Onmacht {Het Oog der Engelen}

Heran's plan

''Wat moet ik nou?'' Vraagt Dadin.
''Ik weet het niet,' Antwoord Keela. 'Ik ken Ciaran alleen als een stalen man, maar misschien geeft hij echt om Serena..''

Dadin heeft die nacht veel nagedacht. Zijn broer zei hem dat hij niet meer voor Serena kan betekenen dan hij, maar is dat wel zo? 'Volgens mij ben ik nog steeds de gene die haar gered heeft.' Denkt Dadin, terwijl er rimpels verschijnen op zijn voorhoofd. Keelia ziet dat hij zich druk maakt, en spreekt hem met een zachte, kalmerende stem toe. ''Het komt goed lieverd, Serena weet als geen ander dat jij degene bent die haar gered heeft, en ze kent Ciaran pas net, ze zal niet zo snel hem in volle vertrouwen nemen..'' Het lijkt of Keelia Dadin's gedachten leest, en een glimlach verschijnt op zijn gezicht, laat zijn hoofd naar achteren vallen en kijkt om zich heen. Ze zitten in de binnentuin, een grote kamer in het paleis waar de meest prachtige bloemen groeien, overal is het groen, en er stroomt zelfs een klein beekje. Dadin nestelt zijn blote voeten in het zachte gras, en voelt de aarde tussen zijn tenen, de kracht en de pure energie van al het groen stroomt door zijn aderen. Helemaal relaxed blijft hij zitten, 1 met moeder natuur. Na een tijdje voelt hij een derde aanwezigheid, waardoor hij uit zijn trance word gehaald, en weer overeind komt. Voor hem zit Keelia hem aan te kijken, terwijl ze een boek op haar schoot heeft liggen. Keelia is een echte boekenwurm, net als Linque.. 'Linque' Bedenkt Dadin zich.. Hij heeft hem al even niet gesproken.. 'Vandaag maar eens langs gaan.' Besluit hij.
Keelia lijkt de aanwezigheid van een derde niet opgemerkt te hebben, tot de glazen deur die de tuin met de rest van het kasteel verbind, open gaat.
Serena komt met een serieuze blik in haar ogen de tuin ingelopen. De serieuze blik verdwijnt echter als ze de pracht van de tuin waarneemt. Ze geniet van elk klein stukje groen dat zich laat zien, en de felgekleurde bloemen brengen een glimlach op haar bleke gezicht. Een grote, paarse bloem trekt haar aandacht. De bloem is in het midden helblauw, en is aan de buitenkant paars. Terwijl ze naar de bloem toe loopt, steekt ze haar hand uit, en raakt met haar vingertoppen de bloem aan. De bloem lijkt te schrikken, loopt zwart aan en langzaam sluiten de kroonbladeren zich tot ze 1 geheel vormen. Serena kijkt beteuterd, terwijl ze een stap achteruit doet. Ze bekijkt haar handen, ze had niet eens de bloem met haar nagels aangeraakt..

Dadin blijft naar Serena staren, evenals Keelia, tot het moment dat Serena zich omdraait naar de twee. Keelia glimlacht lief naar haar, en wenkt haar naar zich toe, waarop Serena met een voorzichtig glimlachje hun kant op komt gelopen.

''Hee Serena, hoe voel je je?'' Vraagt Keelia liefjes, terwijl ze haar bekijkt. Haar haren zijn nog steeds vet, en hangen in dezelfde stroken als gister. Ze loopt in een lange, witte jurk, die ze als pyama gebruikt; Ze heeft zich nog niet eens aangekleed.

''Redelijk, ik voel me heel raar, een benauwd gevoel, rugpijn, duizelig als ik met mijn hoofd draai..'' Dadin zegt niks, en blijft maar voor zich uit staren, en het enige wat hij doet is begrijpend knikken.

''Maar.. 'Vervolgt Serena, nog voor Keelia kan reageren.' Dat was niet waar ik eigenlijk voor kwam..''

''Je kan alles zeggen Serena, wees niet bang.'' Fluistert Keelia haar toe, wanneer ze ziet dat Serena een beetje nerveus is.

''Ik wil graag naar het dorp, even weg van het kasteel, en vooral weg van Heran..' Even wacht ze, en slaakt een zucht.' En Ciáran...''

Keelia en Dadin, die tot nu toe nog niks gezegd heeft, kijken elkaar bedenkelijk aan. Allebei denken ze het zelfde: Zoals ze er nu uit ziet, kan het al helemaal niet.

''Ik denk niet dat mijn vader het goed vind, het zou de elven in gevaar kunnen brengen.''

De lieve blik die Serena eerst had, verdwijnt, haar ogen knijpt ze tot spleetjes, en ze kijkt Dadin vuil aan. ''Serena? Gaat het?'' Vraagt Dadin voorzichtig, terwijl hij een beetje naar achter schuift. Serena loopt dichter naar hem toe, en hangt dreigend boven hem.

''Serena doe normaal!'' Roept Keelia uit. Ze tilt haar been op en geeft Serena daarmee een duw naar achteren, waarop Serena even stil blijft staan, met haar hoofd schud, en lichtelijk verward om zich heen kijkt.

''Sorry..'' Brengt ze uit. ''Ik.. Ik snap het al..'' Met een gebogen hoofd draait ze zich om, en loopt terug naar de deur. Voordat ze terug naar binnen gaat, raakt ze nog 1 keer de Paarse bloem aan, maar alweer sluit hij zich en verkleurd hij tot diep zwart. Dan loopt ze de deur door.

Op de gang komt ze Heran tegen, die haar bij haar arm pakt.

''Ik zag wat er net met die bloem gebeurde, kom maar even mee.'' Zegt hij met een norse stem.

Serena stribbelt tegen, maar dat heeft natuurlijk geen zin. Heran trekt haar mee naar de kelder, waar ze eerder heeft gezeten in de ''kooi'', voordat Ynlêrya haar bevrijdde..

Heran sluit de kelderdeur, en neemt Serena mee naar beneden, waar hij haar op een stoel duwt. Hij schuift ze stoel aan aan een tafel, legt haar handen op de tafel en zet die met een stalen armband vast. Serena kijkt hem vervloekend aan, en kijkt toe hoe hij met een spuit naar haar toe komt lopen, haar arm om draait en de naald in haar arm ader zet. Een zachte grom ontvlucht Serena's mond, en in een snelle reflex schiet haar hoofd naar voren en bijt ze Heran in zijn arm.

''Trut!!'' Roept hij, terwijl hij haar een klap in haar gezicht geeft. Meteen is ze rustig, waarop hij met een touw haar lichaam aan de stoel vastbind.

''Nog een keer dan maar..'' Zucht hij, zodra hij ziet dat hij de vorige spuit op de grond liet vallen op het moment dat Serena hem beet.

Na een tijdje komt hij terug, en zet opnieuw de spuit in haar arm. De spuit vult zich met bloed, en hij verwijderd de naald.

Serena's ogen zijn diepzwart, maar toch volgen ze alles wat Heran doet.

''De vaccin heeft goed zijn werk gedaan.' Zegt hij met een gemene grijns op zijn gezicht.' Morgen kijk ik je weer na.'' Serena voelt zich gebruikt, een proefkonijn. Een moordmachine die alleen hij kan besturen. Een eigen wil heeft ze blijkbaar niet. Ik wil naar huis.. Denkt ze, en een traan rolt over haar wang. Heran maakt haar los, en loopt snel de kelder uit, Serena verslagen achterlatend. Serena merkt een boekje op, wat een paar meter verderop op de grond ligt. Moeizaam staat ze op, loopt er heen en raapt het op.

''Serena'' Staat er op de voorkant. Nieuwsgierig slaat ze het open. Een stappenplan.. Als eerst staat er Eerste vaccin. En als laatste; Wraak op Usmork. Geboeid leest ze de details, er staan haar nog vele onderzoeken te wachten. En het aantal vaccinaties duidt erop dat ze niet met rust gelaten zal worden...