Who I am

15 - Victoria

Brandon zet de tv aan en zapt naar het nieuws. Ik kruip tegen hem aan en kijk wat de verslaggeefster te vertellen heeft.

'De beroemde popster Cameron verblijft sinds kort in Amsterdam om te werken aan zijn nieuwe album. Fans wachten hem dagenlang op bij de studio om een glimp van hem te kunnen opvangen. Het lijkt erop dat hij al eerder gespot is met een meisje. Wie dat meisje precies is, is nog niet bekend.' Er komt een foto in beeld van Brandon en mij. Mijn mond valt open.

'Zijn wij dat?' vraag ik. Brandon zucht diep.

'Ja.' Ik sta op en kijk hem verward aan.

'Wat? Hoe?' stamel ik. 'Dit kan niet.'

'Victoria, luister' begint Brandon terwijl hij de tv uitzet. 'Ik wilde het je wel vertellen maar het kwam er niet van.'

'Je hebt tegen me gelogen?' vraag ik. Brandon slaat zijn ogen neer en knikt.

'Het was niet de bedoeling.'

'Dus je weet alles over mij maar je liegt over je persoonlijkheid?' Brandon staat op en wilt mijn hand vastpakken maar ik zet een stap naar achter. 'Blijf van me af!'

'Victoria...'

'Nee!' roep ik. 'Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Ik heb je alles verteld over mijn verleden. Maar je bent geen haar beter dan Ruben!'

'Ik wilde het je wel vertellen maar ik wilde eerst kijken hoe het tussen ons liep. Maar een paar mensen weten van mijn geheim en dat wil ik ook zo houden.'

'Blijf bij me uit de buurt.'

'Luister, alsjeblieft.'

'Nee, ik wil je niet meer zien!' Met die woorden loop ik de kamer uit. Ik ren richting de lift en druk op het knopje. Na een aantal seconden gaan de deuren open en stap ik in de lift. Ik leun tegen de wand aan en zucht diep. Al die tijd heeft hij tegen me gelogen. Nu blijkt maar weer dat je niemand kan vertrouwen. Een traan rolt over mijn wang, gevolgd door meerdere. De deuren open weer dus loop ik de lift uit. Mijn mobiel trilt in mijn zak. Wanneer ik hem pak zie ik dat Brandon me belt. Gelijk druk ik hem weg. Hoe moet ik hem eigenlijk noemen, Brandon of Cameron? Ik weet niet eens wat zijn echte naam is. Waarom moet altijd alles fout gaan in mijn leven? Eerst mijn ouders, toen Ruben en nu Brandon. Buiten regent het. Snel loop ik door naar het café.

'Een cappuccino' zeg ik als het meisje achter de bar me vragend aankijkt. Zo'n minuut later staat er een kop hete koffie voor me. Ik bedank het meisje en ga ergens zitten. Terwijl ik met het lepeltje door mijn koffie roer staar ik naar buiten. Mijn mobiel ligt naast me. Brandon stuurt me een aantal berichten.

*Het spijt me dat ik je het niet eerder heb verteld x*

*Wat kan ik doen om het goed te maken?*

*Ik wil niet dat je me anders gaat zien nu je het weet over Cameron.*

*Vertel me op z'n minst of je veilig thuis bent.*

*Je bent alles voor me. Ik wil niet dat je denkt dat ik net zoals Ruben ben. Wat hij je heeft aangedaan zal ik je nooit aandoen.*

*Zeg alsjeblieft iets.*

*Stuur me geen berichten meer.* stuur ik uiteindelijk terug. Zuchtend neem ik een slok van mijn koffie. Waarom is liefde zo ingewikkeld?

(Sorry dat dit een korter hoofdstuk dan normaal is maar ik vond het wel een goed moment om hier te stoppen. Wat vinden jullie ervan dat ze uit elkaar zijn?)