Who I am

22 - Brandon

Ik hoor de ringtone van mijn mobiel. Meteen vis ik hem uit mijn zak. Victoria's naam vult mijn scherm. Waarom belt ze? Redelijk verbaasd neem ik op.

'Met Brandon.'

'Ben jij Victoria's vriendje?' hoor ik aan de andere kant van de lijn. Verward schud ik mijn hoofd.

'Ja, hoezo? Wie ben jij?'

'Ik ben Amber. Victoria's beste vriendin. We zijn uitgegaan maar ik kan haar nergens meer vinden. Ik heb overal gezocht.'

'Ik kom er zo snel mogelijk aan' zeg ik voor ik ophang. Jack kijkt me vragend aan.

'Ik moet nu terug naar Nederland' zeg ik terwijl ik mijn schoenen al aantrek.

'Hoezo?'

'Victoria is vermist.'

'Is ze al vierentwintig uur weg dan?' vraagt hij.

'Nee, maar de politie is gewoon stom. Ik wil nu terug.'

'Oke, ik zal zorgen dat de privéjet klaarstaat.'

Nog geen kwartier later zit ik in de privéjet naar Nederland. Ik hoop echt dat er niets gebeurd is met Victoria. Tijdens de reis hou ik contact met Amber. Zo weet ik nu in welke club ze waren en waar ik dus ongeveer moet zoeken. Jenna is ook al ingelicht en is inmiddels ook aan het zoeken. Mijn been trilt. Dit duurt echt veel te lang. Zuchtend kijk ik uit het raam. Het is donker buiten dus veel zie je niet. Ik kijk op mijn horloge. Nog een kwartier voor we landen. Dit is echt slopend. Ik wil bij Victoria zijn.

Na een halfuur ben ik eindelijk bij de club. Voor de ingang staat een meisje. Dat zal Amber wel zijn. Meteen loop ik naar haar toe.

'Ben jij Brandon?' vraagt ze. Ik knik.

'Al iets van Victoria gehoord?' vraag ik. Ze schudt spijtig haar hoofd. 'Hoe kan ze opeens weg zijn?'

'Ze was aan het dansen met een jongen en toen waren ze opeens weg.' Een jaloers gevoel overvalt me. Ik weet dat dit nu niet de juiste tijd is om jaloers te zijn maar het idee dat een andere jongen aan haar heeft gezeten maakt me gek. Ik pak mijn mobiel en zie dat ik een bericht van een onbekend nummer heb. Snel open ik hem.

*Als je Victoria nog terug wilt zal je haar maar moeten komen halen. Al staat daar wel iets tegenover, Cameron.*  Gefrustreerd haal ik mijn hand door mijn haar en typ dan iets terug.

*Wat dan?*

*Biecht op aan de hele wereld dat je Cameron én Brandon bent.* 

*Ik wil Victoria eerst terug.*

*Je hebt niks te willen. Of je biecht het op, of Victoria blijft hier nog een poosje. En dat is niet bepaald een pretje.*  Ik krijg een foto binnen van Victoria, vol onder de blauwe plekken en bloed.

*Je komt hier niet mee weg.*  Stuur ik terug.  

*Het is maar hoe je het bekijkt.*  Ik zucht diep.

*Waar moet ik heen?*

*Eerst bekendmaken. Dan Victoria.*

*Best.*  Ik zucht en open twitter. 

'En?' vraagt Amber. Dat is waar ook. Zij is er ook.

'Niks' lieg ik. 'Ik ga haar zoeken.' Met die woorden loop ik weg. Ergens waar het rustig is zet ik de filmmodus van twitter aan.

'Lieve fans, ik moet jullie iets vertellen. Jullie vinden me er nu anders uit zien en dat klopt ook. Ik heb namelijk twee persoonlijkheden. Ik ben Cameron, maar ik ben ook Brandon. Ik wilde een normaal leven leiden maar nu heb ik besloten om het te vertellen. Vanaf nu zal ik Brandon heten. Later komt meer informatie.' Na lang nadenken verstuur ik het. Het is de enige manier om haar terug te krijgen. 

*Nu blij?*  Stuur ik naar het nummer.

*Ja, maar ik denk dat ik haar nog een nachtje hier hou. Kom morgen maar.*  

*Dat was niet de afspraak.*

*Ik zei dat je haar terug kreeg. Niet wanneer.*  Ik knijp stevig in mijn mobiel. De woede stroomt door mijn lichaam. Wat een eikel. Als ik erachter kom wie dit heeft gedaan dan is diegene nog lang niet jarig. Opnieuw gaat mijn mobiel. Deze keer is het mijn vader.

*Heb je Victoria al gevonden?*

*Nee, een of andere eikel heeft haar ontvoerd.*

*Dus daarom heb je bekendgemaakt dat je Brandon en Cameron bent?*

*Ja, het is de enige manier om haar terug te krijgen.*

*Laat het me weten als ze terecht is of als je iets nodig hebt.*

*Doe ik.*   

(Ik weet niet waar het door komt, maar ik heb helemaal niet het gevoel dat dit verhaal al 22 hoofdstukken lang is. Ik heb het gevoel alsof ik hier pas net aan ben begonnen. Maar goed, wat vinden jullie ervan?)