The Night We Met - Michael Clifford

Hoofdstuk 3

Uiteindelijk hebben we de hele middag doorgebracht met zwaaien naar random mensen. Het was zoals Michael zei best wel leuk. Tegen 4 uur ging Michael terug. Hij zei dat hij met de jongens iets ging doen. God weet wat.

Ik strompel terug naar huis. Meteen voel ik me weer alleen. Wat een jongen wel niet kan doen met je. En dan bedoel ik niet op een manier van verliefd zijn.

Tot mijn ergernis begint het ook nog te regenen. Het was vandaag zulk heerlijk weer en warm en dan eindigt het met dit prutweer. Gelukkig ben ik bijna thuis.

Ik ren het laatste stukje en ren snel via de achterdeur naar binnen. Ik hoop maar dat Michael ook bijna terug is. Ik denk het niet aangezien hij op de fiets is.

Ik loop meteen de keuken binnen en begroet mijn zus die aan het koken is. Ik hang mijn jas op en loop weer terug de keuken in. Ik pak een glas uit de kast en vul hem met water. Ik heb de hele middag niet gedronken en heb verschrikkelijke dorst.

'Wat eten we?' Mijn zus draait zich om.

'Aardappels, rookworst en volgens mij namen pap en mam nog een pot bonen mee.'

Ik knik en pak mijn boek die op de hoek van de tafel ligt. Ik plof op de bank neer naast mijn broertje die nog steeds met zijn autootjes aan het spelen is, ik snap niet wat daar leuk aan is op je 12de, het zal wel iets typisch jongens zijn, en zoek op waar ik ben gebleven.

Ik ben helemaal verdiept in mijn boek en heb niet door dat mijn ouders terug zijn totdat ik mijn vader hoor roepen dat we gaan eten. Ik leg mijn boek aan de kant en loop achter mijn broertje aan naar de keuken.

Ik ga zitten op mijn vaste plek en zie dat er als is opgeschept.

Veel is het niet, maar ik ben eraan gewend. Anderhalve aardappel, nog geen 10 cm aan rookworst en een paar bonen. Ik ben niet zo gek om die ook nog te gaan tellen.

Mijn ouders vertellen tijdens het eten over verschillende aparte klanten die er vandaag waren en zoals elke avond zitten we met zijn vijven erom te lachen.

Na het eten is het mijn broertjes beurt om af te wassen en ik ren snel naar boven. Ik val neer op bed en kijk naar mijn plafond waar mijn poster van Harry Styles hangt. Mijn zus heeft hem ooit een keer gekregen, ik weet niet eens meer van wie.

Volgens mij was het iets van 5 jaar geleden. Toen had hij net met een of andere zanggroep X-Factor gewonnen. Blijkbaar waren ze heel beroemd.

Toen ik de poster zag, vond ik Harry meteen knap en mijn zus gaf hem aan mij, omdat ze hem zelf maar niets vond. Ik ben eigenlijk best wel benieuwd hoe hij er nu uit ziet.

Ik staar in Harry's groene ogen en begin te denken aan Michael's groene ogen. Ik begin Harry te vergelijken met Michael. Waarom weet ik niet. In mijn gedachten begin ik een wedstrijd te houden. Ik kan maar niet kiezen wie er wint.

Begin ik nu serieus Harry Styles te vergelijken met gewoon een vriend van me? Ik zucht en sluit mijn ogen. Het liefst zou ik nu gewoon een normaal meisje kunnen zijn.

Een meisje die een studie volgt, vriendinnen heeft waarmee ze elke zaterdag gaat shoppen. Een meisje dat helemaal gek is van een band of artiest en dan samen met haar vriendinnen erover begint te zwijmelen. Een meisje dat niet altijd overal zorgen over hoeft te maken. Zoals ik me voel als ik met Michael ben.

Ik voel een traan over mijn wang lopen en draai me op mijn zij, bang dat mijn zus binnen komt en me zo ziet. Ik fantaseer vaak over een normaal leven, maar ik zou nooit weten hoe het zou zijn.

De enigste ideeën erover komen van geruchten die hier in de buurt rondgaan. Ik begin te denken hoe het zou zijn als ik met Michael zou kunnen praten via een mobiel. Appen heet dat?