Zemheri

gökyüzünü özleyen bir yıldız

Bugün bir kitap okudum. Şeytanlarla ilgiliydi. Yedi tane olduklarından falan bahsediyordu yazar. Şeytanlarla günümüzde olan iğrençlikleri bağdaştırmıştı ve bu kitap bana seni hatırlattı. Tam da, dedim, tam da Zemheri'nin okuyacağı ve seveceği bir kitap.

Bana kalırsa şeytanı fazla kötülüyorlar. Sırf bir tane günah işledi, Tanrı'ya karşı geldi diye mi tüm bunlar? Bu nasıl zalimce bir şey? Yaptığının doğruluğu tartışılır. Ama bence o sırf bu günahı yüzünden cennetten kovulduysa, Tanrı bizi affetsin. Şeytan tek bir günahı ile böyle bir şeyle cezalandırılıyorsa, insanoğlunun cezasını düşünemiyorum. Çünkü biz günahlarla varız. Günahların içinde yüzen, günahları derimize işleyip, ruhumuza kazıyan tuhaf yaratıklarız biz.

En çok da bu yürüyen günahları taşıyan dünyaya üzülüyorum. Onun hiçbir suçu yokken, sırf Tanrı istiyor diye, her şeyi yakıp, yıkan, yok eden bizlere kucak açmaktan ve kendini ölüme sürüklemekten başka çaresi yok.

Çaresizlik. Dünya üzerinde ve dünyanın sahip olduğu gelmiş geçmiş en zalim duygu. Bu duygu, yıldızların her birini gökten indirecek, güneşi kendi ateşiyle yok edecek güce sahip olan duygu. Bu duygu insanoğluna gönderilmiş en acımasız şey.

Senin ölümün de benim çaresizliğim Zemheri. Bu dünya üzerindeki tüm çaresizlik duygusunun ve bu gezegenin duyduğu çaresizliğin ebedi olanı. Bu sonsuz duygu yanışımın, başka biri olmasa küllerimin savruluşunun ve ruhumun zedelenmekten öteye gidişinin sebebi. Günahlarının tohumlarını sakladım. Onların gün geçtikçe yeşereceğini biliyordum. Normal biri olsaydım, bunu yapmamam gerektiğini fısıldardım kendime. Ama zaten çoktan günahlarda boğulan biri başkasının günahlarına ortak olsa cezası en fazla ne olabilirdi?

Ölümün.

Ölümünün cezam olacağını bilseydim asla ortak olmazdım günahlarına. Çünkü bu ceza tüm yıldızları gökten indirdi, sevgilim.

-Gökyüzünü özleyen bir yıldız.