Last Cry ( Under Editing )

Chapter 27 : Accepting It

READ THE AUTHOR'S NOTE AND THIS WILL BE YOUR LUCKIEST DAY!

*TOK *TOK

"Say?" sambit ng nakatok sa pinto, habang ako ay nagtitingin sa kalangitan at pilit na kinakausap ang buwan.

Kelan kaya mabibigyan ng linaw ang lahat?

"Say, buksan mo may mahalaga akong sasabihin sayo" sambit niya.

Pumasok ako sa loob ng bintana. Tumungtong sa kama hanggang sa makatayo na ako sa sahig. Binuksan ko ang pintuan at bumungad sakin ang nakangiting si Jerrick.

"Bakit?" mahinahon na tanong ko.

"May pag-uusapan lang sana tayo, Pwede ba kong pumasok?" sagot niya.

"Yap" at nilagay ko ang isang kamay ko sa bulsa ng jogging pants ko. Dahan dahan kong sinara ang pinto ng makapasok na si Jerrick. Umupo siya sa kama ko at lumapit ako sa kanya.

*sigh

"Ano un?" tanong ko ng makaupo na ako sa kama katabi ni Jerrick.

"Pugto ang mata mo ahh, pinapagod mo na naman ang sarili mo sa kakaiyak" sambit naman niya.

Masama na bang umiyak ngayon kung nasasaktan ka?

Kasalanan ko ba kung mahal ko si Hans at tanging pag-iyak na lang ang kaya kong gawin? Eto lang naman kasi ang makakapagpagaan ng loob ko.

Itinaas ko ang dalawang paa ko sa kama at niyakap ang dalawang binti ko. Tumingin ako kay Jerrick ng diretsyo at siya ay nakatingin din sakin.

*DUG.*DUG.*DUG.*DUG

Bakit kaya??

"So , ano ba ang pag-uusapan natin?" pagbabago ko ng topic. Ayaw ko naman kasi na isipin niya na sobrang nakakaawa ako dahil iyak na lang ako ng iyak. Ayoko naman din ng kinaawaan ako ng kahit na sino.

"Tungkol sa pagkawala ng ala-ala mo." diretsyo niyang sagot.

Napalaki ang mata ko sa sinabi niya. Eto na ung hinihintay ko! Masasagot na ang mga tanong ko!!

"May Amnesia ka Say" sambit niya.

Hindi ko alam kung magugulat ba ako o hindi? Hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala o hindi?

Kasi naman kilala ko si Hans, pero ung buong pagkatao ko hindi.

"Bakit kilala ko si Hans?" patakang tanong ko.

Tumungo si Jerrick at tumingin sa sahig habang magkadikit din ang kanyang mga kamay.

"Yun ang hindi ko alam"

"Bakit hindi mo alam!?" napabigla kong tanong.

Imposible naman na hindi niya malaman! Sigurado akong alam niya dahil siya ang kasama ko! Siguradong siya ang nakausap ng doctor ko, kung pinaospital nga ako. Malay ko ba?

"Dahil hindi pa to nasasabi sa doctor mo"

"So , paano ba ako nagkaamnesia?"

"Si Hans"

"Ano!? Si Hans ang may gawa!?!!!" pasigaw kong tanong. Napatingin siya sakin at ngumiti ng tipid.

"Hindi, walang may gusto ng nangyare."

"Eh ano nga kasing nangyare sakin!?" naiirita kong tanong.

"Makinig ka muna"

"Okay" pagkakalma ko sa sarili ko.

Natatakot ako at kinakabahan sa mga sasabihin niya. Ang hirap kasing ng bulag ka sa mga nangyayare diba!? (>......<")

"Naging kayo ni Hans, mahal nyo ang isa't isa" panimula niya.