Who I am

6 - Brandon

Ik ga naast Victoria zitten. Ze pulkt aan haar nagels.

'Ben je ergens zenuwachtig voor?' vraag ik.

'Nee, ik... Dat was niets bijzonders.' Ze legt haar handen onder haar benen. Ik laat me achterover vallen en bekijk Victoria. Haar lange bruine haar komt tot het midden van haar rug. Ze draait zich om zodat ze me aan kan kijken.

'Waarom staar je me aan?' vraagt ze.

'Hoe wist je dat ik je aanstaarde?' vraag ik.

'Dat voel je gewoon.' Ze slaat haar ogen neer. 'Dat is net als met achtervolgd worden.' Ik ga weer rechtop zitten.

'Ben je ooit achtervolg dan?' vraag ik.

'Ik praat er liever niet over' zegt ze zacht.

'Volgens mij heb je nogal een verleden' raad ik.

'Alsof alles in jouw leven perfect ging.'

'Nee, maar ik heb het gevoel dat je veel hebt meegemaakt.' Ze haalt haar schouders op. 'Heb je er met iemand over gepraat?'

'Alleen mijn beste vriendin. En zij weet ook nog niet alles.' Ik veeg zacht een pluk haar uit haar gezicht.

'Het helpt als je erover praat. Dat kan met je beste vriendin, maar ik ben er ook voor je.' Ze kijkt me aan en haar ogen ontmoeten de mijne.

'Bedankt, dat je er voor me bent.' Ik glimlach naar haar. Er wordt op de deur geklopt dus sta ik op. Ik loop naar de deur en open hem.

'Je had pizza besteld?' vraagt de man.

'Klopt.' Ik duw een briefje van tien euro in zijn hand en neem de pizza aan. 'Hou het wisselgeld maar.' Vervolgens sluit ik de deur. Ik ga weer naast Victoria zitten en open de doos. Meteen pak ik er een stuk uit en Victoria volgt mijn voorbeeld. Zodra ze een hap neemt vallen haar ogen dicht.

'Ik heb dit echt gemist' zegt ze met haar mond vol pizza. Ik grinnik en prop het stuk pizza in mijn mond. 'Lach me niet uit.'

'Of anders?' vraag ik.

'Dan...' Ze zoekt naar de juiste woorden waardoor er een stilte valt. Uiteindelijk zucht ze diep. 'Ik weet niks.' Ik begin te lachen en zet de doos met pizza even op de grond.

'Ik wel.' Ik buig naar haar toe om haar te zoenen. Ik zie hoe ze langzaam haar ogen sluit. Mijn adem strijkt al langs haar lippen maar ik bedenk me. Ik kan haar niet nu al zoenen. Het is te snel. Ik begin haar kietelen en meteen opent ze haar ogen weer. De teleurstelling is duidelijk in haar blik te zien en ik hou dan ook vrijwel meteen op. Ze schuift een stukje bij me vandaan en slaat haar ogen neer. Wat ben ik toch een eikel. Ik pak de doos pizza weer op en hou hem voor Victoria.

'Ik heb niet zo'n honger meer' mompelt ze. 'Ik denk dat ik maar naar huis ga.' Ik gooi de doos pizza weer op de grond en knik.

'Moet ik nog meelopen?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd en staat op.

'Bedankt voor de leuke dag' zegt ze terwijl ze de beer oppakt.

'Ik vond het ook leuk' glimlach ik. Victoria loopt richting de deur. 'We zien elkaar nog wel een keer.' Ze knikt en loopt dan de kamer uit. Waarom heb ik haar niet gewoon gezoend? Zij wilde het ook. Waarom deed ik dan zo moeilijk? Ik geef haar nu het gevoel alsof ik haar niet leuk vind. Morgen ga ik dit goedmaken. Dan zal ik haar zoenen en mijn gevoelens toegeven.