Zemheri

kim olduğumdan emin değilim

Geçenlerde sana, seni affetmeyeceğimi yazmıştım. O günden beri bunun pişmanlığı beynimin her bir karışında cirit atıyor. Senin benden duymak istediğin şeyken seni affettiğim, ben sana tam tersini söyledim. Şimdi ise bunun için senden af diliyorum. Ben onu söylerken bile seni affetmiştim, Zemheri. Seni hep affettim. Yaşıyorken de affettim. Ölüyken de. En çok da gülümsediğinde. Bunu bilmeni istiyorum çünkü sen ölürken bile gözlerin yalvarıyordu bana. Affet beni diyordun. Sana hiçbir zaman tam olarak kızamadım. Bana aptal diyebilirsin ama gerçek böyle. Bana çok ağır şeyler yaşattın. Bir kadının yaşayabileceği en ağır şeyleri. Zaten bana aşık olarak bedelini ödedin. O günlerin seni rahat bırakmadığını biliyorum. Beni sevmeden önce tecavüzüme göz yumman, karşında başka birinden dayak yememe göz yumman, beni sevdikten sonra kabusun olmuştu. Her gece ruhsuz Zemheri, kabuslarına misafir olurken ben senin kollarında senin terleyişini seyrediyordum. Seni uyandırmıyordum. Uyandırmıyordum çünkü çektiğim acının birazını da sen çek istiyordum. Bu bana zevk veriyordu. Seni uyandırmayı gururuma yediremezdim. Zaten seni severek ve tüm olanlardan sonra yanında olarak tüm gururumu yerle bir etmiştim. Bu kalmalıydı. Üzgün değilim. Çünkü yaptığım şey doğru olandı.

-Kim olduğumdan emin değilim.