Zemheri

buz kütlelerinde kora dönüşen minik sevgilin

Az önce rüyamda seni gördüm. Bir şekilde bir yerlerden çıkıyorsun, gerçi sen benden hiç gitmiyorsun orası ayrı.

Suratın... Ona dokunmak için parmak uçlarım karıncalanıyor. Adeta buz kesiyorum. Kıpırdayamıyorum. Parmaklarım donuyor. Ama şunu da biliyorum, eğer dokunursam parmaklarımı bir daha hissedemeyeceğim.

Uyuyamıyorum, Zemheri. O içeride uyurken onu izlemek yerine sana yazıyorum. O gözlerimin görüp görebileceği en güzel şey ve uyurken daha güzel oluyor. En güzelin de güzeli nasıl oluyor bilmiyorum ama oluyor işte bir şekilde. Sen ise gözlerimin görüp görebileceği en tanımlanmaz şeysin. Seni tanımlayamıyorum. Daha doğrusu soğuğunu tanımlayamıyorum. Kimse senin soğuğunu tatmadan bilemez. Zaten benden başka kimse tatmadı, tadamazdı. Bilirsin paylaşmayı sevmem. Sen beni paylaşıyorsun ama ben bencilim. Seninse elinden bir şey gelmiyor biliyorum.

Sadece yanıyorum. Soğuğunda yanıyorum. Bazense üşüyorum. Hatta üşümek ne kelime, donuyorum. Bütün uzuvlarım işlevini yitiriyor ve ruhum ateşler içinde kalsa bile donmayı seçip yine sana koşuyorum. Ve ben ruhumu senin gibi bir adama feda ettiğim için çok şanslıyım. Ona iyi bak olur mu?

-Buz kütlelerinde kora dönüşen minik sevgilin.