The Night We Met - Michael Clifford

Hoofdstuk 2

Ik sta samen met Michael in de garderobe. We wouden rustig kletsen en besloten naar een plek te gaan waar wat minder geluid is, zo kwamen we uit in de garderobe. 

'Dus je bent 17, woont met je ouders, zus en broertje, doet al het werk in huis en hebt geen vriendje?' 

'Dat klopt allemaal, hoewel ik je nooit heb verteld dat ik geen vriendje heb.' Ik kijk hem lachend aan. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik had gewoon zo'n gevoel en wou het zeker weten.' Ik rol mijn ogen.

'Nu jij. Je bent 19, woont met je drie vrienden. Ze heten Luke, Calum en Ashton. Jullie werken alle vier in een supermarkt en je hebt ook geen vriendinnetje.' Michael knikt. 'Ik heb jou ook nooit verteld dat ik single ben en met mijn ongelooflijk knappe uiterlijk had ik zo een vriendinnetje kunnen hebben hoor.' Michael neemt een sexy, tenminste zo hoort het eruit te zien, pose aan. 

Ik begin te lachen en Michael lacht mee. 

'Je bent erg aardig en ik zou je graag beter willen leren kennen. Zou ik misschien je nummer mogen?' Vraagt Michael verlegen. Ik kijk naar de grond. 'Ik heb geen mobiel.' Mompel ik. 'Wat zei je?'

'Ik heb geen mobiel.' Ik kijk hem aan. 'Oh god, sorry. Ik had er helemaal niet aan gedacht. Doordat we het zo gezellig hadden en je weet wel dat we aan het praten waren en nou ja.' Michael ratelt maar verontschuldigend door. Ik lach. 

'Hé het maakt niet uit, ik ben blij om even niet te denken aan al mijn problemen thuis en daar help jij me mee. Ik ben juist blij dat je er niet aan dacht, dat betekent dat je me dus niet als een arm meisje ziet, toch?' Michael knikt meteen instemmend. 

'Ik zie je totaal niet als een arm meisje. Ik zie je als.... een vriendin? Kan ik je al zo noemen na een avond?' Ik knik en Michael glimlacht. 

Dan komen Natasha en Els aanlopen. 'Hehe, daar ben je. We hebben de hele zaal doorgezocht.' Natasha geeft me snel een knuffel.

'Sorry, het is mijn schuld. We wouden even praten en ik stelde voor om hiernaartoe te gaan.' Verontschuldigd Michael zich. Natasha kijkt naar Michael en buigt zich dan naar mijn oor toe.

'Hij heeft je niet aangerand toch?' Fluistert ze. Ik lach en schud mijn hoofd. Natasha glimlacht naar Michael en steekt haar hand uit.

'Natasha, de zus van Josine.' Michael schud haar hand.

'Michael.' 

'Ik denk dat we zo maar eens moeten gaan.' Natasha kijkt me vragend aan en ik knik instemmend. 

'Zie ik je nog een keer?' Vraagt Michael me. Ik pak mijn jas en trek hem aan.

'Ik denk het wel. Waarom kom je morgenmiddag om 1 uur niet hierheen, dan sta ik hier ook. Kunnen we misschien wandelen of zoiets?' Michael begint te glimlachen en knikt. 

Natasha en Els lopen naar de deur en ik draai me nog een keer om. 'Tot morgen.' 

Ik geef hem een kusje op zijn wang en ren ook naar buiten.

~

Ik word met een gaap wakker van mijn wekker. Ik draai me om en zie dat het half 12 is. Ik slaap altijd erg lang op zaterdag, omdat ik me door de week kapot werk. Ik ken mezelf ook goed genoeg om te weten dat ik waarschijnlijk door mijn afspraak met Michael door zou slapen als ik geen wekker zou zetten.

Ik spring uit bed en zoek door mijn kast heen naar wat leuke kleren. Ik trek uiteindelijk een zwart topje aan met een witte korte broek. Ik haal een borstel door mijn haren ren naar beneden en begroet mijn zus en broertje die op de bank zitten. Mijn ouders werken ook op zaterdag, de enige dag dat we allemaal thuis zijn is op zondag. 

Ik smeer een broodje en schenk melk in een glas. Ik pak mijn bord en glas en ga ook op de bank zitten. Mijn zus is de krant aan het lezen, het enigste waardoor we nog een beetje iets uit het nieuws mee krijgen.

Mijn broertje zit met zijn autootjes te spelen. Ik zak achterover en geniet van mijn broodje. Als ik hem op heb zie ik dat het half 1 is. Ik lees half mee met Natasha, terwijl ik op de tijd blijf letten. Als het tien voor 1 is sta ik op en stap in mijn afgetrapte slippers. 

'Ik ga naar Michael.' Roep ik en loop naar buiten. Ik gooi de deur achter me dicht en geniet van de warme zon op mijn gezicht. Ik slof door de straat naar de disco waar ik de knalgroene haren van Michael al snel zie.

Hij ziet me ook en loopt naar me toe. We geven elkaar een knuffel en lopen dan het parkje in. Het is een redelijk groot parkje dat centraal ligt in de arme buurt. Er lopen vaak veel mensen, omdat ze thuis toch weinig kunnen doen. 

'Vind je het goed als we een beetje hier in de buurt blijven? Ik hou niet echt van drukte enzo.' Michael lacht nerveus. Ik lach en knik.

'Ik ook niet, ik voel me dan zo zielig en arm, terwijl ik me hier op me gemak voel. Ik ben omringt door mensen die ook in dezelfde situatie zitten en ben eraan gewend.' Michael kijkt me begrijpend aan. 

We komen langs een bankje en gaan zitten. Er lopen heel wat mensen langs. Als er een vrouw met een kind langskomt kijkt ze ons aan. Michael zwaait met een glimlach op zijn gezicht. De vrouw kijkt hem raar aan en loopt met snelle passen verder.

Ik begin te lachen. 'Waarom zwaaide je naar haar?'

'Ik hou ervan om naar random mensen te zwaaien, want voor de rest van de dag zitten ze dan te denken wie the fuck je was.' Michael haalt nonchalant zijn schouders op. Ik begin weer te lachen. 

Ook al ken ik Michael nog maar net, ik voel me op mijn gemak bij hem. Ik heb het gevoel dat hij me begrijpt, ik kan bij hem lachen en mijn normale leven even vergeten. Ik hoef even niet na te denken over mijn problemen. Ik heb nooit echt vrienden gehad en heb dat gevoel dan ook nooit echt gehad. Ik heb me nooit echt rustig gevoelt, altijd het gevoel dat ik overal op moest letten. Soms hield ik mezelf met moeite overeind. Bij Michael is dat gevoel even helemaal weg. Hij heeft humor, een vertrouwd gevoel.

Ik denk dat ik eindelijk een vriend heb gevonden.

Okay, ik heb een vraagje. Ik heb een hekel aan mijn cover en heb geprobeerd een betere te maken, maar t lukt gewoon niet. Zou iemand een cover voor me kunnen maken??? Dat zou namelijk echt awesome zijn. 

Oh en bedankt voor het niet bedoelde idee Marit!!!! 

Ik zag ook dat ik nu al 30 reads heb na 2 hoofdstukken van een paar dagen oud. Thanks daarvoor!

KUSJESSS