Who I am

2 - Brandon

Ik loop mijn hotelkamer in en laat me op bed vallen. Victoria is echt heel mooi. Haar bruine haar en blauwe ogen vallen meteen op als je naar haar kijkt. Jammer genoeg zal het nooit iets tussen ons kunnen worden. Ik ben bijna altijd weg. Ik wil niet dat ze me zal missen en aan me zal denken. Waar ben ik überhaupt mee bezig? Ik ken haar net. Maar toch blijft ze in mijn gedachten ronddwalen. Voor ik het weet heb ik mijn mobiel in mijn handen en stuur ik een bericht naar Victoria.

*Hey, wil je een keer iets afspreken?* Vervolgens leg ik mijn mobiel op mijn nachtkastje en trek ik mijn schoenen uit.

'Cameron, schiet op. Je hebt dadelijk een interview' klinkt er aan de andere kant van de deur.

'Ik heb nog anderhalf uur' zucht ik. 'Ik ga eerst douchen.'

'Oke, maar schiet wel op. Je kan niet te laat komen. Dat is slecht voor je reputatie.'

'Weet ik.' Ik rol met mijn ogen en verdwijn dan in de badkamer. Ik zet de douche aan en kleed me uit. Vervolgens stap ik eronder. De warme stralen rollen over mijn huid. Genietend sluit ik mijn ogen en al snel zie ik Victoria's gezicht voor me. Ik schud de gedachte snel weg. Ik kan en mag niets voor haar voelen. Ik mag haar mijn geheim niet vertellen. Het kan gewoon niet. Al kan ik haar dit ook niet aandoen. Ik heb haar net nog een bericht gestuurd. Haar valse hoop geven is fout.

Nadat ik mijn haar en lichaam heb gewassen zet ik de douche uit en stap ik eronder vandaan. Snel droog ik me af om vervolgens mijn boxer aan te trekken. Daarna loop ik de badkamer uit. Het lampje van mijn mobiel knipper wat betekent dat ik een bericht heb. Na drie keer het foute wachtwoord in te hebben gevuld door de snelheid heb ik eindelijk mijn mobiel ontgrendeld. Het is een bericht van Victoria. Nieuwsgierig open ik hem.

*Lijkt me leuk. Wanneer kan jij?*

*Morgen om 13.00 bij dat café?* stuur ik glimlachend terug.

*Ik zal er zijn.* krijg ik al vrij snel terug. Daarna leg ik mijn mobiel weg en trek ik de rest van mijn kleding aan. Waarom is het zo moeilijk om met een geheim te leven? Stel, ik krijg iets met Victoria, dan zal ik het haar niet kunnen vertellen. En vertrouwen is belangrijk in een relatie. Ik adem even diep in en uit en begin dan aan mijn haar. Na zo'n tien minuten ben ik helemaal klaar en stop ik mijn mobiel in mijn zak om vervolgens de hotelkamer uit te lopen.

'Ik ben klaar' zeg ik tegen Jack, mijn manager.

'Dat werd tijd.' We lopen door de gangen van het hotel.

'Waar was dat interview ook al weer?' vraag ik.

'In het centrum van Amsterdam. Dat heb ik je nog verteld vanochtend.'

'Oh, ja.' We stappen de lift in.

'Je bent er niet helemaal bij hè.' Hij lacht. Ik zucht diep. 'Wie is het?'

'Victoria' mompel ik.

'Is ze mooi?'

'Wat denk je?' De liftdeuren openen weer.

'Je bent nog niet van me af. Ik wil hier alles over horen.'

'Pap' zucht ik.

'Ik meen het.' We lopen het hotel uit en stappen in de limo.

'Waarom krijg ik eigenlijk zoveel luxe?' vraag ik terwijl ik het interieur van de limo bekijk. 'Dit is toch veel te duur?'

'Je bent een ster, jongen. Dan is dit inbegrepen.' De hele rit staar ik uit het raam, in de hoop Victoria ergens te zien.

Na zo'n twintig minuten stopt de limo. Buiten staan fans te gillen. Ik doe mijn zonnebril op en stap dan na Jack uit. Het is nogal verwarrend om hem de ene keer je vader, en de andere keer Jack te noemen. Maar je went eraan. Ik loop langs de fans en zet handtekeningen. Met een paar ga ik op de foto.

'Cameron, we moeten gaan' zegt Jack terwijl hij me meetrekt. Zwijgend loop ik achter hem aan. Normaal ben ik enthousiast om dit soort dingen te doen maar nu blijven mijn gedachtes steeds bij Victoria hangen. Een beveiliger doet een deur voor ons open en we lopen door naar binnen. De kleedkamer.

'We hebben nog maar vijf minuten dus opschieten' zegt Jack. Snel doe ik mijn zonnebril af en doe ik mijn kleurlenzen in zodat ik in plaats van blauw, groene ogen heb. Daarna trek ik de kleding aan die voor me is uitgekozen. Vervolgens loop ik achter Jack aan naar de ruimte waar het interview plaatsvindt. Zodra ik een voet in de ruimte zet komt er een vrouw op me af.

'Melanie' stelt ze zichzelf voor terwijl ze mijn hand schudt.

'Cameron' zeg ik.

'Weet ik. Ga zitten. Wil je iets drinken?'

'Water, graag' zeg ik terwijl ik plaatsneem op de bank. Melanie neemt in de stoel tegenover me plaats. Er wordt een flesje water voor me gezet. Ik bedank de assistente en richt me dan op Melanie.

'Om te beginnen, hoe vind je het sterrenleven?' vraagt ze.

'In het begin was het wel even wennen, nu af en toe nog steeds' begin ik. 'Ik had nooit gedacht dat ik zo succesvol zou worden en dat komt mede door mijn fans. Ze steunen me in alles wat ik doe en ik ben blij dat ze er zijn.'

'Als je geen idool zou zijn, wat zou je dan zijn?'

'Waarschijnlijk voetballer. Als kind voetbalde ik elke dag.'

En zo volgen er nog een aantal vragen.

'En dan nu de vraag die de fans het belangrijkst vinden, heb je een vriendin?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee.'

'Ook niet verliefd?'

'Nee.' Ik kan nu niet zeggen dat ik verliefd ben. Ik ken Victoria pas net.

'Daar zullen de fan blij mee zijn.' Ze glimlacht naar me. Ik glimlach terug en neem nog een slok van mijn flesje water. Daarna sta ik na Melanie op en geef haar nogmaals een hand.

'Bedankt voor je tijd' zegt ze.

'Ik doe het graag' glimlach ik. 'Jullie ook bedankt.'

Als we weer in mijn hotelkamer zij