Who I am

20 - Brandon

Voor de zoveelste keer verwijder ik het bericht dat ik naar Victoria wilde sturen. Ik wil iets tegen haar zeggen maar ik weet niet wat. Ik wil haar stem horen. Zuchtend begin ik weer met typen. Deze keer verstuur ik het wel.

*Hey, hoe gaat het met je?*

*Goed, met jou?*

*Ook. Heb je nog iets van Ruben gehoord?*

*Nee.*

*Mooi.*  Waarom zeg ik in godsnaam dat het goed gaat? Het gaat helemaal niet goed. Ik mis haar verdomd erg maar ik kan moeilijk opeens teruggaan naar Nederland. Ik moet eerst mijn tour afmaken. Nog nooit heb ik geen zin in een tour gehad. Maar nu wil ik niets liever dan terug naar Nederland gaan zodat ik het goed kan maken met Victoria. Ik gooi mijn mobiel op bed. Hoe kan ik haar duidelijk maken dat ik wel te vertrouwen ben? Ik ga op bed zitten en pak mijn mobiel weer om vervolgens weer een bericht naar haar te sturen. 

*Het spijt me dat ik je niet eerder over Cameron heb verteld. Ik wilde het wel maar ik vond het juiste moment niet. Ik weet niet hoe ik je duidelijk kan maken dat je me kan vertrouwen. Als ik terugkom ga ik dit allemaal goedmaken. Ik zal je laten zien hoeveel je voor me betekend. Ik hoop dat je me vergeeft of denk er op z'n minst over na. Ik wil en kan niet zonder je leven. In de korte tijd dat wij elkaar kennen ben je zo speciaal voor me geworden en ben ik van je gaan houden. Mijn gevoelens voor jou zijn echt. Mijn andere leven doet er niet toe. Cameron heeft niets te maken met onze relatie, daarom vertelde ik je niks. Ik wilde niet dat je me anders zou zien, dat je me als een beroemdheid zou zien. Ik wil dat je me nog ziet als Brandon, degene die je hebt ontmoet. Ik hou van je en ik hoop dat ik je snel weer kan zien x*  Ik druk op verzenden en wacht gespannen af tot ze reageert. Was dit niet té? Het enige wat ik heb gedaan is mijn gevoelens geuit maar toch. Het is zo'n lange tekst. Misschien heeft ze niet eens zin om het helemaal te lezen. Het is al heel wat dat ze op mijn normale berichten reageert. Wat moet ze dan met een liefdesverklaring? Mijn hart maakt een sprong van schrik als ik zie dat ze heeft gereageerd.

*Ik heb tijd nodig om na te denken. Ik zie je nog steeds als Brandon en dat zal ook niet veranderen.*  Een paar keer lees ik het berichtje over. Ze heeft tijd nodig. Daar kan ik mee leven. Ik had ook niet anders verwacht dan zo'n antwoord. Ik had niet verwacht dat ze ook zo'n lange tekst naar mij zou sturen. Dat verdien ik niet eens. Ik heb haar pijn gedaan en ik zal de consequenties moeten accepteren. 

'Cameron, we moeten gaan!' roept Jack. 

'Ik kom eraan!' roep ik terug. Straks word ik geïnterviewd in een show. Mijn hoofd staat daar niet naar uit. Het liefst wil ik gewoon heel de dag in mijn bed liggen. Nu moet ik ook nog eens vragen gaan beantwoorden en de vraag waar ik het meest tegenop zie is of ik een relatie heb. Die vraag krijg ik altijd. Het is niet zo dat dat opeens in een paar dagen veranderd. Oke, misschien wel. Maar dat is Brandon. Als Cameron zou ik nooit een vriendin nemen. Ik wil niet iemand die alleen maar met me omgaat omdat ik beroemd ben. Ik trek mijn schoenen en jas aan en loop dan mijn kamer uit.

'Ben je er klaar voor?' vraagt Jack. Ik knik.

'Mooi.' We lopen de gang door. Op naar het interview.