Unwritten Notes and Wounds

Chapter 21

[A/N: Hi beloved readers! :) Please continue reading and supporting my stories! :) Votes and comments are truly appreciated :) Love lots!]

Dictoj's POV

Kakahatid ko lang kay Naye at nandito ako ngayon sa tapat ng bahay nila Gail. Para nanaman akong ewan na tinitingnan yung tapat ng bahay nila..

Nagdadalawang isip kung magdodoorbell ba ako o hindi..

Pero it's now or never right? So I need to do this now..

*Ding Dong*

Bumungad sa akin si manang.

"O hijo.. Ang tagal mo nang di dumadalaw dito a.. Pasok ka."

Pagkapasok ko ng bahay nakita ko si Gail na nakaupo sa sofa at nanunuod ng TV..

"Gail hija may bisita ka. Si Dictoj andito." Nung sinabi ni manang yung pangalan ko, dun lang lumingon sa amin si Gail..

Binalik niya yung tingin niya sa TV.

"Why are you here?" Sabi niya nang hindi pa rin nakatingin sa akin.

Tumabi ako sa kaniya sa may sofa at hinawakan yung left hand niya.

"We need to talk." Pinatay niya bigla yung TV

"Now, talk."

"Gail I'm sorry.. I--"

"If you just went here to apologize again, you better go home now." Nung tumayo siya hinawakan ko agad yung wrist niya.

"Pwede patapusin mo kasi muna ako?" Tapos umupo ulit siya sa sofa at hinawi yung kamay ko sa wrist niya. Naka-cross arms lang siya at nakatingin lang sa unahan.

"Ok.. Alam kong I need to explain to you everything..But I've been really thinking lately.. Sorry dahil na-misunderstood ko lahat ng feelings ko.. I thought I'm falling for you.. But that's just stupidity." Tumawa ako ng mahina..

"Sorry kung kailangan kitang iwasan.. Akala ko kasi talaga naiinlove na ko sa'yo e.. And I know if that happens, it'll just ruin our friendship.."

"But Dictoj--"

"Patapusin mo muna ako.. After thinking and trying to understand my real feelings, I realized that I'm inlove with.. Naye now.. I just felt sad and such whenever I'm without you because ofcourse.. You're my bestfriend at walang makakapagbago nun.. Hindi ko kayang mawala ang pinkamatalik na kaibigan ko sa buhay ko.. That's how much I love you my bestfriend Gail Nerkie.." Niyakap ko siya pero naka-steady pa rin siya..

"Akala ko naman may nagawa akong masama ka'ya kung makaiwas ka to the highest level.." Tumawa siya ng mahina pagkasabi niya nun..

Tinanggal ko yung pagkakayakap ko at nakita ko siyang nakangiti..

Atlast napangiti ko na ulit siya!

"Alam mo, namiss ko yang mga ngiting yan.. :)"

"Haha. Lagi naman akong nakangiti a maski sa school?"

"Hindi naman dahiil sakin.."

"Gail! Your doctor called and--"

"Yes mom! I already know!"

Doctor? Bakit?

"Gail anong meron? Ba't napapadalas yata ang pagkakaroon mo ng sakit?" Tanong ko sa kaniya.. Ba't parang pakiramdam ko ang dami ko nang hindi alam sa kaniya..

"Ha? Wala yun. Nagkaroon lang kasi ako ng sore throat kaya ayun kailangan ko daw inumin yung gamot.."

"A ganun ba. Pero wag mong i-lang yan. I-take mo parin ng maayos yung meds mo okay?"

"Yes! I will!"

Nagjamming ulit kami ng gitara.. And nagulat ako kasi tumutugtog din pala siya ng piano.. Nakakatuwa nga e. Package na. Kung maiinlove sana ako gusto ko kay Gail e.. Kaso naunahan na siya ni Naye..

Gail's POV

After ni Dictoj magdinner dito sa bahay umuwi na din siya..

Grabe ang hirap magpigil ng luha..

Nandito nanaman ako sa kwarto at umiiyak.. Nagmumukmok nanaman as usual..

Akala ko kasi ako na yung mahal niya.. I thought he feels the way.. Kaso naisip ko bigla.. Paano na yan? Paano akong gagaling kung puro stress ang natatamo ko ngayon? Paano akong lalaban kung nanghihina ako? Ang hirap.. Ang sakit..

*tok tok tok tok*

Agad kong pinunasan ang luha ko at tumingin sa salamin.. Nung ok medyo ok na tsaka ako nagsalita..

"Come in!"

"Anak.. Anong nangyari? Ba't ang pula ng ilong at mga mata mo?"

"Aching po kasi ako ng aching e."

*hachoo! hachoo!*

Pagkukunwari ko kay mama..

"A ganun ba. Uminom ka na bang Ascorbic Acid?"

"Yes mama."

"Hayy.. Anak you need to fight. Be serious when it comes to your medicines. Take it continiously at wag na wag kang lalaktawa ni isang beses for you to have strong immune system."

"I know mama.. It's just that nakakapagod din po kasing uminom ng umino ng gamot.. Kaya lang naman po ako patuloy na lumalaban para sa inyo.. For my love ones.."

Hindi ko nanaman napigiang mapaiyak.. Nagiging iyakin na ako no? Ang sakit kasi e.. Sobra.. Parang alam mo yung pakiramdam na gusto mo nang sumuko pero hindi pwede? Pagod na pagod ka na pero kailangan labanan mo yung pagod na yun..

"Ssshh.. Anak don't cry.. We're just here for you.. Sshh.." Alam kong pinipigilan lang ni mama yung iyak niya kasi medyo gumagaralgal na yung boses niya. Ang sarap ng ganitong feeling.. Kayakap mo yung mama mo at hinahagod niya likod mo.. Sana ganito na lang kami lagi ni mama.. Kasi pakiramdam ko safe ako.. Walang makakasakit sa aking pag family ko ang kasama ko..

Unti unti na akong nakaramdam ng antok..