Onmacht {Het Oog der Engelen}

Hoofdstuk 1

''Er was eens een bijzonder meisje, en zij heette Skyriona. Ze was jong, knap en zou er weldra achterkomen dat het lot veel meer van haar zou verwachten dan ze gedacht had. Het meisje was slim, en ontdekte dat er buiten onze wereld een andere realiteit was. Twee werelden. Deze werelden bevinden zich boven ons, in de lucht. Een plek waar zwaartekracht geen rol speelt en waar mythes werkelijkheid zijn. De wereld verklaarde haar voor gek, dat ze fantaseerde. Ze was nog te jong om de werkelijkheid te onderscheiden van haar fantasiewereld. Maar Skyriona wist het heel zeker, het is echt.
En ze had gelijk. Skyriona was naast slim ook erg gevoelig, en op een dag nam een duistere energie bezit van haar, toen ze op haar zwakst was. Hij nam haar mee naar een van die twee zo genoemde realiteiten, Usmork. Maar tussen Usmork en de andere realiteit Zárácin woedde al eeuwen een oorlog. Skyriona bleek een engel te zijn, en had als taak om de oorlog tussen de twee te stoppen. Want alleen zij kon dit stoppen. Zij was de godin van de lucht.
Maar het pad erheen was lang, en erg zwaar. Gelukkig kreeg het meisje hulp van de elementen die haar hielpen bij haar reis.'' Oma stopt en begint hevig te kuchen. Ik breng haar een glaasje water, dankbaar knikt ze me toe en vervolgt haar verhaal.
''Op een dag was ze te onvoorzichtig, en toen kwam Skyriona vast te zitten in een donkere kerker van een Hogere. Hogere, zoals ze genoemd werden, waren rijk, adel of soldaat. Zij streden tegen hen die zich verzette tegen de heerser. Maar ze wilden haar ook hebben door haar bijzondere gaven. Want zij die een engel vangt word gezien als de aller krachtigste. Skyriona was gewond, zwak en uitgeput. Alles leek verloren totdat..''
Opnieuw schiet oma in een hevige hoestbui. Ik kijk haar bezorgd aan, en wanneer onze blikken kruisen zie ik een vonk in haar groene ogen. Op vreemde wijze verdwijnt de groene kleur, en maakt het plaats voor een grijs bruine, uitdrukkingloze blik.
Het volgende moment begint ze in te zakken. Met een beetje kracht probeert ze nog iets te zeggen. ''Oma houd vol!'' Tranen stromen over mijn wangen. "Oma alstublieft. U heeft beloofd het verhaal vandaag af te maken. Hoe loopt het af?" Vraag ik haar, en ik begin steeds harder te huilen, terwijl ik me stevig om haar heen klem. Oma kijkt me aan, en terwijl ik ineens van achteren weg word getrokken door zusters beantwoord oma met een week lachje.
''Het einde is niet bekend mijn lief, jij bent degene die het af moet maken. Jij bent de engel van dit verhaal.'' Verward probeer ik me los te rukken uit de stevige greep van de zusters, maar wanneer meerdere doctoren zich langs me heen wurmen laat ik mezelf naar buiten slepen. ''OMA!!'' Schreeuw ik, met een stem die de lucht doet beven. Enorme kracht verlaat mijn lichaam en de apparatuur in de kamer slaat even uit. De intensiteit van de nagalm slaat me terug, en ik verlies mijn bewustzijn.

Later die dag kwam ik erachter dat oma een TIA heeft gehad, althans, dat is wat ze hebben gezegd. Nu, 10 jaar later, heeft oma nog steeds niet het einde van het boek kunnen vertellen. Want nooit meer heeft ze een woord gezegd. Het enige wat ze doet is knikken, glimlachen en zo nu en dan lijkt er een twinkeling in haar grauwe ogen te zijn. Mama zegt dat oma een grote fantasie heeft en dat het maar verhaaltjes zijn, waar ik me uiteindelijk bij neer heb gelegd. Toch heb ik nooit gedacht dat die ene dag in het ziekenhuis zo'n groot onderdeel van mijn leven zou zijn. Want wat nou, als oma gelijk had?