Zemheri

artık anı yaşayamayan

Bugün senin doğum günün. Kutlamayı sevmezsin biliyorum. Doğmamış olmayı dilerdin falan ama bugün sana anı yaşa dediğim gün. Birlikte dövme yaptırdığımız gün. Hala omzumda, Zemheri. Ve o dövmeye her baktığımda oraya kondurduğun öpücükler geliyor aklıma. İyi ki doğdun demeyeceğim. Sadece hayatımda sana sahip olduğum için mutluyum. Doğduğun için mutluyum. Çünkü ben dokunduğum her şeyi küle çeviren biriydim ta ki senin soğuğunla tanışana kadar.

Hadi seninle hayal kuralım. Buradasın ve bugün senin doğum günün. Seninle sabah uyanıyoruz. Uyanır uyanmaz kucağına çıkıyorum ve yüzünün her bir yanını öpüyorum. Doğduğun için mutluyum diye fısıldıyorum. Sonra biraz yatakta vakit geçiriyoruz. Aşağıya indiğimizde kahvaltı hazırlamaya başlıyoruz. Biliyorsun ben kahvaltı sevmem. Ama senin için ben de oturup yiyorum ve birlikte dışarıya çıkıyoruz. Hava soğuk. Çok soğuk. Ürperiyorum ve sana sokuluyorum. Evet, soğuktan kaçıp soğuğa sığınıyorum. Sonra en sevdiğimiz yere gidiyoruz. Anılarımızla dolu olan eve. Her karışında fotoğraflarımız olan. Orayı hatırlıyorsun değil mi? Unutamazsın. İçeriye giriyoruz ve kamerayı açıp fotoğraflara yenilerini ekliyoruz. Ben ise pasta istiyorum. Pastasız doğum günü olur mu? Biraz klişeye yer vermek lazım. Alıyoruz ve sen tabii ki üflemiyorsun. Senin yerine ben üflüyorum ama olsun. Sonuçta senin doğuşun benim hayatımın temelleri. Beni kucağına alıyorsun ve ellerimi ensende birleştiriyorum. Omzuma defalarca öpücüklerini sıralıyorsun. Doğduğum için mutluyum diyors

Devam etmeyeceğim. Bu acı fazla. Çok fazla.

-Artık anı yaşayamayan.