimeyi söyleseydi şimdi hiç birimiz bu halde olmayacaktık ama o susmayı tercih etmişti. Ezel hayatımı mahvetmisti. O zaman sustugu gibi şimdide sonsuza kadar susmalıydı çünkü kaybetmişti. 

''Sevgili yengem ve biricik yeğenim gelmiş.''

Yengem derken yüzündeki ifade içimde onu parçalama isteği uyandırdı. Öfkeli bakışlarımın hedefindeki Ezel kollarını açmış Asrın'a doğru eğiliyordu. Refleksle Asrın'ı arkama çektim.

''Oğlumdan uzak dur!''

Ezel yalancı bir üzgünlükle dudaklarını büzerek konuştu.

''Yeğenimle tanışmak istiyorum ben onun halasıyım! geç bile kaldık sayende.''

Öfkeli bakışlarımın hedefinde artık Efran vardı, bir şey yapmalıydı yoksa her an kardeşinin saçını başını yolabilirdim. Efran sanki içimden geçenleri anlamış gibi boş bakışlarını Ezel'e sabitedi.

''Sırası değil Ezel''

Ezel abisine dönüp üzgün olduğuna asla inanmadığım bir yüz ifadesi takındı suratına, gerçekten inanamıyordum bu kız bir zamanlar en iyi arkadaşımdı ben içindeki bu kötülüğü nasıl görememiştim.

''Ama abi ben onun halasıyım''

Asrın'ın arkamda hareketlendiğini hissettim. Onu arkamda tutmaya çalışıyordum ama başarılı olduğum söylenemezdi, arkamdan kafasını çıkartıp heyecanla Ezel'e baktı.

''Sen benim halam mısın yanii''

Heyecanla konuşan oğluma baktım. Hadi ama bebeğim bana bunu yapamazsın annenin sevmediği insanları sevmek yok olmamalıydı, tabi ki benim hümanist oğlum beni şaşırtmıyordu. Ezel bu sefer sahte olmadığına ikna olduğum bir gülümseme ile  eğilip Asrın'a baktı.

''Evet ben senin bir tanecik halanım.''

Asrın iyice heyecanla arkamdan çıkıp kolumdan çekiştirerek bana bakıp konuşmaya başladı.

''Anne benimde halam mı var tıpkı Mia gibi...''

Asrın sadece ben ve Asafla büyüdüğü ve ailelerimizi sadece görüntülü konuşmalarda gördüğü için mi bilmiyorum aşırı hümanist bir çocuktu tamam bu güzel bir şeydi gerçekten ama en azından annenin sevmediği insanları sevmesen olmaz mı oğlum.

Bakışlarımın odağı minik oğlumken bu heyecanı kıramayacağımı farketmek omuzlarımın düşmesine sebep oldu. Usulca başımı evet anlamında salladım. Efran eğilip Asrın'ı kucağına aldı ve merdivenlere doğru yürürken konuşuyordu.

"Yeter bu kadar sonra konuşursunuz"

Efran'ın arkasından bakarken bu tavrı beni şaşırtmıştı, rahatsız olduğum için olaya müdahale etmesi ne yalan söyleyeyim hoşuma gitmişti. Düşüncelerimden çıkmamı sağlayan Ezel'in alkış sesiydi.