Siyah Papatya

▶Düşmandan Dost◀

- çok güzel dimi

- ben burayı biliyodum zaten

- o zaman niye soylemiyosun dediğimde gözlerini devirdi ve karşıdaki manzara baktı bende manzaraya doğru döndüğümde konuşmuyorduk içerden Neriman ablanin sesi geldiğinde hafifçe doğruldum

- hadi çocuklar yemeğe diye bağırıyordu ayağa kalktığımda rüzgar hâlâ manzaraya bakıyor ve hiç kıpırdamıyordu

- ruzgaar diye bağırınca yerinden sıçradı

- hadi yemek yicez diyerek ilerlemeye başladım rüzgar arkamdan geliyordu eve girdiğimizde Neriman abla ve babam sofradaydı Rüzgara baktığımda hala dalgındı yemeğimi yedikten sonra odama çıktım ve annemi aradım uzun zamandır konuşmuyorduk çok özlemiştim,

- anne

- ece kızım dedi annemi çok fazla özlemiştim ona sarılmak ve bir daha hiç bırakmamak istiyordum annemsiz yaşayamam derdim hep ama şuan annemiz yaşıyordum şuan yanımda olmasını o kadar çok isterdim ki bana kızmasını bile özledim

- anne çok özledim nolur gel derken sesim ağlamaklı çıkmıştı ve gözlerimden yaşlar akıyordu kendimi toparlamaya çalışarak burnumu çektim annemin de ağlama sesi gelmişti telefona, annemin ağlamasını istemiyordum,

- anne ağlama dediğimde annem burnunu çekerek konuşmaya başladı

- geliyorum kızım uçak biletimi aldım yarın yola çıkıcam dediğinde bu sefer mutluluktan ağlamaya başlamıştım daha önce mutluluktan hiç ağlamamıştım,

- artık seni asla bırakmam dediğinde gülümsemiştim buraya beni arada görmek için geleceğini ve bir daha döneceğini söylemişti belki de bırakamadı beni kimse kızını bırakamaz ki anneydi o her ne olursa olsun anneydi bırakmazdı beni bırakmamalıydı gülümsemeye başladım ve anneme,

- bende seni asla bırakmam, bir daha gitmene izin vermem dediğimde annemin gülme sesi gelmişti,

- ben seni bıraksam da sen beni asla bırakma dediğinde

- asla dedim telefonu kapattığımızda yüzümde kocaman bi gülümseme vardı.

***

- intihar etmen de mi yalandı ben sana inandım be dediğimde konuşmaya başladı

- ya bakın benim canım sizin yüzünüzden çok yandı rüzgar benden ayrıldı tüm okulun önünde rezil oldum ölmek istedim her şey kötüydü babam iflas etmişti arkadaşlarım yarı yolda bırakmıştı bu hale gelmemden sizi sorumlu tuttum aptalca biliyorum ölmeden önce son bir kez canınız yansın istedim dediğinde gözünden yaşlar akmaya başlamıştı benim yüzümden bir kere daha ağlamıştı ya da ben böyle hissediyordum ceren konuşmaya başladı

- ağlama dedi sadece, ezgi duvarda kayarak oturdu bende onunla oturarak ellerimi dizlerine koydum cerende oturarak elini omzuna koydu

- seni anlıyorum ama bizim suçumuz yoktu dedi ceren ezgi elini yüzünden çekerek konuştu

- çok özür dilerim dedi ezgiyi hiç bu kadar aciz görmemiştim o güçlü bir kızdı ağlamazdı istediğini gider alır ve gelirdi,

- önemli değil biz seni affettik lütfen artık ağlama dediğimde ceren bana bakarak konuştu

- evet dedi ve ezgiye döndü ezgi saçlarını düzenledi ve göz yaşlarını silerek burnunu çekti,

- ben güçlü kızım dimi ağlamamlıyım dediğinde gülümsedik sınıfa çıkarken üçümüzde yanyanaydık ve bizi görenlerin "daha dün kavga ediyorlardı bugün noldu da beraber geziyorlar" dediklerinin farkındaydım ama pek de umurumda değildi.

Cerenle aynı yerimize oturduğumuzda ezgi önümüzde oturan Furkanın yanına oturmuştu zil sesi çaldığında Furkan yerinden kalkmamıştı Ezgi ise arkasını dönerek konuştu

- uf çok sıkıldım dedi ben sadece gülümsemekle yetinmiştim ardından furkan da bize doğru dönerek konuştu

- bu ders matematik diyerek göz devirdi ceren çılgın ve cesaretli biriydi konuşmaya başladığında hepimiz ona dönmüştük

- okuldan kaçalım dediğinde yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu ve bağırarak

- evet dedim ceren ve ben 32 diş gülerken furkanda bize eşlik etmişti ezgi konuştuğunda ona şaşkına baktık,

- nasıl kaçıcaz ben hiç kaçmadım ya yakalanırsak dediğinde

- saçmalama diyerek karşılık verdim ve çantamı alarak ilerlemeye başladım.