Bir Umuda Kiracı

Sustukça canını acıtan bir yumru vardır boğazında. Yutkunmaya çalıştıkça geçmeyip acı veren yutkunmayınca da gittikçe büyüyüp nefesini kesen... Ne yaparsan yap geçmeyen bir sancı durur kalbinde. Çığlık çığlığa ağlar kalbin ruhunun gölgesinde... İstemsizce elin gider bazen üstüne sanki kendi acını, ağrını dindirmek istercesine...

Ve en önemlisi de hiç bitmeyen umutlara sahipsindir. Tıpkı hiç bitmeyen acılara sahip olduğun gibi... Gün gelir kurulan her bir hayal tek tek düğüm olur. Her yutkunuşunda kendini daha da hissettiren daha da acıtan...

Ama geçer...

Her şey gibi oda geçer, her ne kadar zor olsa da... Geçer. Ama bu da yeni bir acıyı beraberinde getirir.

Hangi kir kumaşı yıpratmadan çıkar ki zaten? Ya da hangi beyaz lekesiz kalır ki?

Bir tek umudunun son kullanma tarihi geçmez.

Bir insanın değişeceğini ummak...

Umudu bile ticarete döken, umut tacirliği yapacak kadar alçalan bir türün iyi yönde değişebileceğini ummak...

Gerçek olamayacak kadar büyük bir hayal... Ama her hayal gibi seni mutlu etmeye yeten, umut etmeye iten...

Bir Umuda Kiracı olmak acıya da ev sahipliği yapmaktır. Ama o acı seni evinden eder. Misafirperverliğinden yararlanır gün be gün... Sonra bir bakarsın ki ne kiracı olduğun bir umudun ne de ev sahipliği yaptığın bir evin vardır. Hiçbiri yoktur.

Çünkü artık sen yoksundur... Sonu gelmeyen umutlarını saymazsak tabii...

Her yeni gün yeni umutlara gebe belki ama sendeki pek çok umudunda Azrail'i...

Yarınlar yeni bir umut oluyorsa sana ve hayatın güzelleşmesini, insanların değişmesini bekliyorsan, beklemekle yetinmeyi de öğrenmelisin...

Bu yazdığım ilk hikaye umarım beğenirsiniz. Yeterli okuyucu sayısına ulaşırsa ilk bölümü hemen paylaşacağım...