Justin's Dream Girl NL

28.mom back

>vanuit Justin<

Om 12uur ofzo word ik wakker, ik was gisteren al aardig moe. Ik ga recht op zitten, mijn nek voelt pijnlijk, vast verkeert gelegen. Ik leg mijn hand in mijn nek en wrijf er over. Ik voel het al wat minder. Ik wrijf ook even in mijn ogen om goed wakker te worden. Dan pak ik mijn mobiel, die duidelijk niet normaal doet. Duizenden meldingen komen binnen. En ze blijven maar lopen, ik negeer alles van Twitter zo ver ik kan, uit eindelijk valt het me op dat ik een smsje van Hope heb, ik begin te glimlachen! Snel open ik het, het is een foto van haar rechterschouderblad met .... EEN TATTOOO!!!!!!! Dat was ze dus van plan!!!! Maar, ze... Hoe! Oké, hope laat dus een tattoo zetten, terwijl ze weet dat het zeer doet, maar oké wouw. Dit had ik dus nooit van haar verwacht, met een glimlach stuur ik naar haar "I love You! You are so sweat, baby you are my world and i will never leave you! xx your Justin" ik loop glimlachend naar de badkamer en douch snel. Daarna ga ik naar beneden en lunch, ja lunch met Fredo en Jaden, daarna gaan we de studio weer in.

>vanuit Hope<

Trrrrr....trrrrrr.....trrrr....Moe sla ik op mijn wekker, rot ding ook! Ik wrijf in mijn ogen, ik heb vannacht eindelijk goed geslapen. Misschien komt het door dat ik het gevoel heb dat alles weer op een rijtje staat, 1. Ik en Justin zijn en zullen altijd bij elkaar blijven, 2. Mijn moeder is nog in de kliniek, het zal goed maar haar komen zolang ze daar is, 3. ik ben van Luca af en ik zal ook geen problemen hebben met het feit dat ik mijn vader niet meer hoeft te zoeken. 4. mijn examens hoeven nog maar een week en dan zijn we daar ook weer van af, Maar net als ik dus denk dat ik het op een rijtje heb, verlies ik dat weer. De telefoon gaat. Snel neem ik op, nog in mijn bed liggend.

H:"met Hope *gaapt*"

R:"hallo, met Rosie van de afkickkliniek de frisse moed"

H:"owh hey! Hoe is het met mijn moeder?"

R:"wel, ik wou daar net over hebben!"

H:'WAT is er AAN DE HAND?!" Ik ga geschrokt recht op zitten, er zal toch niets gebeurt zijn met mijn moeder!

R:"nou, ik moet het geld voor je moeders behandelingen hebben"

H:"ik zei je toch dat heb ik niet"

R:"heb je al een baan gezocht?"

Dat is waar, ik heb nog niet eens moeite gedaan. Maar ik kan het gewoon niet betalen, en ik kan Justin gewoon niet om het geld vragen. Ik bedoel ik ga niet met hem Mook het geld maar gewoon omdat hij zo super lief is.

H:"nou.."

R:"dat bedoel ik, kun je me aan het eind van deze week al het geld geven?"

H:"nee"

R:"dan spijt het me, maar dan moet ik je moeder uit de kliniek zetten"

Ik zucht, ik zal wel voor haar moeten zorgen.

H:"oké, ik kom haar vanmiddag ophalen"

R:"prima, tot dan!"

H:"doei"

Een beetje down dump ik de telefoon, ik ga mijn bed uit en loop naar de badkamer, douch snel en poets mijn tanden, en ik kleed me om, ik doe een strakke jeans aan met een zwart tshirtje en een Adidas vest. Daarna pak ik mijn tas in ga naar beneden en eet mijn ontbijt, en ik ga richting het station. De trein is er al, snel stap ik in. Tot mijn teleurstelling zit Luca op mijn vaste plek, ik loop langs hem en kijk hem nog even boos aan, daarna ga ik helemaal achterin zitten, en doe mijn oortjes in. Ik voel mijn rechter schouderblad een beetje branden, het valt opzich wel mee. Maar ik voel het nog wel. Als dan eindelijk de trein stopt, stap ik snel uit en ga naar school, als ik door school heen loop, kijk iedereen en dan ook iedereen me aan, niet alleen de meisjes, maar echt iedereen, niet alleen leerlingen ook leraren, echt iedereen. Al kijken de leerlingen me meer bezorgt aan dan leerlingen, en de meeste meiden kijken me arrogant aan. Ik probeer het te negeren, maar het lukt niet echt. Dan hoor ik uit een groepje meiden " dat is haar, Hope. De aandachtzoeker" ik loop snel door en ik hoor uit een andere groepje "ze wilde voor de trein springen, ik was er bij!" De tranen prikken nu daadwerkelijk in mijn ogen, ik denk aan die dag terug, maar ik haal diep adem, borst vooruit, rug recht, kin omhoog , en laat je zelfvertrouwen zien, als snel zak ik weer wat in elkaar, want Luca valt me op. Mijn hoofd hangt alweer, snel loop ik hem voorbij, hij blijft achter me aan lopen en "Hope, wacht! hope het spijt me, oké Hope!! Wacht nou even" blijft hij zeggen. Ik versnel mijn pas, ik wil bij hem weg. Als ik dan bijna eindelijk bij mijn kluisje ben, Luca pakt mijn arm vast, en kijkt me, niet te geloven! Ik kijk zijn blauwe ogen aan, ik kijk de ogen aan die precies op die van mijn moeder lijken, ik zie haar voor me met haar mooie bruine haar, net als dat Luca heeft, ook bruin haar. Hij lijkt veel op haar, ik laat bijna een traan uit mijn oog ontsnappen. Snel slik ik, niet aan mama denken, niet aan mama denken, NIET aan mama denken!!! Ik kijk Luca boos aan.