Who I am

29 - Victoria

Brandon en ik lopen richting het park. Zijn hand houdt de mijne licht vast. Uiteindelijk komen we uit bij het meer. Er staat een fontein in die water uitspuwt. Een aantal mensen, vooral stelletjes, liggen op een kleedje. Brandon laat mijn hand los om vervolgens het kleed uit de tas te pakken. Hij legt hem op het gras en gaat erop liggen. 

'Kom.' Hij klopt naast zich. Ik ga naast hem liggen en leg mijn hoofd op zijn borst. 

'Ik ga me echt vervelen zonder jou' zucht ik.

'Je hebt Amber toch?'

'Ja, maar zij heeft ook een relatie.' 

'Het komt vast wel goed' zegt Brandon terwijl hij zijn armen om me heen slaat. 

'Kom maar gewoon snel terug.' Brandon lacht.

'De data staan vast. Ik kan niet opeens een paar concerten schrappen.' 

'Het verbaasd me eigenlijk dat er nog geen fans naar je toe zijn gekomen' zeg ik. Brandon haalt zijn schouders op.

'Lekker rustig.' Langzaamaan gaat de zon onder en begint het rustig te worden in het park. Ik kruip dichter tegen Brandon aan als ik het koud krijg. 

'Wacht even.' Hij gaat rechtop zitten en trekt zijn jas uit die hij vervolgens aan mij geeft. Dankbaar trek ik hem aan.

'Dank je' glimlach ik. Ik verberg mijn handen in de mouwen en kruip dan weer tegen Brandon aan. Hij haalt zijn hand zacht door mijn haar. 

'Wat kunnen we nog doen voor ik ga?' zucht Brandon. 

'Slapen' antwoord ik simpel. Hij lacht kort. 

'Zullen we maar gaan?' stelt hij voor. 'Het is al laat.'

'Ja, is goed.' We staan op. Brandon vouwt het kleed op en pakt dan mijn hand vast.

Eenmaal in de hotelkamer laat ik me op bed vallen. Brandon doet zijn schoenen uit en daarna zijn shirt en broek. Mijn blik valt op zijn sixpack.

'Kan je het zien?' lacht Brandon terwijl hij naast me gaat zitten.

'Op zich wel' antwoord ik schouderophalend. 

'Ga je je nog omkleden of ga je in die kleren slapen?' Ik geef hem een duwtje en sta dan op. Met mijn rug naar hem toe kleed ik me om.

'Oke' zegt Brandon. 'Ik snap officieel niet waarom jij onzeker bent.' Ik draai me om en trek mijn wenkbrauw vragend op. 'Kijk dan naar jezelf. Je hebt een prachtig lichaam maar je hebt het zelf niet door omdat die anderen zeggen van niet. Ze zijn gewoon jaloers op je.' Ik sla mijn ogen neer. Brandon pakt mijn hand vast en trekt me op zijn schoot. 'Ik meen het.' 

'Ze zijn niet jaloers op me' mompel ik. 'Waarom zouden ze jaloers moeten zijn? Ze hebben er geen reden voor.'

'Jawel.' Ik kijk op, recht in Brandons ogen. 'Ze zijn jaloers op alles aan je. En ik hou van je.' Ik glimlach naar hem. Hij brengt zijn gezicht langzaam naar de mijne. Net wanneer ik zijn zachte lippen bijna op de mijne voel gaat Brandons mobiel. Hij zucht diep en pakt hem. Met een fronsend voorhoofd leest hij het berichtje.

'Wat staat erin?' vraag ik. Hij laat zijn mobiel zien.

*Ik weet waar je vriendin woont. Weet je zeker dat je nog op tour wilt gaan?*   staat erin.

'Raar. Wie is dat?'

'Het nummer staat privé. Maar er gebeurt vast niets.' Ik knik en Brandon legt zijn mobiel weer weg. 'Waar waren we?' Hij grijnst en drukt dan zijn lippen tegen de mijne. Ik duw hem zacht van me af.

'Ik heb daar nu niet zo'n behoefte aan' mompel ik en ik laat me van zijn schoot af glijden. Vervolgens kruip ik onder de deken. 

'Victoria, ik zorg ervoor dat er niks gebeurt' zegt Brandon terwijl hij naast me gaat liggen. 'Het is vast een of andere idioot die denkt dat hij grappig is.' Hij slaat zijn armen om me heen en drukt  een kus in mijn nek. Ik draai me naar hem toe en laat mijn lippen snel de zijne raken.

'Slaap lekker' glimlach ik.

'Slaap lekker.'