Who I am

8 - Brandon

Nadat ik de rekening heb betaald lopen we richting het park.

'Ik wil graag meer over je weten' zeg ik als we bij het park aankomen.

'Wat wil je weten dan?' vraagt ze. 'Je weet al redelijk veel over me.'

'Niet over je verleden.' Gelijk is ze stil, alsof ze geraakt is door een klap.

'Nou, ik weet ook niets over jouw verleden' mompelt ze.

'Mijn verleden is niet zo bijzonder' zeg ik. 'Ik had op de basisschool niet veel vrienden. Ik was nogal dik en lelijk dus ze pestten me. Mijn familie woonde ver weg. Hier had ik alleen mijn ouders. Alhoewel, ze hadden het druk met elkaar. Elke dag hadden ze ruzie over de stomste dingen. Maar dat is uiteindelijk goed gekomen. En verder is het allemaal niet zo interessant.' Ik kijk haar aan. 'Nu jij.'

'Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk' mompelt ze.

'Wanneer?'

'Twee jaar geleden. Daarom woon ik bij mijn tante.'

'Sorry, dat wist ik niet' zeg ik terwijl ik haar hand vastpak. Ze glimlacht zwak naar me.

'Dat kon je ook niet weten.' We gaan op een bankje zitten. Haar hand ligt nog altijd in de mijne. Ze zucht diep.

'Sinds groep vier word ik gepest. Mijn hele schooltijd ging het zo door. Tot ongeveer twee jaar geleden. Een jongen nam het eindelijk voor me op. Ze stopten vrijwel meteen met pesten, wat ik nogal raar vond. Maar ik was allang blij dat het gestopt was.' Ze is even stil. 'Ik werd verliefd op hem en ik had het gevoel dat het wederzijds was. We deden steeds vaker leuke dingen samen. Alles aan hem was perfect. Hij was lief, zorgzaam, grappig. Maar plots veranderde alles. Hij begon bot te doen maar ik merkte er niet zo veel van. Ik was te verliefd om dat te zien. Hij wilde steeds verdergaan en deed steeds pogingen om me aan te raken.' Een traan rolt over haar wang en ik laat haar hand los en sla mijn arm om haar heen. 'Ik was te zwak om hem tegen te houden. Uiteindelijk heeft hij me verkracht.'

'Jezus, ik wist niet dat je zoveel had meegemaakt' zeg ik terwijl ik ook mijn andere arm om haar heen sla. 'Heb je aangifte tegen hem gedaan?'

'Nee' antwoordt ze zacht. 'Ik durfde niet.' Ik druk haar stevig tegen me aan. Ze verbergt haar gezicht in mijn shirt. Mijn shirt wordt nat maar het kan me helemaal niets schelen.

'Maar waarom noemden die mensen uit je klas je dan lesbisch als je wel een relatie hebt gehad?' vraag ik.

'Ik mocht niets van hem zeggen. Hij wilde het liever geheimhouden. Hij vond het iets privés.' Ik wrijf zacht over haar rug en plaats een kus op haar haar. Ik ben zo boos op die gast die dit haar heeft aangedaan. Hij heeft haar leven verpest. Hij heeft een keuze voor haar gemaakt die ze nooit meer kan terugdraaien. Als ik hem ooit tegenkom zal ik die stomme grijns van zijn gezicht slaan.

'Brandon' piept Victoria. 'Je plet me.' Snel laat ik haar los.

'Sorry' verontschuldig ik me. 'Ik ben gewoon zo boos. Hij had die keuze voor jou niet mogen maken.'

'Het is nou eenmaal gebeurd.'

'Victoria, je moet weten dat ik niet zo ben. Ik zal jou nooit iets aandoen. Onthoud dat alsjeblieft.' Ze knikt.

'Ik vertrouw je.' Door die woorden maakt mijn hart een sprongetje. Ze vertrouwt me.