Aşk Bize Uzak

İzmir Yolcuları

Aleynadan:
Geceyi çok zor geçirdim. Ağlamaktan gözlerim torba gibi olmuş ve çok ağrımıştı. Arkadaşlarıma söylememe kararı almıştım. Aslında benim için söylemekten daha zor olacaktı. Onları bırakmışım gibi gözükecekti. Ama bilmiyorum o cesaret ve yürek bende yoktu.

Şu an benim için arkadaşlarımı son kez görme günüydü. 15 dk içinde okuluma varmıştım.

Sınıfta herkes vardı. Ege beni görünce yanıma koştu.

Ağlama.. Ağlama..

"Aleyna? Gökçe'ye ne oldu? Neden ağlıyor?"

Gökçe ağlıyor muydu? İyide neden? Kesin benim okuldan ayrılacağımı ve İzmir'e eğitimime devam edeceğimi öğrenmişti.

Doğru duydunuz. Bu sene derslerim çok kötü olduğu için ortalamam çok düşüktü ve okul beni burda okumamı çok istemiyordu, eğer imkan varsa başka okulda eğitime devam devam etmemi rica etmişlerdi.

Bunları düşündüğüm için bende ağlamaya başladım.

"Aleyna?!"

Hıçkırıklarım çoğaldı ve çantam yere düştü.

"N'oluyor Aleyna?!"

Ege'nin sesi çok yükselmişti. Ve bir anda kolumdan çekiştirmeye başladı ve bizim hep gizli şeyler konuştuğumuz yere getirdi. Bense hala ağlamakla meşguldüm.

"Kendine gel Aleyna! Ne oluyor burda?"

O konuştukça daha da ağlamama sebep oluyordu. Ve sonra beni susturdu.

Dudakları susturdu.

Çekildiğinde ona çok şaşkın ve sulu gözlerle bakıyordum. Ellerini yüzüme yerleştirdi ve yakın bir mesafede konuşmaya başladı.

"Burda neler oluyor dedim az önce." diye tekrarladı.

"B-beni öptün."

"Evet senin öptüm tamam mı?! Ah çünkü senden çok hoşlanıyorum anlıyor musun? Ve seni böyle üzgün görmeye katlanamıyorum anladın mı beni?!"

Benden hoşlanıyordu. Bende ondan çok hoşlanıyordum. Ama olmazdı,beraber olamazdık, biz olamazdık. Çünkü ben gidiyordum.

Aklımdan geçirdiğim zaman tekrar ağlamaya başladım.

Ellerini yüzümden çekti. Çok kötü bağıracaktı ama onu susturdum.

"Bağırma."

Sesim bir kuşun çıkardığı 'cik' sesi gibiydi.

Güçlü olmalıydım.

Doğruldum.

"Ege, bende senden çok hoşlanıyorum. İlk Rüzgardan intikam almaya başladığımızdan beri sana çok aşığım."

Bunu dediğim için çatık kaşları bir anda düzeldi ve bana sarıldı. Çekilirken de "Benimle çıkar mısın?" diye fısıldadı.

Evet.

"Ege ben ve sen biz olamayız." Sesim yine 'cik'leşmişti.

Kaşları beni öldürecekmişçesine çatıldı.

"Ben gidiyorum." diyebildim.

Gökçeden:
Tüm gece ağlamıştım. Ben nasıl Aleyna ve Ege'ye gideceğimi söyleyecektim? Ben onlarsız ne yapacaktım?

Ama söylemek zorundaydım. Bir anda çekip gidemezdim.

İlk başta diğer arkadaşlarıma söyledim.

"Ama hayır gidemezsin Gökçe."
"Gitmek zorundayım sizleri çok seviyorum. Bu sene çok güzeldi. Ama yapmak zorundayım. Beni anlayın ne olur.."

Tekrar ağlamaya başladığımda Duru ve diğerleri de ağlamaya başladı.

"Ne olur benim için kendinizi çok üzmeyin." dedikten sonra hepsine tekrar sarıldım.

Şimdi ise benim için hayatın en zor zamanı başlıyordu...

Aleyna ve Ege'yi bulup gideceğimi söylemeye gidiyordum..

Merhaba herkese! Umarım heyecanlı gidiyordur. Bu arada yanlış anlaşılmasın Aleyna ve Gökçe'de İzmir'e gidecek. Okuyan bir arkadaşım yanlışlık mı var diye sordu ama şimdi ne demek istediğimi anlamıştır.Eh demek ki ondan çok bahsettim o zaman bu bölüm storyofidil in olsun!

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.