Το αντίθετο μισό μου.

Η απαγωγή

Όταν ξανά βρήκα τις αισθήσεις μου, είδα ότι βρισκόμουν σε ένα μεγάλο ωραίο δωμάτιο . Όχι ακριβώς ότι περίμενα αλλά δεν με πειράζει . Έμοιαζε με γραφείο η κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα μια κοπέλα ήταν ξανθιά και τα μάτια Της ήταν κατάμαυρα.

"Ξύπνησες βλέπω . Ωραία"Μου είπε

"Ναι, και ποιά είσαι εσύ"την ρώτησα ειρωνικά.

"Δεν εχει σημασία"

"Πάντως αρκετά απρόσεκτη είσαι βλέπω .Ούτε καν με έχετε δέσει."

"Πίστεψε με δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις από 'δω.Τουλάχιστον όχι ζωντανή"

"Άμα είναι να με σκοτώσετε γιατί είμαι ακόμα ζωντανή;"

"Γιατί σε χρειαζόμαστε ζωντανή. Πόσο συχνά έχουμε ένα αντίθετο μισό να πειραματιστούμε"

"Χα. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσω να κάνετε πειράγματα πάνω μου"είπα ειρωνικά και μέσα σε δευτερόλεπτα είχε έρθει μπροστά  μου.

Πριν προλάβω να αντιδράσω μου έπιασε το μπράτσο με το χέρι της. Άρχισα να φωνάζω από τον πόνο γιατί το χέρι της με έκαιγε και από εκείνο το σημείο έβγαινε καπνός. Μετά από λίγο οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν και τα πόδια μου άρχισαν να λυγίζουν με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα. Άφησε το χέρι μου και με παράτησε στο πατωμα. Την είδα να περπατάει πρως την πορτα και να βγαίνει έξω πριν χάσω τελειως τις αισθήσεις μου.

Όταν ξανά ξύπνησα σηκώθηκα με αργές κινήσεις και κοίταξα το μπράτσο μου . Στο σημείο που ήταν το χέρι της υπήρχε ένα κόκκινο βαθύ σημάδι . Κοίταξα τριγυρνώ μου και είδα μερικά παράθυρα . Πλησίασα ένα και ήταν σφραγισμένο με κάγκελα το ίδιο και όλα τα άλλα. Μα καλά είμαι το πιο δυνατό πλάσμα που υπάρχει κάτι θα μπορώ να κάνω. Προσπάθησα να κάνω μαγικά αλλά τίποτα μόνο ένα ενοχλητικό τσίμπημα. Λογικά θα είχαν χρησιμοποιήσει μαύρη μαγεία για να με κρατήσουν μέσα στο δωμάτιο. Κλώτσισα δυνατά τον τοίχο αλλά έφυγα πίσω. Μα καλά από τι ειναι φτιαγμένο αυτό το δωμάτιο; Πήγα από περιέργεια και γύρισα το πόμολο της πόρτας . Τίποτα.

Μα τι περίμενα;Να είναι ξεκλείδωτα και από έξω ένας χρυσός δίσκος με φαγητό που να λέει ορίστε πάρτε. Κάθησα σε μια καρέκλα γύρω από το τραπέζι και περίμενα . Δεν ξέρω τι περίμενα αλλά περίμενα. Για να περάσει η ώρα έπαιζα με μπάλες φωτιάς. Μετά από πολύ ώρα ακούστηκε η πόρτα και γύρισα να την κοιτάξω.

Μπήκε μέσα ένας άντρας ψηλός με Επίσης κατάμαυρα μάτια και μαύρα μαλλιά . Φόραγε ένα Τζον με μια χοντρή, μακριά αλυσίδα και μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα όπου είχα ένα κόκκινο σύμβολο μπροτα . Η μπλούζα άφηνε επίσης σε κοινή θέα αλλά σύμβολα τατουάζ στα χέρια του. Είχε και ένα σκουλαρίκι στο κάτω χείλος του.

Ωραίος δεν λέω αλλά δεν τον εμπιστεύομαι . Με πλησίασε και εγώ σηκώθηκα απότομα.

"Ποιός είσαι εσύ"τον ρωτ1ησα

"Οοο ένας φίλος "είπε και με πλησίασε.

Έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου και εγώ του το χαστούκισα.

"Είσαι άγρια κοριτσάκι ".είπε με ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

"Πολύ .Γι' αυτό μην μου πας κόντρα και μην με λες κοριτσάκι"

"Γιατι κοριτσάκι;"

"Γι' αυτό"είπα και του έδωσα μπουνιά αλλά την απέφυγε με αποτέλεσμα να με γυρίσει. Με έπιασε από τα μαλλιά, μου έβγαλε το ένα χέρι στην πλάτη και με κόλλησε στον τοίχο με την μούρη.

"Τσ τσ τσ . Όχι αγριάδες σε εμένα κοριτσάκι. Εγώ έχω σχέδια για εσένα "είπε και μου έκανε τα μαλλιά στην άκρη ενώ άφηνε απαλά φιλιά στον λαιμό μου.

"Άφησε με"του φώναξα αλλά δεν σταμάτησε λεπτό. Άφησε το ένα του το χέρι που κρατούσε το δικό μου και μου χάιδεψε την μέση.

"Άφησε με" του ξανά φώναξα αλλά πάλι τίποτα. Έβαλε το χέρι του μέσα από την μπλούζα μου και μου χάιδευε την κοιλιά. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος αλλά παρά τις φωνές και τα ουρλιαχτά  μου δεν έκανε πίσω. Κάποια στιγμή άρχισε να ανεβάζει το χέρι του επικίνδυνα ψιλά αλλά κατάφερα να ελευθερώσω το δεξί μου χέρι και του έδωσα όσο πιο δυνατή αγκωνιά μπορούσα αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου,το μόνο που κατάφερα ήταν να τον τσαντίσω.

Έβγαλε ένα μουγκρητό θυμού και μου είπε"Θες να σε αφήσω; Ωραία θα σε αφήσω". Τράβηξε από τα μαλλιά το κεφάλι μου πίσω και με αρκετή δύναμη το κοπάνησε στον τοίχο και με άφησε. Το μέτωπο μου μάτωσε και αίμα έσταζε δίπλα από το μάτι μου μέχρι το μάγουλο μου, ενώ όλα γύριζαν και έπεσα κάτω. Γύρισα προς το μέρος του και εκεί που νόμιζα πως είχε τελειώσει και θα έφευγε με κλώτσησε στην κοιλιά. Ξανά και ξανά και ξανά .

Θα με είχε σκοτώσει άμα δεν τον φώναζαν από εξω. Γύρισε το κεφάλι του προς την πόρτα και φώναξε 'Ερχομαι' μετά κοίταξε πάλι εμένα έσκυψε κοντά μου και μου είπε "Συγγνώμη κοριτσάκι,πρέπει να φύγω. Αλλά μην στεναχωριέσαι θα τα ξανά πούμε" και έφυγε.

Γιατί να τα περνάω εγώ αυτά δεν έχω κάνει κάτι κακό δεν έχω πειράξει κανέναν. Αχ Τόμας που είσαι ; Γιατί δεν είσαι εδώ; Άραγε έχει καταλάβει κανένας οτι λείπω; Άραγε θα έρθει κανένας να με γλυτώσει από όλο αυτό; Και με αυτά τα ερωτήματα με πήρε ο ύπνος στο πάτωμα με αίματα να τρέχουν από το στόμα μου και το κεφάλι μου.