Το αντίθετο μισό μου.

Εκπαίδευση

Είναι Δεκέμβριος και πλέον εγώ τα έχω με τον Τόμας μένει στο σπίτι μου και περνάμε πολύ ωραία μαζί. Τον Μάριο δεν τον έχουμε δει εδώ και καιρό και η Άννα έρχεται αρκετά συχνά και μας βλέπει. Όλα είναι τόσο υπέροχα και στις 1 Ιανουαρίου μαζί με την αλλαγή του χρόνου έχω γενέθλια. Τα γλυκά 18 , που είναι σε 2 μέρες.

Η ώρα είναι 3:40 και σε λίγο θα πρέπει να ετοιμαστώ για την προπόνηση. Α δεν σας είπα εδώ και καιρό με προπονεί ο μπαμπάς μου με την μάνα μου και μπορώ να πω είμαι πολύ καλή.

"Μωρό μου οι γονείς σου σε περιμένουν"μου φώναξε ο Τόμας από το σαλόνι

"Δεν πειράζει "

"Μα Βαλ δεν είναι σωστό να αργήσεις πάλι"

"Ρε Τόμας , μη με πιέζεις "

"Καλά"είπε , μπήκε στο δωματιο και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στο στόμα.

Αφού ετοιμάστηκα πήγα στο αμάξι μου . Ναι πήρα και αμάξι . Και πήγα στο σπίτι των γονιών μου. ΑΑΑ ούτε αυτό σας το είπα οι γονείς μου πλέον μένουν μαζί . Βέβαια θέλουν να καλύψουν τον χαμένο χρόνο που πέρασαν χώρια , αγοράζοντας ένα σπίτι μακριά από όλους.Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης έφτασα στο σπίτι τους . Χτύπησα την πόρτα και μετά από λίγο εμφανίστηκε η μαμά μου.

"Στην ώρα σου βλέπω . Ας είναι καλά ο Τόμας"

"Θες να πας να ζήσεις εσύ μαζί του;"

"Έλα που έχεις και παράπονο"την προσπέρασα και μπήκα μέσα στο σπίτι . Πήγα στη πίσω αυλή που οδηγούσε σε ένα δάσος και είδα τον μπαμπά μου να κάνει προπόνηση.

"Ξεκίνησες μόνος βλέπω!"

"Βάλερη"είπε και ήρθε και με αγκάλιασε

Λοιπόν με τι θα ξεκινήσουμε"είπα και πριν το καταλάβω μου είχε πιάσει το χέρι και του είχε πάει πίσω από την πλάτη μου.

"Μάλλον με ζέσταμα"είπε και το άφησε

"Πφφφ Καλά"είπα και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος . Έτρεχα και έτρεχα μέχρι που άκουσα κάτι. Σταμάτησα και έριξα μια γρήγορη αλλά προσεκτική ματιά τριγύρω. Τίποτα οπότε σκέφτηκα να γυρίσω τώρα αλλά με το που γύρισα  είδα μπροστά τον μπαμπά μου . Με κοίταγε με ένα περίεργο χαμόγελο και εγώ από την τρομάρα μου είχα βάλει το χέρι μου στο στήθος μου και ανάσενα βαριά.

"Ρε μπαμπά με τρόμαξες"είπα άλλα δεν έκανε τίποτα απλώς με κοίταγε με αυτό το περίεργο χαμόγελο."Ας γυρίσουμε πίσω"είπα και άρχισα να περπατάω όμως δεν τον άκουσα πίσω μου οπότε γύρισα αλλά δεν ήταν πουθενά."Μπαμπά;"φώναξα αλλά τίποτα-περίεργο-σκέφτηκα και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι. Όταν έφτασα είδα τον μπαμπά μου να κάθετε σε μια καρέκλα.