Aşk Bize Uzak

Şüphe

Canlar geçen bölümdeki karakter Duruydu. İyi okumalar.

Korka korka odama gittim ve hızlıca üstümü değişirdim. Bu sırada annemin bana neden kızdığını düşünmeye başladım.

En sonunda buldum. Kesin şüphelendiğim şey doğruydu. Hazırlanınca 'Bismillah' dedim ve odaya girdim.

"Otur şöyle." diye lafa başladı annem.

Söylediği yere oturdum.

"Gökçe anlamıyorum neden ödevlerini yapmıyorsun?"

Ne diyeceğimi bilemedim.

"Konuşamıyorsun bile, çünkü sebebin bile yok. Ve artık hiçbir şeyin geri dönüşü de yok. Bunu bil."

"Ne diyorsun?" Sesim korkarcasına ve sessiz çıkmıştı.

"Okul seni artık burda eğitim görmeni pek istemiyor. Eğer imkan varsa seni başka okula alabilir miyiz diye sordular bana. Bu bir anne için çok kalp kırıcı, ve sinir bozucu bir durum."

Evet işte şüphelendiğim şey buydu. Beni başka bir okula yollayacaklardı. Arkadaşlarımdan mahrum kalmamı sağlayacaklar, disiplinli olmam için hiç bir şey yapmama izin vermeyeceklerdi.

"Hangi okul?"

"Artık İstanbul'da kalmayacaksın. İzmir'e gönderiyorum seni."

"BUNU YAPAMAZSIN!"

"Benimle düzgün konuş."

"HAYATIMDA SADECE BİR SENE BÖYLE OLDUĞUM İÇİN BANA BUNU YAPAMAZSIN. HAYATTA HER ŞEY DERS DEĞİL. BUNU ANLA BE!"

Gerçekten çok sinirliydim. Beni Aleyna'dan, kaç yüzyıllık arkadaşımdan ayıramazdı. Beni şurdan şuraya gönderemezdi. Hem İzmir'de hiç bir tanıdığım yoktu.

"Birincisi benimle düzgün konuşacaksın. İkincisi hiçbir itiraz istemiyorum, İzmir'e gidiyorsun ve yeni okulunda okuyacaksın ve derslerininin hepsi müthiş olacak."

"SEN NASIL BİR ANNESİN YA?! SOKAKTA MI YATMAMI İSTİYORSUN?! GİTMEK İSTEMİYORUM ANLASANA!"

"EEE YETER! O OKULA GİDİYORSUN ARTIK İTİRAZ YOK! BU KONU DA BURDA KAPANDI. UÇAĞIN PAZAR GÜNÜ SAAT SABAH 08.30'da. Valizini toplamaya başla."

Artık dayanamadım. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı ve bir anda şiddetlendi. Koşarak odama gittim ve kapıyı çarptım ardından kilitledim.

2 saat boyunca ağlamam azalmadı. Hep düşündüğüm şeyler;

Ben Aleyna'yı nasıl bırakırdım?
Nasıl hiç tanımadığım bir okula, hiç tanımadığım insanların yanına giderdim?

Tüm gece boyunca bilmiyorum kaç kez yalvardım ama kabul etmedi.

İzmir'e gidiyordum.

Aleynadan:
Ben nasıl Gökçe'ye söyleyecektim? Bunu duyunca çok üzülecekti ve onun üzülmesi demek benim daha fazla ağlamama sebep olacaktı.

Hiçbir yalvarmam işe yaramadı. Olmadı. İllede onların dedikleri olmuştu.

Yalvarmalarıma bile gözleriyle bakmayarak cevabını vermişti. Artık annemden nefret ediyor hale gelmiştim. Hala aklıma onları nasıl bırakacaklarım, nasıl söyleyeceklerimi getirdikçe ağlıyordum.