Bir Tanem

FİNAL

Gitmek ve kalmak.Bizim kaderimizi belirleyecek iki kelimeydi sadece.Görünen yüzün soyut kavramları.

Aşk ve mecburiyet iç yüzü bu aşk hikayesinin.Parçalanan cam misali.Bir bütünken binlerce parça barındırmak içinde.

Ağlamak ve gurur.Hissedilen kelimeler insanın içinde.Ağlayan bir sevgili ise acı verir o kişiye.

Susmak ve bağırmak.Kimisi bağırır size gitme diye.Kolundan tutar izin vermez senin ondan gitmene.Ama kimisi ise sadece susar.Kelimeler sana kalmış bir seçimdir gözlerinde.Her şeyi anlatır sana aşığı olduğun merceklerinde.

Bir kez daha elimin tersi ile ittim gözümden ip misali akan damlayı.Arabanın camından dışarı bakmaya devam ettim sessizce.

Havaalanına gidiyordum bir taksiyle.
Taksi durunca ücretini ödedim ve arkadan bavulumu aldım.

Son kez baktım arkama.İstanbul'a.Belki de ruhu burada olan Kuzey'e.

Önüme döndüm ve gişelere girdim.Kısa bir güvenlik konrolünden sonra uçağımın kalktığı bölüme doğru ilerlemeye başladım.

Biletim dünden hazırdı.Babam beni düşünüp,en iyi koltuğu seçmişti.

Uçağımın kalkmasına yirmi dakika vardı.Ben de kenardaki taburelerden birine oturdum.

Kuzey çıkmıyordu aklımdan.Bana gitne diyen gözlerini unutamıyordum.Söylediği o son cümlesi beyninden bir türlü çıkmıyor ve bir kez daha babamdan nefret etmemi sağlıyordu.

Benim hakkımda ne düşünüyordur kim bilir?

'Seni sevmedim'

Bu sözü bana söyleseydi muhtemelen bir daha onu ne olursa olsun affetmezdim.Kalp kırılınca onarılıyor bir şekilde.Ama kıran kişi affedilmiyor.

Telefonumu bile alan babama bir kez daha lanet ettim.Bir telefonum bile yoktu.

Vardı.Ama yeni telefon numaram Kuzey'de yoktu.

Elimdeki son model telefona çevirdim bakışlarımı.

Kuzey'i ara diyordu sanki.Ama yapamazdım.Arasam bile dinlemezdi.

Anons sesiyle 5 dakika kaldığını anladım.Herkes yavaş yavaş uçaklarına biniyordu.Ben de ayağa kalktım.Yavaş adımlarla yürümeye başladım.

Kapının oraya geldim.Tam içeri girecekken arkama son kez bakma isteği duydum.Sonra bunun saçma olduğunu düşünüo içeri girdim.

Dışarı çıkıp uçağa doğru ilerledim.

Bir iki adım atmıştım ki hızla geri döndüm ve geldiğom yere geri dönüp kapının oraya geldim.Etrafa bakındım.

Saçmaydı.Ne sanıyordum burada olacağını mı?

Son bir umut baktım etrafa.Gözlerim benden bağımsız,uzaktaki,Kuzey'e kaydı.Buradaydı.Ne kadar uzakta olsa da yüzündeki mimikleri görebiliyordum.Gözleri kan çanağı gibiydi.Saçları dağılmış,uykudan yeni kalkmış birini andırıyordu.Ama göz altları tam tersini söylüyordu.Dün gece uyumamıştı.Benim gibi.

Gözlerimiz buluşunca kahvelerine baktım.Belki de son kez.1 ay sonraki okul için heyecanlanan kız ben değildim.Ben karşındaki aşık olduğum adam için acı çeken bendim.

Sadece bakıyordu.Onca söze bedeldi bu bakış.Anlıyordum ne demek istediğini.Sin kez şansını deniyordu ona koşmam için.Ama yapamazdım.Onun için ondan vaz geçmek.Zordu.

Ben de ona anlatmak istedim duygularımı bakışlarımla.Aslında seni seviyorum ama mecburiyetten demek istedim gözlerimle.

'Seni seviyorum'dedi ağzını oynatarak.Der demez bir damla düştü yanağına.

Ağlamaya başladı.Hüngür hüngür.Damlaların ardı arkası gelmiyordu.Çevredekiler ona bakıyordu.Sesli ağlıyordu.

Bir adım attım öne doğru.Ama sonra kafamı iki yana sallayarak bu kararımdan vazgeçtim.

Gözümden bir damla yas aktı.Hızla arkamı döndüm ve geldiğim kapıdan içeri girdim.

Uçağa binip,koltuğuma oturdum.Yaşlar dinmiyordu.

Acı çekiyordum.Hangi baba kızına böyle bir şey yapardı?

Artık Kuzey için yoktum.O da benim için.Çıkmaz bir yola girmiştim.Bunun geri dönüşü yoktu.Yeni hayat beni bekliyordu.Kuzey Soykan'sız bir hayat.

Biliyordum unutamayacaktım onu.Yaşadıklarımızı...

Uçak kalkışa geçti.Bu uçakla beraber sadece bu şehirden uzaklaşmıyorum.Aynı zamanda Kuzey'den de uzaklaşıyorum.Sevdiğimden uzaklaşıyorum.Ben kendimden de uzaklaşıyorum.

Bir kez daha kaybettim.Bir kez daha mutsuzum.Ama bu sefer kırılan,üzülen bir tek ben değilim.Kıran,üzen benim.

Bu histense ben üzülmeyi,kırılmayı tercih ederim.

Affet beni Kuzey.Senin üzülmemen için seni üzüyorum.İroniden bir kez daha nefret ediyorum.

Elimdeki telefonun titremesiyle gözüm ekrana kaydı.

'Aferin.'

Babamdan bana gelen tek kelime.Normalde gururlanmam gerekli değil mi?

Ama bu kelime kendimden tiksinmemi sağlıyor.

Ödülüm buysa eğer ben kaybetmeyi tercih ederim.

İnstagram:ceydakscn

...............

Ve final yorumlarınızı bekliyorum.Yanımda olanlara kucak dolusu öpücükler,sonsuz teşekkürler.

2.kitap en yakın zamanda yayımlanır.

2.kitapta görüşmek dileğiyle...

.........

İthaf alanlar:

Melike

Duygu

Ceren

Dilara

Aleyna

Hepinize çok teşekkürler...

Sizi çok seviyorum...

Umarım suzin gibi okurlara iyi bir yazar olabilmişimdir...